Στο προσκήνιο βρέθηκε, τη βδομάδα αυτή, η πλέον, «ξεχασμένη» περίπτωση κατοχής: αυτή της Δυτικής Σαχάρας. Αφορμή τα αιματηρά επεισόδια που ακολούθησαν την εισβολή μαροκινών δυνάμεων σε καταυλισμό Σαχράουι (αυτοχθόνων) έξω από την κατεχόμενη πρωτεύουσα της Δ. Σαχάρας Λααγιούν, ο οποίος είχε στηθεί σε ένδειξη διαμαρτυρίας για την πολυετή μαροκινή κατοχή ενόψει των σχετικών συνομιλιών που αρχίζουν στον ΟΗΕ τις προσεχείς ημέρες. Από την εισβολή των μαροκινών δυνάμεων σκοτώθηκαν τουλάχιστον 11 άνθρωποι, τραυματίστηκαν περισσότεροι από 700 και αγνοούνται άλλοι τόσοι, σύμφωνα με τα στοιχεία του Μετώπου Polisario, που μάχεται για την ανεξαρτησία της Δυτικής Σαχάρας εδώ και δεκαετίες.

Η Δ. Σαχάρα ήταν ισπανική αποικία μέχρι το 1975. Ηδη, από το 1973, το Μέτωπο Polisario είχε αρχίσει ένοπλο αγώνα κατά της αποικιοκρατίας. Μετά από συνεννόηση με τους αποχωρήσαντες αποικιοκράτες, το Μαρόκο έθεσε αξιώσεις επί του μισού εδάφους της επικαλούμενο «ιστορικούς δεσμούς». Οι αξιώσεις απορρίφθηκαν το 1979 από το Δικαστήριο της Χάγης. Ηδη, όμως, με τις ευλογίες του τότε βασιλιά του Μαρόκου Χασάν, χιλιάδες Μαροκινοί είχαν βαδίσει, τέσσερα χρόνια νωρίτερα, επί σχεδόν ενάμιση μήνα στην έρημο για να καταλάβουν τη μισή Δ. Σαχάρα. Την ίδια πολιτική, ακολουθεί και ο διάδοχος στη βασιλεία Μοχάμαντ ο 6^ος διασφαλίζοντας τη συνενοχή μεγάλων ιμπεριαλιστικών δυνάμεων, και κυρίως της ΕΕ.

Εκτοτε, στο κατεχόμενο έδαφος έχουν εγκατασταθεί δεκάδες χιλιάδες έποικοι. Από το 1994 υπάρχει εκεχειρία. Ομως, όλες οι απόπειρες ειρηνικής επίλυσης διά του ΟΗΕ, έχουν αποτύχει. Το κατεχόμενο τμήμα της Δ. Σαχάρας διαθέτει πλούσια κοιτάσματα φωσφόρου και άλλων ορυκτών, ενώ στα ανοιχτά του έχουν εντοπιστεί πετρελαϊκά κοιτάσματα.