Δεν είναι η πρώτη φορά - ούτε βέβαια η τελευταία - που οι γραφίδες των αστών, στην προσπάθειά τους να αντιπαρατεθούν με το ΚΚΕ, πάνε για μαλλί και βγαίνουν κουρεμένοι. Τους εκθέτει η πραγματικότητα, την οποία προσπαθούν να παρουσιάσουν κατά τα συμφέροντά τους, αλλά και οι ίδιες οι αντιφάσεις στα όσα λένε και γράφουν. Χαρακτηριστικό παράδειγμα αποτελεί ο αρθρογράφος στην τελευταία σελίδα των «ΝΕΩΝ». Αρπάζοντας μια φράση από την ομιλία της ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ στο Φεστιβάλ της ΚΝΕ και του «Οδηγητή» (για το οποίο η εφημερίδα του δεν έγραψε λέξη!), προσπαθεί να αποδείξει ότι η πολιτική του ΚΚΕ δεν πείθει. Σ' αυτή του την προσπάθεια, απολυτοποιεί το κριτήριο της εκλογικής επιρροής, διαβάζοντάς το όπως τον βολεύει, με σαφή στόχο να καλλιεργήσει στους αναγνώστες την εντύπωση ότι η στρατηγική του ΚΚΕ δε συσπειρώνει, άρα δεν είναι σωστή και πρέπει να αλλάξει.

Γράφουν μεταξύ άλλων τα «ΝΕΑ», σχολιάζοντας το κάλεσμα του ΚΚΕ προς τους ψηφοφόρους του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ να εγκαταλείψουν το δικομματισμό: «Κακά τα ψέματα, σε μια χώρα δεν μπορεί να έχει άδικο το 93% και δίκιο το 7%. Μάλλον το 7% θα πρέπει να αναρωτηθεί για ποιον λόγο δεν πείθει τους υπόλοιπους. Διότι αυτό είναι δεδομένο: δεν τους πείθει. Πριν από είκοσι χρόνια παρέλαβε το ΚΚΕ η Αλέκα και είκοσι χρόνια αργότερα βρίσκεται, πάνω - κάτω, στο σημείο όπου το παρέλαβε (...) Για ποιον λόγο πιστεύει ότι μπορεί να αρέσει στην Ελλάδα του 2010, με ή χωρίς ΔΝΤ, ένα κόμμα που χειροκροτεί τον Στάλιν, που κλαίει για τη Σοβιετική Ενωση και τα γκουλάγκ, που αποθεώνει τον Ζαχαριάδη, που γιορτάζει κάθε χρόνο υπερηφάνως ότι τους τσάκισαν στον Εμφύλιο αφού πρώτα αιματοκύλισαν τη μισή Ελλάδα και που μιλάει μια κομματική διάλεκτο της δεκαετίας του '20; Πόσοι Ελληνες του 2010 μπορεί να αναγνωρίζουν τον εαυτό τους σε αυτή τη ρητορική; Και πόσοι θεωρούν ότι η συγκεκριμένη ρητορική ανταποκρίνεται στη σημερινή κατάσταση της χώρας, της Ευρώπης, του πλανήτη; Η απάντηση δεν χρειάζεται ιδιαίτερη σκέψη: 7% και πολλοί είναι!».

Καλοί οι εξυπνακισμοί, αλλά ο αρθρογράφος πρέπει να βρει έναν πιο πειστικό τρόπο για να εξηγήσει στους αναγνώστες του τα εξής: Αν το ΚΚΕ είναι ένα κόμμα του 7%, όπως λένε, και δε συσπειρώνει, τότε γιατί σύσσωμος ο αστικός Τύπος αφιερώνει σεντόνια ολόκληρα για να το πολεμήσει, ενώ δε βρίσκει μια αράδα να γράψει για τη δραστηριότητα και τις θέσεις του ή για να ασκήσει σοβαρή πολιτική κριτική στο ΚΚΕ, όπως το ίδιο αντιμετωπίζει τους αστούς, την πολιτική και την προπαγάνδα τους; Τα υπόλοιπα περί «Στάλιν, Ζαχαριάδη, ΔΣΕ» τα αναμασάνε γιατί δεν έχουν πολιτικά επιχειρήματα αντιπαράθεσης στο ΚΚΕ και την πολιτική του. Εξαντλήθηκαν. Προσφεύγουν λοιπόν σε μια αντιΚΚΕ επίθεση, μέσα από την Ιστορία, συκοφαντώντας πάλι χωρίς επιχειρήματα. Προβάλλουν λοιπόν αυτά τα ζητήματα σαν στερεότυπα που έχουν στοιχειώσει τόσο στον ύπνο των αστών, που και μόνο το άκουσμά τους τους προκαλεί φόβο, γιατί η αντιλαϊκή πολιτική που στηρίζουν, με δεδομένη και τη δράση του ΚΚΕ, μπορεί να δημιουργήσει δυναμική σε ένα κίνημα ρήξης και ανατροπής και θέλουν να το αποτρέψουν, νομίζοντας ότι θα εμποδίσουν λαϊκούς ανθρώπους να συμπορευτούν μαζί του. Εχουν, λοιπόν, το φόβο της νομοτέλειας της κατάργησής τους. Γιατί αν δεν τους προκαλούσε, δε θα τους απασχολούσε να ρίχνουν τόνους λάσπη για να συκοφαντούν παραχαράσσοντας την Ιστορία. Αλλωστε η τάξη τους έχει ματοκυλίσει το λαό μας και διεθνώς πολλούς άλλους λαούς και αυτά της τα εγκλήματα δεν μπορούν να τα ξεπλύνουν. Οσο για έντυπά τους, αυτά ήταν και με τον Μεταξά, και με την Κατοχή και με το μετεμφυλιοπολεμικό κράτος και με τη χούντα. Κυκλοφορούσαν πάντα ως καθεστωτικά με κάθε καθεστώς, άλλωστε των αστών είναι.

Ρητορικό το ερώτημα. Τα «ΝΕΑ», όπως και κάθε άλλος προπαγανδιστής του μνημονίου και της κυρίαρχης αντιλαϊκής πολιτικής, δε θα είχαν κανένα λόγο να αφιερώσουν σελίδες και σελίδες για ένα κόμμα που δε συσπειρώνει και είναι ακίνδυνο για τα συμφέροντα που υπηρετούν οι γραφίδες των αστών. Το αντίθετο συμβαίνει. Βλέπουν τον κίνδυνο στην επιρροή που ασκούν οι θέσεις του ΚΚΕ και στη διέξοδο που αυτό προτείνει, καταφέρνοντας να συσπειρώσει ολοένα και περισσότερες δυνάμεις, ζυμώνοντας στο λαό την ανάγκη της συμμαχίας για την ανατροπή. Αυτό είναι που τους ανησυχεί. Και ξέρουν καλά πως αργά ή γρήγορα οι θετικές διεργασίες στη συνείδηση του λαού θα εκφραστούν και εκλογικά, αλλά κυρίως στο κίνημα, στον προσανατολισμό, στην αντοχή, στη διάρκεια και την αποτελεσματικότητά του. Αυτά σκέφτονται και επιτίθενται στο ΚΚΕ με όποιο μέσο διαθέτουν. Με το ψέμα, τη συκοφαντία, τη διαστρέβλωση, την προβοκάτσια. Το φόβο τους δείχνουν και τίποτα παραπάνω.