Τη διαμόρφωση «ενός κοινού σχεδίου σωτηρίας του ιδιωτικού τομέα της οικονομίας», προκειμένου να αποτραπεί «το ενδεχόμενο μιας άναρχης, χωρίς αρχές και κανόνες, αναδιάρθρωση», προτείνει ως προϋπόθεση για την έξοδο από την κρίση και το μνημόνιο ο Α. Καρακούσης στο χτεσινό σχόλιό του στο «Βήμα». Το πρώτο εύλογο ερώτημα βέβαια είναι: Καλά, το σχέδιο σωτηρίας που εφαρμόζεται από την αρχή της κρίσης υπέρ τίνος είναι; Τα πακέτα διάσωσης των τραπεζών δεν είναι υπέρ του ιδιωτικού τομέα; Τα δεκάδες δισεκατομμύρια που έχουν δοθεί για κίνητρα προς επιχειρήσεις, για «σχέδια στήριξης της απασχόλησης», για ΤΕΜΠΜΕ, για ΣΔΙΤ, κ.ο.κ., όλα αυτά δεν ήταν υπέρ της διάσωσης του ιδιωτικού τομέα, δηλαδή υπέρ στήριξης των μεγάλων επιχειρηματικών ομίλων και της διασφάλισης της κερδοφορίας τους; Κι ακόμα: Το πρόγραμμα του μνημονίου που εφαρμόζει σήμερα η κυβέρνηση, που ο ίδιος και η εφημερίδα του το έχουν χαρακτηρίσει μονόδρομο, δεν κινείται στην ίδια κατεύθυνση; Δεν αποσκοπούν στη σωτηρία της πλουτοκρατίας και του αστικού πολιτικού συστήματος; Αυτό, λοιπόν, που στην πραγματικότητα επιδιώκει ο αρθρογράφος και τα αφεντικά του είναι αφενός να δοθούν περισσότερα κρατικά πακέτα για τη στήριξη του κεφαλαίου και ταυτόχρονα να καλλιεργηθούν ψευδαισθήσεις ότι τάχα μέσα από ένα νέο «κοινό σχέδιο» μπορούν να επιβιώσουν περισσότεροι από τη λεγόμενη «μεσαία τάξη». Σε κάθε περίπτωση πάντως, το σίγουρο είναι ότι θέλουν να βουλιάξουν πιο βαθιά στη φτώχεια και την ανέχεια τον εργαζόμενο λαό.