φωτό

Αύριο 6 Οκτώβρη 2010, συμπληρώνονται 3 χρόνια που «έφυγε» από τη ζωή ο αγαπημένος σύζυγος και σύντροφός μου, ΠΑΝΟΣ ΜΙΧΑΗΛΙΔΗΣ. Στη μνήμη του, προσφέρω 300 ευρώ στο ΚΚΕ, για τον εκλογικό του αγώνα, που μέχρι τέλος ήταν πιστός.

Η γυναίκα του, Μαίη.

* Στη μνήμη του πατέρα μου, στελέχους του ΚΚΕ στα Δωδ/σα, σ. ΠΑΝΟΥ ΜΙΧΑΗΛΙΔΗ, προσφέρω για τη μάχη των τοπικών εκλογών 1.500 ευρώ.

Η συντρόφισσα κόρη του

Ντέπη Μιχαηλίδη.

***

φωτό 2

Στη μνήμη της μεγάλης παιδαγωγού, συγγραφέα και αγωνίστριας της Εθνικής Αντίστασης ΕΛΛΗΣ ΑΛΕΞΙΟΥ, και της ΕΛΙΣΑΒΕΤ (ΛΙΖΑΣ) ΨΩΜΙΑΔΟΥ, προσφέρω 50 ευρώ για την οικονομική εξόρμηση του τιμημένου ΚΚΕ, μέσω ΚΟ Πετραλώνων.

Σταύρος Ψωμιάδης

***

φωτό

Και τα χρόνια περνούν... Τρία από το θάνατο του πατέρα μου ΓΙΑΝΝΗ ΜΠΟΤΣΗ, και δύο από το θάνατο της μητέρας μου, ΕΥΑΓΓΕΛΙΑΣ ΜΠΟΤΣΗ - ΜΟΥΡΑΤΟΓΛΟΥ.

Στη μνήμη τους συνεχίζοντας τους αγώνες τους, προσφέρω 200 ευρώ για την έκτακτη οικονομική ενίσχυση του ΚΚΕ, μέσω ΚΟ Ζωγράφου.

Η κόρη τους Νάντια Μπότση

***

φωτό

Στη μνήμη του σ. ΒΑΓΓΕΛΗ ΓΕΩΡΓΟΥΛΗ, προσφέρω στο ΚΚΕ 50 ευρώ για την επιτυχία της οικονομικής εξόρμησης, μέσω της ΚΟΒ Ν. Κόσμου

Η σύζυγός του

Στέλλα Γεωργούλη

***

φωτό

Φέτος συμπληρώθηκαν 60 χρόνια από το θάνατο του εξαίρετου αγωνιστή ΧΡΗΣΤΟΥ (Κίτσιου) ΠΑΠΑΪΩΑΝΝΟΥ. Καταγόταν από το Βυθό Κοζάνης, κάτοικος Μεσενικόλα Καρδίτσας. Κτίστης. Μέλος του ΚΚΕ, ανθυπολοχαγός του ΕΛΑΣ. Στη μεταβαρκιζιανή περίοδο διώχθηκε από το κράτος και το παρακράτος και κατέφυγε στις βουνοκορφές των Αγράφων. Το 1946 ήταν διοικητής Τάγματος. Στις 29.6.'48, ονομάστηκε, από την ΠΔΚ, Ταγματάρχης Πεζικού. Το 1949 διοικητής της 15ης Μονάδας Χώρου και, από το Σεπτέμβρη 1949, διοικητής του Συγκροτήματος Αγράφων, που αριθμούσε περίπου 100 μαχητές και μαχήτριες. Υπηρέτησα κάτω από τις διαταγές του το 1946 και από τον Ιούνη 1949 ως τον Απρίλη 1950 και είχα τη δυνατότητα να διαπιστώσω από κοντά πολλές αρετές του: Ικανός διοικητής, αγαπητός στους αντάρτες, αφοσιωμένος κομμουνιστής, παλικάρι στη μάχη, έδειχνε απεριόριστη φροντίδα και στοργή για τους μαχητές του. Χωρίσαμε στα τέλη Μάρτη 1950 μετά την πρώτη προσπάθειά μας να περάσουμε, υπό χιονοθύελλα, το βουνό Καράβα και να κατευθυνθούμε στην Αλβανία. Χωριστήκαμε σε ομάδες για να συγκεντρώσουμε τρόφιμα για την πορεία και με την πρώτη ευκαιρία να ξαναδοκιμάσουμε. Δυστυχώς ο Κίτσος δεν βγήκε στη γιάφκα. Στα τέλη Απρίλη σε συμπλοκή με χωροφύλακες και ΜΑΥδες τραυματίστηκε και αιχμαλωτίστηκε. Δολοφονήθηκε στο Νοσοκομείο Καρδίτσας, με «ιατρικό» τρόπο. (Αυτό μας το είπε γιατρός που εργαζόταν στο νοσοκομείο και αρνήθηκε, ο ίδιος, να εγκληματίσει σε βάρος του Κίτσου και το ρόλο αυτόν έπαιξε κάποιος άλλος «γιατρός»). Ο θάνατός του προξένησε μεγάλη λύπη και συγκίνηση σε όλους όσοι τον γνώριζαν, ακόμα και σε αντιπάλους του. Αξιωματικός του αστικού στρατού που μαζί με στρατιώτες του είχανε αιχμαλωτιστεί από το τάγμα του Κίτσου είχε την ευκαιρία να διαπιστώσει τις ουμανιστικές αρχές του ΔΣΕ. Εκεί που φοβούνταν ότι θα σφαγούν, άκουσαν τον Κίτσο με έκπληξη, ύστερα από σύντομη ομιλία του, να τους λέει ότι είναι ελεύθεροι. Ο αξιωματικός αυτός πληροφορούμενος, τώρα, το θάνατο του Κίτσου έστειλε στην κηδεία του στο Μεσινικόλα, τιμητικό στρατιωτικό απόσπασμα που συνόδεψε τον νεκρό από την εκκλησία ως το νεκροταφείο.

Τιμώντας την ιερή μνήμη του, προσφέρω στην οικονομική εξόρμηση του ΚΚΕ 200 ευρώ, μέσω της ΚΟΒ Υμηττού. Κι έχω μια απορία: Γιατί ο Δήμαρχος Δήμου Πλαστήρα, παρά τις ενοχλήσεις μας δε ζητά από το νοσοκομείο Καρδίτσας τη ληξιαρχική πράξη θανάτου του ΚΙΤΣΟΥ και να διορθώσει την ημερομηνία θανάτου, που στο μητρώο φέρεται να πέθανε στις 4 Οκτώβρη 1949;

ΤΑΚΗΣ ΨΗΜΜΕΝΟΣ