Πλήττει ο καπιταλισμός. Δεν έχει πού να ταξιδέψει και τι να φάει ξεχωριστό πια. Εφτιαξε και κάτι τεράστιες λιμουζίνες σα νεκροφόρες για να μετακινείται κι άρχισε να νιώθει τη σήψη στο ίδιο του το κάθισμα. Θωρακίζεται με αρώματα, με μυρωδικές προπαγάνδες, που υμνούν την υπέροχη δίκαιη ψυχή του. Φιλανθρωπεί και καλλωπίζεται. Φτιασιδώνεται φραστικά, μαθαίνει να χρησιμοποιεί στρογγυλές καθαρές λεξούλες με πολύχρωμα περιτυλίγματα ωσάν καραμέλες και ζαχαρωτά για το περιεχόμενο κινίνο.

Εχει ανάγκη από πλήθη ο καπιταλισμός. Από ορδές αγωνιζόμενων να επιβιώσουν στη σκιά των συμφερόντων του. Από πλήθη, από «λαούς» και «συντεχνίες» και «τάξεις επαγγελματιών» και «νέους και νέες», που θα αγχώνονται, θα θυσιάζουν και μια ώρα ελεύθερης ζωής, για να ικανοποιήσουν τα οράματα, τα σχέδια, τα όνειρά του. Ο προσωποποιημένος καπιταλισμός, ο καπιταλιστής στις μέρες μας, έχει ανάγκη από το πλήθος της κοινής γνώμης. Από τις χιλιάδες, που θα τον ευγνωμονούν, επειδή τους άφησε περιθώριο να υπάρξουν ή τους έδωσε «ευκαιρία για δουλιά», ευκαιρία να επιδείξουν το ταλέντο τους να τον μιμούνται σε μικρότερη κλίμακα συμφερόντων.

Το προνόμιο, να συγχρωτίζεται κανείς με καπιταλιστές, να κινείται στο ίδιο μήκος κύματος του δήθεν και του φαίνεσθαι, να συγκινείται από την προσπάθεια της αισθητικής επιβίωσης, να υπάρχει επειδή το ζητούν οι άλλοι ως πολυτέλεια κι όχι ως ζωή απαραιτήτως, είναι τίτλος πολιτικής τιμής. Και θέλει κι ένα και δύο και τρία κόμματα υψηλής αισθητικής υφής.

Το κόμμα το νέο, το λαμπρό, του ήλιου και της ευγενικής καλημέρας, του κομψοτεχνήματος μπαστουνιού απ' το οποίο μπορεί να κρατηθεί με αξιοπρέπεια και ύφος καρδιναλίου ο γέρος κι η γριά της πεινασμένης σύνταξης και της ανύπαρκτης περίθαλψης, γεννήθηκε.

Θέλει χάρη κι αρχοντιά, θέλει κότσια και γκλαμουριά, να λες κατάμουτρα σε μέλη κι οπαδούς και φίλους και ακροατές και συμπαθούντες και εχθρούς ακόμη, ειδικώς του ΚΚΕ (ανήμερα της έναρξης των εργασιών του 16ου Συνεδρίου, ύστερα από 82 μαχητικά και ματωμένα, αυτοκριτικά κι επαναστατικά, πέτρινα, αλλά και θυελλώδη, μεγαλειώδη εθνικοαπελευθερωτικά χρόνια), πως τους λογίζεις βιοϊστορικώς νεκρούς και έρχεσαι να προσφέρεις ανάσταση για όσους επιβίωσαν.

Οι κομμουνιστές για το κόμμα που έρχεται είναι ήδη νεκροί, ευτυχώς. Οι άλλοι οι οπαδοί κι εγκλωβισμένοι σε νεότερα ηλικιακά κόμματα των 25 ετών της μεταπολίτευσης είναι μισοπεθαμένοι. Βιολογικώς και ιστορικώς. Μισοσάπιοι. Αυτοί έχουν μια ευκαιρία να σωθούν. Αν εγκαίρως Αβραμοποιηθούν. Ζήτω η ζωή, θ' αναγκαστούν να πουν, αλλά θα μάθουν να το λένε με χάρη, με τρόπους αρχοντικούς, με σινιέ ορίζοντες μπροστά τους.

Σ' αυτή τη γιορτή της ευκαιριακής δημοκρατίας, πήγαν όλοι όσοι ζήτησαν να πληροφορηθούν στις 14.12.2000 τι τρέχει στη γη. Και το 'μαθαν, ατενίζοντας το απέραντο βαθυκύανο μιας βελούδινης κουρτίνας.