Η εκλογική μάχη της πρώτης Κυριακής των βουλευτικών εκλογών στην Αίγυπτο αποτέλεσε, όπως όλα δείχνουν, την αφορμή για να πέσουν και οι τελευταίες μάσκες. Εκλογικά τμήματα κλειστά, ψηφοφόροι που παρεμποδίστηκαν να φτάσουν σε αυτά, εικόνες, που καταγράφηκαν σε βίντεο και κυκλοφορούν στο διαδίκτυο, και δείχνουν ξεκάθαρα νοθεία, ψήφοι που εξαγοράστηκαν. Η εκλογική διαδικασία αποδείχτηκε πραγματικά παρωδία, όπως εκ προοιμίου, την είχε χαρακτηρίσει το ΚΚ Αιγύπτου, μποϊκοτάροντάς την.

Οι συγκρούσεις που ξέσπασαν μεταξύ οπαδών τόσο της ισλαμιστικής όσο και της κοσμικής αντιπολίτευσης και αστυνομικών δυνάμεων, πριν καν κλείσουν οι κάλπες, προϊδέασαν ότι η εξέλιξη δεν θα ήταν ομαλή. Και δεν είναι. Η μεγαλύτερη αντιπολιτευόμενη παράταξη που είχε αποφασίσει να συμμετάσχει στη διαδικασία, η ισλαμιστική οργάνωση «Αδελφοί Μουσουλμάνοι» ανακοίνωσε, στα μέσα της εβδομάδας, ότι αποσύρεται από το δεύτερο γύρο των εκλογών, που έχει προγραμματιστεί για σήμερα. Ανάλογη απόφαση έλαβε, κατά πλειοψηφία, και το έτερο μεγαλύτερο αντιπολιτευόμενο κόμμα, το κοσμικό al Wafd. Και τα δύο κόμματα κατήγγειλαν «νοθεία πρωτοφανών διαστάσεων», κάτι που επιβεβαιώνουν και όλες οι ανεξάρτητες εκθέσεις παρατηρητών.

Βέβαια, εκτός από το υπαρκτό ζήτημα της νοθείας, υπάρχουν και ορισμένα «ωφελιμιστικά» κριτήρια με τα οποία λήφθηκαν, τελικά, οι αποφάσεις απόσυρσης από τον δεύτερο γύρο των εκλογών. Καταρχάς, όσον αφορά στους «Αδελφούς Μουσουλμάνους», το απογοητευτικό αποτέλεσμα του πρώτου γύρου, κατά τον οποίο δεν εξέλεξαν ούτε έναν βουλευτή τη στιγμή που στην προηγούμενη Βουλή είχαν μετά την ολοκλήρωση των δύο γύρων καταφέρει να καταλάβουν το 1/5 με 88 έδρες, εκτιμάται ότι έπαιξε καθοριστικό ρόλο στην τελική απόφαση απόσυρσης από την εκλογική μάχη.

Πέραν των καταγγελιών, γεγονός είναι ότι η πολύ κακή εμφάνισή τους στον πρώτο γύρο των εκλογών οφείλεται, ως ένα βαθμό φυσικά, και στις εσωτερικές διαφωνίες που είχαν προηγηθεί. Συγκεκριμένα, μεγάλο τμήμα της οργάνωσης είχε ταχθεί υπέρ του ολοκληρωτικού μποϋκοτάζ της εκλογικής διαδικασίας, υποστηρίζοντας ότι η συμμετοχή σε αυτήν την παρωδία «έδινε άλλοθι στην ηγεσία Μουμπάρακ και στο κυβερνών κόμμα». Ο διχασμός αυτός εκτιμάται ότι αποτυπώθηκε και στο αποτέλεσμα του πρώτου γύρου και η απόσυρση από τον δεύτερο θα μπορούσε να λειτουργήσει θετικά στην κατεύθυνση της αποκατάστασης της ενότητας της οργάνωσης.

Οσον αφορά στο έτερο κοσμικό κόμμα της αντιπολίτευσης, al Wafd, το οποίο και στην προηγούμενη Βουλή είχε συχνά λειτουργήσει ως «δεκανίκι» της σκληρής αντιλαϊκής πολιτικής του Αιγύπτιου Προέδρου, η φημολογία περί ύπαρξης «μυστικής συμφωνίας με το κυβερνών Εθνικό Δημοκρατικό Κόμμα» ήταν ιδιαίτερα έντονη και επηρέασε αρνητικά τις εκλογικές του επιδόσεις. Σύμφωνα με αυτήν τη φημολογία, η συμφωνία προέβλεπε ότι θα υποστηριχτεί το al Wafd να εκλέξει περισσότερους βουλευτές έτσι ώστε να αναδειχθεί σε «μείζονα αντιπολίτευση» προκειμένου και να περιθωριοποιηθούν οι «Αδελφοί Μουσουλμάνοι» και να υπάρχει η εικόνα ότι «υπάρχει αντιπολίτευση» και να διασφαλιστεί υποστήριξη στην προώθηση περαιτέρω αντιλαϊκών μέτρων.

Οταν στα μέσα της εβδομάδας, η ηγεσία του κόμματος αποφάσισε, τελικά, να αποσυρθεί συνολικά από την εκλογική διαδικασία, παρά το ότι είχε εξασφαλίσει, από τον πρώτο γύρο, την εκλογή δύο βουλευτών και άλλοι εννιά είχαν περάσει στο β' γύρο, οι αντιδράσεις από στελέχη του κόμματος ήταν πολύ μεγάλες. Μία μερίδα στελεχών κατηγορούσε την ηγεσία ότι «προδίδει τους ψηφοφόρους» και δεν έλειψαν και οι αψιμαχίες. Η απόσυρση, όμως, μακροπρόθεσμα, διασφαλίζει μια κάποια αξιοπιστία στο κόμμα.

Οπως και να έχει, το βέβαιο είναι ότι το μεγαλύτερο πρόβλημα, πλέον, το αντιμετωπίζει το κυβερνών κόμμα. Το «Εθνικό Δημοκρατικό Κόμμα» του Χόσνι Μουμπάρακ, έχει διασφαλίσει 209 έδρες και, με εξαίρεση επτά έδρες κάποιων ανεξάρτητων βουλευτών και πέντε έδρες μικρότερων αντιπολιτευόμενων κομμάτων, αναμένεται να κατακτήσει το σύνολο του Κοινοβουλίου, ελλείψει αντιπάλου. Η σαρωτική αυτή νίκη, όμως, δεν ικανοποιεί σε καμία περίπτωση τους στόχους του Μουμπάρακ, που επεδίωκε να έχει τον απόλυτο έλεγχο της Βουλής με ένα 70% αλλά και μία κάποια αντιπολίτευση, που θα συνεισέφερε στην επίφαση της δήθεν δημοκρατικής λειτουργίας.

Αντιμέτωπο, όμως, με το σχεδόν συνολικό, πλέον, μποϊκοτάζ των υπολοίπων κομμάτων στο β' γύρο, το «Εθνικό Δημοκρατικό Κόμμα» υφίσταται σοβαρό πλήγμα ως προς το προσωπείο νομιμότητας και αξιοπιστίας που ήθελε να καλλιεργήσει. Πόσο μάλλον που ακόμη και στον α' γύρο, η συμμετοχή, επισήμως, των πολιτών δεν ξεπέρασε το 35%.

Το πλήγμα αυτό έρχεται σε μια ιδιαίτερα κρίσιμη στιγμή για τη χώρα τόσο εσωτερικά όσο και διεθνώς. Σε επίπεδο εξουσίας, αυτές οι βουλευτικές εκλογές ήταν ένα πρόκριμα για το κατά πόσο το κυβερνών κόμμα θα εξέλθει αρκετά νομιμοποιημένο και ισχυρό, έτσι ώστε, στις προεδρικές εκλογές του 2011, να αποσυρθεί μετά από πέντε θητείες ο Χόσνι Μουμπάρακ και να «παραδώσει» τα ηνία κόμματος και χώρας στο γιο του Γκαμάλ, ιδιαίτερα αγαπημένο παιδί επιχειρηματιών και τραπεζών. Η τωρινή εξέλιξη των πραγμάτων δεν βοηθά ιδιαίτερα στην επίτευξη του στόχου αυτού.

Κατά δεύτερο, η ηγεσία Μουμπάρακ έχει, ήδη, εισάγει τη χώρα σε ένα χορό «μεταρρυθμίσεων», δηλαδή με άλλα λόγια έχει αρχίσει στο πλαίσιο των καπιταλιστικών αναδιαρθρώσεων, σειρά ιδιωτικοποιήσεων στο δημόσιο τομέα, διευκολύνοντας ακόμη περισσότερο τη διείσδυση και ξένων κεφαλαίων - επενδύσεων μέσα από τη χαμηλή φορολογία, τις χαριστικές ρυθμίσεις και φυσικά την ανύπαρκτη εργατική νομοθεσία με αποτέλεσμα την αφθονία φτηνών εργατικών χεριών. Η άλλη όψη της πολιτικής αυτής είναι η εξαθλίωση ολοένα μεγαλύτερου τμήματος του αιγυπτιακού λαού, που σε συντριπτικό ποσοστό ζει κάτω από το όριο της φτώχειας. Μπορεί να ισχύει πάντα το καθεστώς έκτακτης ανάγκης που βοηθά στην καταστολή των λαϊκών αντιδράσεων όμως, η περαιτέρω απονομιμοποίηση της αιγυπτιακής ηγεσίας αναμφιβόλως θα ενισχύσει τους αντιπάλους της και θα «στρώσει το έδαφος» για νέο κύμα λαϊκής αμφισβήτησης.

Τέλος, η περίοδος είναι κρίσιμη για το σύνολο της περιοχής της Μέσης Ανατολής. Οι ισραηλινο-παλαιστινιακές συνομιλίες, για τις οποίες τόσο πίεσε η Ουάσιγκτον, βρίσκονται προ της τελικής κατάρρευσης, η ισραηλινή ηγεσία συνεχίζει να προκαλεί, στο Λίβανο γίνονται απέλπιδες προσπάθειες να αποσοβηθεί μια νέα εμφύλια αντιπαράθεση με αφορμή τα επικείμενα πορίσματα της έρευνας του ΟΗΕ για τη δολοφονία Χαρίρι και κάπως μακρύτερα συνεχίζεται η κατοχή στο Ιράκ και στο Αφγανιστάν.

Το περιφερειακό αυτό περιβάλλον κάθε άλλο παρά θετικό είναι για την ηγεσία Μουμπάρακ, που, μέχρι στιγμής, έχει παραμείνει, ασχέτως ελιγμών, σύμμαχος του αμερικανικού ιμπεριαλισμού. Η σχέση αυτή, όμως, ήδη βρίσκεται σε διαδικασία φθοράς λόγω της προσπάθειας της προεδρίας Ομπάμα να «καλλιεργήσει» ένα νέο «προφίλ», (πιο ευχάριστο, δημοκρατικό και θετικό), στην μουσουλμανική κοινή γνώμη. Ενώ ο Μουμπάρακ δέχεται πυρά από την ισλαμιστική αντιπολίτευση για τη συμμαχία του με τους Αμερικανούς, παράλληλα δέχεται, πλέον, πιέσεις και από την Ουάσιγκτον, που εξέφρασε τη βαθιά δυσαρέσκειά της και για τις καταγγελίες νοθείας, για «υιοθέτηση μέτρων σεβασμού των ανθρωπίνων δικαιωμάτων».

Το ότι οι αμερικανικές επικρίσεις αποτελούν σαφή απόδειξη της πολιτικής «δύο μέτρων και δύο σταθμών» που ακολουθεί παγίως ο αμερικανικός ιμπεριαλισμός, με σταθερό στόχο την προώθηση και εδραίωση των συμφερόντων του, λίγο μετρά στην προσπάθεια που καταβάλλει ο Χόσνι Μουμπάρακ να διατηρήσει την εξουσία και το κύρος του, εντός και εκτός. Ιδιαίτερα επειδή ως ισχυρότερος αντίπαλός του προβάλλει, πλέον, μια προσωπικότητα που μπορεί να επιλεχθεί ως «εναλλακτικός εταίρος» των ιμπεριαλιστών: ο αλ Μπάρανταϊ, ο οποίος αν και δεν έχει ακόμη ξεκαθαρίσει αν θα είναι προεδρικός υποψήφιος το 2011, πολλοί τον «βλέπουν» ως τον επόμενο ηγέτη, ιδανικό για να προχωρήσει «με πιο δυτικόστροφο τρόπο και με εξασφαλισμένη μεγαλύτερη λαοφιλία» τις καπιταλιστικές αναδιαρθρώσεις χωρίς να παρεκκλίνει και από τους γενικότερους ιμπεριαλιστικούς σχεδιασμούς.