Σε μεγάλη εκδήλωση της οργάνωσης σπουδάζουσας Θεσσαλονίκης της ΚΝΕ, για την εξέγερση του Πολυτεχνείου, που πέρασε στην Ιστορία ως κορυφαίο γεγονός της αντιδικτατορικής πάλης του ελληνικού λαού και της νεολαίας του, μίλησε χθες ο Δημήτρης Γόντικας, μέλος του ΠΓ της ΚΕ του ΚΚΕ. Θέμα της εκδήλωσης που πραγματοποιήθηκε στο αμφιθέατρο «Ι.Μ. Παναγιωτόπουλος» του Πολυτεχνείου του ΑΠΘ, ήταν «η δράση του ΚΚΕ και της ΚΝΕ ενάντια στη δικτατορία, η συμβολή τους στην οργάνωση του λαού». Στην εκδήλωση συμμετείχαν εκατοντάδες φοιτητές και πανεπιστημιακοί δάσκαλοι. Ολοκληρώθηκε με συναυλία αφιέρωμα στο πολιτικό τραγούδι, από το συγκρότημα της ΚΝΕ.

Στις μεγάλες στιγμές της ιστορίας του λαϊκού κινήματος όλου του περασμένου αιώνα αναφέρθηκε με συντομία ο Δημήτρης Γόντικας αρχίζοντας την ομιλία του και τόνισε ότι «μελετώντας προσεκτικά τις γενικότερες εξελίξεις, το συμπέρασμα που πρέπει να κρατήσουμε είναι το παρακάτω: Η ρήξη και η σύγκρουση με τα μονοπώλια και τον ιμπεριαλισμό είναι αναπόφευκτη, ωριμάζει, έρχεται στην ημερήσια διάταξη».

Μ' αυτό το πρίσμα κάλεσε να δούμε το Πολυτεχνείο «ως έναν κρίκο στη μακρά αλυσίδα των αγώνων για την απαλλαγή από το ζυγό των μονοπωλίων και του ιμπεριαλισμού», και υπογράμμισε την υποχρέωση και την ευθύνη που έχουμε «να μελετάμε και να αφομοιώνουμε κριτικά όλη την ιστορική πείρα των λαϊκών εξεγέρσεων και επαναστάσεων των περασμένων χρόνων, κάτω από μια ορισμένη σκοπιά και ευθύνη. Να προετοιμαζόμαστε θεωρητικά, πολιτικά και οργανωτικά για τις μελλοντικές μάχες, για να ανταποκριθούμε στις απαιτήσεις τους ως οργανωτές και καθοδηγητές μαζών σε αγώνα ζωής και θανάτου με τη βαρβαρότητα του σύγχρονου καπιταλισμού, του ιμπεριαλισμού».

Αναφέρθηκε στον αντιδικτατορικό αγώνα του λαού, στα χαρακτηριστικά του και στις συνθήκες μέσα στις οποίες εξελισσόταν και μεταξύ άλλων επισήμανε:

«Η εξέγερση του Πολυτεχνείου, που ξεκίνησε με τη μορφή της κατάληψης, έδωσε, χάριν της ενεργητικής συμμετοχής του λαού, μια πληθώρα μορφών πάλης δίπλα και σε συνδυασμό με την κύρια, την κατάληψη. Επέδρασε και μέσα στις ένοπλες δυνάμεις, όπου και εδώ δημιουργήθηκαν ρήγματα. Η λαϊκή αυτενέργεια, πρωτοβουλία και ευρηματικότητα έδωσαν δυναμισμό, πρωτοτυπία και πολυμορφία στην εξέγερση και όλα τα χαρακτηριστικά ενός γνήσιου λαϊκού ανατρεπτικού κινήματος. Τα κύρια συνθήματα "Ψωμί - Παιδεία - Ελευθερία", "Κάτω η χούντα", "Εξω οι ΗΠΑ και το ΝΑΤΟ", εμπλουτίστηκαν με μια σειρά αυθόρμητα και πολύ εύστοχα συνθήματα.

Αποκάλυψε, επίσης, τη φύση των πολιτικών δυνάμεων.

Η εξέγερση του Πολυτεχνείου στο ξεκίνημά της και στην εξέλιξή της επέδρασε και στη διάταξη των πολιτικών δυνάμεων. Αποκάλυψε πιο καθαρά τη φύση τους. Οι δυνάμεις που πίστευαν σε μια ομαλή μετάβαση από τη δικτατορία στην αστική νομιμότητα - και ανάμεσά τους οι δυνάμεις του τότε κύριου οπορτουνιστικού φορέα, του "ΚΚΕ εσωτερικού" και οι οποίες σήμερα αντιπροσωπεύονται στο ΣΥΝ - απομονώθηκαν, δέχτηκαν ισχυρό πλήγμα.

Αντίθετα, οι δυνάμεις που πάλευαν ασυμβίβαστα για την ανατροπή της χούντας και στήριζαν την πάλη στην οργανωμένη παρέμβαση του λαϊκού κινήματος ισχυροποιήθηκαν και σε δυνάμεις και σε κύρος.

Σε όλη τη διάρκεια του αντιδικτατορικού αγώνα συγκρούονταν δύο γραμμές: από τη μια μεριά, η γραμμή της απομάκρυνσης της χούντας και επαναφοράς της προηγούμενης αστικής νομιμότητας, μέσω κυρίως χειρισμών και ελιγμών από τα πάνω, χωρίς να θιχτούν οι αιτίες και οι παράγοντες που οδήγησαν στη δικτατορία και ιδιαίτερα οι Αμερικανοί, το ΝΑΤΟ και οι μηχανισμοί τους στο εσωτερικό της χώρας. Γι' αυτό και ποτέ δεν υιοθέτησαν και δε στήριξαν στην ουσία τα κύρια συνθήματα του Πολυτεχνείου και βρέθηκαν υποστηρικτές των ψευτομεταρρυθμίσεων της χούντας.

Και από την άλλη μεριά, η γραμμή που πάλευε όχι μόνο για την ανατροπή της χούντας, αλλά και για τη δημιουργία συνθηκών για γενικότερες αλλαγές, δημοκρατικού αντιιμπεριαλιστικού αντιμονοπωλιακού χαρακτήρα.

Το ΚΚΕ από την πρώτη στιγμή, χωρίς ταλαντεύσεις και καμιά επιφύλαξη, στήριξε με όλες του τις δυνάμεις την εξέγερση του Πολυτεχνείου και άσκησε στο μέτρο των δυνάμεών του την επίδρασή του στον προσανατολισμό της πάλης. Είναι άλλωστε το μόνο κόμμα που προχώρησε σε μια ολοκληρωμένη αξιολόγηση αυτού του αγώνα, βγάζοντας γενικότερα συμπεράσματα, χωρίς να παραλείπει την ανάδειξη αδυναμιών ή παραλείψεων στη δράση του στις συνθήκες εκείνες.

Το γεγονός, ότι ο αγώνας του Πολυτεχνείου δεν ολοκληρώθηκε σε ό,τι αφορά τους στόχους του, που τραβούσαν πέρα από την αποκατάσταση της αστικής κοινοβουλευτικής δημοκρατίας, γιατί ο συσχετισμός δύναμης δεν το επέτρεψε, δεν αναιρεί σε τίποτα την προσφορά του και την αξία του.

Αντίθετα, τα συμπεράσματα από αυτή τη λαϊκή εξέγερση είναι πολύ χρήσιμα για τους μελλοντικούς αγώνες. Είναι ακριβώς αυτή η ζωντανή ακτινοβολία του Πολυτεχνείου που οδηγεί την αστική τάξη και τα κόμματά της, καθώς και τους οπορτουνιστές, να θεωρούν το Πολυτεχνείο ως ένα γεγονός που τα όριά του εξαντλήθηκαν στις λίγες μέρες που κράτησε.

Από την άποψη του μέλλοντος οι λαϊκές εξεγέρσεις είναι αναπόφευκτες. Η δικτατορία του κεφαλαίου δεν ανατρέπεται διαφορετικά. Η απαλλαγή των λαών από την τυραννία του δεν μπορεί να γίνει με ευχολόγια, με κηρύγματα στους κεφαλαιοκράτες και στα τσιράκια τους για καλυτέρευση της κατάστασης των εργαζομένων, αλλά με οργάνωση της ταξικής πάλης της εργατικής τάξης και καθοδήγηση αυτής της πάλης με τελικό σκοπό την κατάκτηση της πολιτικής εξουσίας από την εργατική τάξη και την οργάνωση της σοσιαλιστικής κοινωνίας. Ολα τα σχέδια εξανθρωπισμού του καπιταλισμού μέσω μεταρρυθμίσεων είναι αυταπάτες, έχουν χρεοκοπήσει.

Οσο αυτό είναι αλήθεια, άλλο τόσο είναι αλήθεια ότι δεν μπορεί να προβλέψει κανένας το χρόνο και τη μορφή που θα πάρουν οι μελλοντικές λαϊκές εξεγέρσεις. Ούτε να προκαθορίσει το γεγονός εκείνο, ή εκείνη την ομάδα προβλημάτων που θα αποτελέσουν το σπινθήρα της έναρξης. Τα ζητήματα αυτά δε λύνονται με συνωμοσίες και σχέδια επί χάρτου. Απαιτούνται μια σειρά προϋποθέσεις, όπως:

Η όξυνση των αντιθέσεων του συστήματος. Η διαδικασία αυτή είναι αναπόφευκτη. Είναι σήμερα μπροστά μας ολοζώντανη. Συνοπτικά, η διόγκωση του πλούτου και της φτώχειας είναι οι δύο πόλοι της αντίθεσης που μεγεθύνονται αντικειμενικά και αποκαλύπτουν τα όρια του συστήματος, αλλά και την αυξανόμενη αδυναμία του να αναστείλει αυτές τις διεργασίες, αντιθέσεις, εξελίξεις.

Η αύξηση της μισθωτής εργασίας, της εργατικής τάξης που αποτελεί πλέον την πλειοψηφία στον οικονομικά ενεργό πληθυσμό. Το γεγονός ότι είναι υποχρεωμένη να πουλάει την εργατική της δύναμη όλο και πιο φτηνά και κατά μάζες να περνάει από τη σταθερή δουλειά στην ανεργία, στη μερική απασχόληση, στην εξαθλίωση και να συμμετέχει όλο και λιγότερο στον παραγόμενο πλούτο που η ίδια παράγει, προκαλεί και διεργασίες και συσσώρευση πολιτικής πείρας.

Η ανασυγκρότηση του κομμουνιστικού κινήματος σε εθνικό και διεθνές επίπεδο, η αναγέννησή του, όσο κι αν είναι βασανιστική, προχωράει και θα αποτελέσει τη δύναμη εκείνη που θα οργανώσει την εργατική τάξη και θα δώσει δύναμη και προοπτική στον αγώνα της. Είμαστε σε αυτό το δρόμο. Αυτή η διαδικασία σήμερα αποκτά αποφασιστική σημασία και μπορεί να συγκριθεί με τη σφοδρή ιδεολογική πάλη των αρχών του 20ού αιώνα, τότε που έμπαιναν οι βάσεις για τη δημιουργία του Κόμματος Νέου Τύπου και τον οριστικό διαχωρισμό από τις συμβιβαστικές οπορτουνιστικές αντιλήψεις και πρακτικές. Η υπόθεση αυτή θα κριθεί σε κάθε χώρα ξεχωριστά.

Αποκτά αποφασιστική σημασία σήμερα, που δεν είναι ακόμα ώριμες οι συνθήκες, να υπάρχει σωστός προσανατολισμός:

Να διατηρείται ζωντανό το όραμα και ο σκοπός του αγώνα. Η επαναστατική αλλαγή της κοινωνίας ως η μόνη εναλλακτική λύση.

Επεξεργασμένη στρατηγική και διαρκής ετοιμότητα να αξιοποιείται κάθε δυνατότητα και η παραμικρή χαραμάδα που ανοίγει, για να οξύνονται οι αντιθέσεις, να βαθαίνουν και να βγαίνει στο προσκήνιο η δύναμη της λαϊκής πάλης. Το ΚΚΕ έχει τέτοια στρατηγική και εμπλουτίζει συνεχώς την πάλη του με νέα πείρα. Ανοίγει καινούριους δρόμους.

Εμπιστοσύνη στη δύναμη της εργατικής τάξης, του λαού που είναι ικανή κάτω από ορισμένες συνθήκες να παραλύσει και το πιο ισχυρά οπλισμένο χέρι του αντιπάλου, τη διάταξή του, τα σχέδιά του.

Επιμονή και υπομονετική δουλειά στη διαφώτιση και οργάνωση των μαζών για έναν τέτοιο αγώνα, αντοχή στις δυσκολίες. Η καθημερινή ακούραστη, συχνά μονότονη δουλειά, χωρίς πάντα άμεσα αποτελέσματα, είναι εκείνη που θα ωριμάσει τα μεγάλα γεγονότα.

Κανένας αγώνας, πολύ περισσότερο για ριζικές επαναστατικές αλλαγές, δεν μπορεί να προχωρήσει χωρίς θυσίες, χωρίς ηρωική προσπάθεια της πρωτοπορίας, χωρίς αποφασισμένη, οργανωμένη, πειθαρχημένη και αφοσιωμένη πρωτοπορία στην υπόθεση της απελευθέρωσης της εργατικής τάξης από την καπιταλιστική σκλαβιά.

Το Κόμμα μας, το ΚΚΕ, έχοντας μια πολύ πλούσια πείρα αγώνων, αφομοιώνοντας δημιουργικά τη δική του ιστορική πείρα, αλλά και του διεθνούς κομμουνιστικού και εργατικού κινήματος, ζει και παλεύει στον παλμό των μεγάλων γεγονότων, που αναπόφευκτα θα έρθουν, παραμένοντας ακλόνητο στο σκοπό του και ικανό να αναπτύσσει την επαναστατική του δράση, ακόμη και στους πιο δύσκολους καιρούς.

Τα αποτελέσματα των πρόσφατων εκλογών, εκτός των άλλων, έδωσαν ένα ισχυρό χαστούκι σε όλους εκείνους που από το πρωί μέχρι το βράδυ ξελαρυγγιάζονται και φωνάζουν, ότι το ΚΚΕ είναι ένα απομονωμένο, περιχαρακωμένο και αποστεωμένο κόμμα.

Τα εκλογικά αποτελέσματα δικαιώνουν πλήρως το Κόμμα μας σχετικά και με τη σταθερότητά του στο διεθνιστικό χαρακτήρα της πάλης του. Για το ΚΚΕ "ο διεθνισμός στην πράξη είναι ένας και μόνο ένας: Αφοσιωμένη δουλειά για την ανάπτυξη του επαναστατικού κινήματος και του επαναστατικού αγώνα στην ίδια σου τη χώρα, υποστήριξη (με την προπαγάνδα, ηθικά, υλικά) ενός τέτοιου αγώνα, μιας τέτοιας γραμμής και μόνο μιας τέτοιας γραμμής σε όλες, χωρίς εξαίρεση, τις χώρες"».