Η Σύνοδος Κορυφής του ΝΑΤΟ στη Λισαβόνα 19 - 20 Νοέμβρη, με τους 28 ηγέτες του και άλλους 32 καλεσμένους σε διευρυμένη σύνθεση, ολοκληρώθηκε με τις αντιδραστικές αποφάσεις για ακόμη πιο επιθετικό και φιλοπόλεμο δόγμα του αρματωμένου μπράτσου του ιμπεριαλισμού που σκορπά την τρομοκρατία και το θάνατο στους λαούς.

Από μεριάς των λαών και των κινημάτων που μάχονται κατά του ιμπεριαλισμού και του ΝΑΤΟ μπορούμε να βγάλουμε κάποια χρήσιμα συμπεράσματα τόσο για τον ένα χρόνο της καμπάνιας ως τη Λισαβόνα όσο και για τη συνέχεια του αγώνα μας από εδώ και πέρα. Γιατί η Σύνοδος τελείωσε, αλλά το ΝΑΤΟ συνεχίζει την ιμπεριαλιστική του εκστρατεία με ορμή.

Για το ΠΣΕ, το ΝΑΤΟ όπως και οι άλλοι ιμπεριαλιστικοί οργανισμοί (ΕΕ, ΠΟΕ, ΔΝΤ κ.λπ.) είναι μέρος του παγκόσμιου ιμπεριαλιστικού συστήματος, το οποίο είναι η αιτία για τη δυστυχία και μιζέρια, για πολέμους, καταλήστευση και δυνάστευση των λαών από την κυριαρχία του κεφαλαίου και των πολυεθνικών.

Στις διεργασίες των κινημάτων και οργανώσεων ενάντια στη Σύνοδο του ΝΑΤΟ συνεχίστηκε και φέτος η διαπάλη μεταξύ του συνεπούς αντιιμπεριαλιστικού πόλου που εδώ και 60 χρόνια μάχεται και αποκαλύπτει την αντιδραστική φύση του ΝΑΤΟ από τη γέννησή του, από τη μια, και ενός ρεφορμιστικού, τυχοδιωκτικού, όψιμου και τελικά ενσωματωμένου τμήματος του κινήματος που προσπάθησε να οικειοποιηθεί μέρος των αντι-ΝΑΤΟικών διαθέσεων, χωρίς τελικά επιτυχία.

Συγκρούστηκαν οι δύο λογικές στο κίνημα, από τη μια το Παγκόσμιο Συμβούλιο Ειρήνης (ΠΣΕ) με τα μέλη του και, από την άλλη, μια συμμαχία μεταξύ της καθαρόαιμης Σοσιαλδημοκρατίας με το Διεθνές Γραφείο Ειρήνης (International Peace Bureau- IPB) και δυνάμεων που πρόσκεινται στο Κόμμα της Ευρωπαϊκής Αριστεράς (ΚΕΑ) αλλά και διαφόρων «ΜΚΟ» από ΗΠΑ, Αγγλία και Γερμανία. Ολοι μαζί συγκρότησαν μια αυτόκλητη Διεθνή Συντονιστική Επιτροπή (ICC), με στόχο τη διοργάνωση εκδηλώσεων «αστικής ανυπακοής» στη Λισαβόνα.

Πέρσι, στη διάρκεια των αντίστοιχων αντι-ΝΑΤΟικών εκδηλώσεων στο Στρασβούργο (Απρίλης 2009) το σύνθημά τους ήταν «60 χρόνια είναι αρκετά», αφήνοντας να εννοηθεί αυτό που όλοι γνωρίζαμε, ότι δηλαδή γι' αυτές τις δυνάμεις (ICC), το ΝΑΤΟ επί δεκαετίες θεωρούνταν το αναγκαίο αντίβαρο απέναντι στο Σύμφωνο της Βαρσοβίας όσο αυτό υπήρχε. Οτι μόλις μετά από 60 χρόνια και δεκάδες πολέμους και εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας έθεσαν δειλά θέμα κατάργησής του. Δίχως την παραμικρή αναφορά στους βομβαρδισμούς της Γιουγκοσλαβίας το 1999 και το προτεκτοράτο του Κοσσόβου, το σχέδιο της «Μεγάλης Μέσης Ανατολής», την κατοχή στο Ιράκ, τις απειλές σε λαούς της Λατινικής Αμερικής και Ασίας, τον ιμπεριαλιστικό ρόλο της ΕΕ και του στρατού της, αλλά και χωρίς την παραμικρή αναφορά στην αιματοβαμμένη ιστορία του ΝΑΤΟ με χούντες και αντιδραστικά καθεστώτα στη δούλεψή του, υπήρξε γενική καταγγελία του «δεινόσαυρου» ΝΑΤΟ που είναι «παρωχημένος».

Με οικοδεσπότη τους στο Στρασβούργο το Γαλλικό Κίνημα Ειρήνης τότε, εξάντλησαν την αντι-ΝΑΤΟική τους δράση, καλώντας τον Αμερικανό Πρόεδρο Ομπάμα σε φιλική συνάντηση για να τον πείσουν να τηρήσει τις υποσχέσεις του για ειρήνευση στο Ιράκ και στο Αφγανιστάν. Τα υπόλοιπα είναι λίγο-πολύ γνωστά, οργανώθηκε μια διάσκεψη χωρίς ουσία, με το ΠΣΕ να πραγματοποιεί δική του μαζική εκδήλωση, ενώ η διεθνής διαδήλωση επισκιάστηκε από καταστολή, καταστροφές, αναρχία και χάος.

Κάπως έτσι νόμιζαν οι πολύχρωμοι «κινηματιστές» ότι θα εξελισσόταν η διαδικασία μπροστά και στη Λισαβόνα. Ομως, γελάστηκαν οικτρά, τόσο οι κυρίαρχες πολιτικές δυνάμεις και ηγεσίες όσο και η Διεθνής Συντονιστική Επιτροπή (ICC). Οσοι βρέθηκαν στην Πορτογαλική πρωτεύουσα στις 19-20 Νοέμβρη κατάλαβαν γιατί η πρωτοβουλία του Πορτογαλικού Συμβουλίου Ειρήνης, της CGTP-Intersindical και άλλων 105 μαζικών φορέων συσπείρωσε και εξέφρασε όλο το χρόνο μαζικά τις αντι-ΝΑΤΟικές διαθέσεις που είναι βαθιά ριζωμένες στον Πορτογαλικό λαό και γιατί τελικά η μαζική διαδήλωση της 20ήςΝοέμβρη είχε πάνω από 30.000 κόσμο (κατά την αστυνομία και τα ΜΜΕ), ενώ το Πορτογαλικό «μαγαζί» του ICC, εκφράστηκε με λίγες εκατοντάδες διαδηλωτές, που την τελευταία βδομάδα προσχώρησαν στη μοναδική τελικά συγκέντρωση και πορεία, αφού απέτυχαν όλα τα σχέδιά τους για ξεχωριστή πορεία και εμφάνιση.

Το ΠΣΕ, από τη μεριά του, είχε δυναμική παρουσία στη Λισαβόνα, ως κορύφωση της δουλειάς του, διοργανώνοντας με επιτυχία διεθνή διάσκεψη την παραμονή της διαδήλωσης, ενώ ηγήθηκε στη διαδήλωση του μαζικού διεθνούς μπλοκ με το σύνθημά του: «ΝΑΤΟ εχθρός των λαών και της Ειρήνης - Να διαλυθεί!»

Τι είναι αυτό που διαφοροποίησε όμως το Στρασβούργο (2009) από τη Λισαβόνα (2010), με τη μαζική, περιφρουρημένη, αντιιμπεριαλιστική συγκέντρωση και πορεία; Η απάντηση είναι απλή. Με αφορμή τη Λισαβόνα, τόσο σε κάθε χώρα όσο και σε διεθνές επίπεδο την ευθύνη των αντιιμπεριαλιστικών εκδηλώσεων την είχαν οι δυνάμεις που συσπειρώνουν μαζί τους τα ταξικά προσανατολισμένα συνδικάτα, τα κινήματα που εκφράζουν τα γνήσια αντιιμπεριαλιστικά αισθήματα των λαών, που δε διαλέγουν ιμπεριαλιστή και δεν έχουν αυταπάτες για τη δυνατότητα να αλλάξει φύση ο ιμπεριαλισμός. Στη Λισαβόνα κατέρρευσε η ακριβοπληρωμένη εκστρατεία του Γερμανικού κόμματος «Die Linke» (προεδρία του ΚΕΑ), που επίσημα ήταν χορηγός των προσπαθειών του ICC και του Πορτογαλικού «Μπλόκο της Αριστεράς».

Το παγκόσμιο αντιιμπεριαλιστικό κίνημα και το ΠΣΕ έχουν πλούσια ιστορική πείρα από την πάλη κατά του ιμπεριαλισμού και του ΝΑΤΟ. Δεν είναι άλλωστε πρώτη φορά που το ΝΑΤΟ εμφανίζει τις δικές του «αντι-ΝΑΤΟικές δυνάμεις», προσπαθώντας να σπείρει τη σύγχυση.