Και να γιατί.

Εστω ότι θεωρούσαμε σαν διέξοδο από τη σημερινή κατάσταση του ΟΣΕ την «επιστροφή στο παρελθόν», δηλαδή στην κρατική σιδηροδρομική επιχείρηση που γνωρίσαμε και που υπηρέτησε πολύμορφα το μονοπωλιακό κεφάλαιο ή στη διατήρηση μιας μεμονωμένης κρατικής σιδηροδρομικής επιχείρησης, δίπλα σε αρκετές ιδιωτικές, του «απελευθερωμένου» τομέα των σιδηροδρομικών μεταφορών, στο πλαίσιο μιας οικονομίας που δεσπόζουν οι ιδιωτικοί μονοπωλιακοί όμιλοι.

Τότε αυτός ο «νέος» ΟΣΕ, ακόμα κι αν ολοκλήρωνε τα «εκσυγχρονιστικά» του έργα και την «καπιταλιστική» του ανάπτυξη:

Θα έπαυε να δουλεύει για το ιδιωτικό κεφάλαιο; (τραπεζίτες δανειστές, μεγαλοεργολάβοι κατασκευαστές δικτύου, μεγαλοεργολάβοι εγκατάστασης συστημάτων διαχείρισης κυκλοφορίας, μεγαλοεργολάβοι κατασκευής εγκαταστάσεων, συντήρησης και επισκευής δικτύου, συντήρησης και επισκευής τροχαίου υλικού, μεγαλοεργολάβοι των διαφόρων τμημάτων εκμετάλλευσης, μεγαλοεργολάβοι μελετητές, μεγαλοεργολάβοι φύλαξης εγκαταστάσεων και τροχαίου υλικού, προμηθευτές καυσίμων, προμηθευτές λιπαντικών, προμηθευτές ανταλλακτικών, προμηθευτές..., μεγαλοεργολάβοι..., προμηθευτές..., δανειστές...)

Θα έπαυε να ακολουθεί αντιλαϊκή τιμολογιακή πολιτική; (για ένα πήγαινε - έλα Αθήνα - Αλεξανδρούπολη - Αθήνα με intercity δεν επαρκεί ο μισθός του 4ωρίτη ή η σύνταξη του χαμηλοσυνταξιούχου).

Θα έπαυε να συμπιέζει συνέχεια τους μισθούς, να μειώνει την τιμή της εργατικής μας δύναμης;

Θα έπαυε να καταργεί συνέχεια θέσεις εργασίας;

Θα έπαυε να ελαστικοποιεί τις σχέσεις εργασίας;

Θα έπαυε να αυξάνει με διάφορους τρόπους τον εργάσιμο χρόνο;

Θα έπαυε να αυξάνει την εκμετάλλευση;

Με απόλυτη βεβαιότητα ΟΧΙ.

Οχι γιατί και τότε δε θα έπαυε να αντιμετωπίζεται η μεταφορά - συγκοινωνία σαν εμπόρευμα, που η ανταλλαγή του θα έπρεπε να αποδώσει το μέγιστο κέρδος.

Να, γιατί το τι σιδηρόδρομο θέλουμε, έχει να κάνει με το τι κοινωνία θέλουμε, τι ανατροπές πρέπει να επιδιώκουμε στη σημερινή κοινωνία και σε ποια κατεύθυνση πρέπει να αναπτύσσεται αυτή η νέα κοινωνία που θα οικοδομείται.

Αυτή η άλλη κοινωνία, η ριζικά αντίθετη με τη σημερινή, δεν έρχεται με τη συνέχιση της σημερινής πολιτικής, αλλά με την ανατροπή της και την εφαρμογή στη θέση της μιας πολιτικής που θα ωφελεί τα συμφέροντα των εργαζομένων και γενικά των λαϊκών στρωμάτων. Μιας πολιτικής που ο χαρακτήρας των αλλαγών που θα επιβάλει θα οδηγεί στη συγκρότηση μιας οικονομίας που θα μπορεί να χαρακτηριστεί σαν «λαϊκή οικονομία». Στα πλαίσιά της οι μεταφορές, άρα και οι σιδηροδρομικές, θα αναπτύσσονται σχεδιασμένα, μέσα στο γενικότερο κεντρικό σχεδιασμό της λαϊκής οικονομίας.

Ετσι το σιδηρόδρομο από άλλον ένα χώρο απομύζησης κέρδους του κεφαλαίου θα τον μετατρέψει σε λαϊκή περιουσία. Αυτό σημαίνει ότι η σιδηροδρομική μεταφορά θα πάψει να αντιμετωπίζεται σαν εμπόρευμα με (ανταλλάξιμη) αξία, αλλά θα μετατραπεί σ' ένα άμεσο κοινωνικό προϊόν που θα στοχεύει στην επαρκή και ασφαλή κάλυψη των συνεχώς διευρυνόμενων μεταφορικών αναγκών του λαού, αλλά και των μεταφορικών αναγκών της ίδιας της λαϊκής οικονομίας.

Μόνο μέσα σ' αυτά τα πλαίσια της λαϊκής οικονομίας:

Μπορεί να δημιουργηθεί ένας σιδηρόδρομος και να αποκτήσει, σαν μεταφορικό μέσο σταθερής τροχιάς, προτεραιότητα απέναντι σε άλλα ατομικά ή μαζικά μεταφορικά μέσα.

Μπορεί να γίνει το βασικό μέσο μεταφοράς των λαϊκών στρωμάτων.

Μπορεί να αναπτύξει ένα πυκνό δίκτυο γραμμών που να συνδέει μεταξύ τους όλες τις περιοχές της χώρας και το ελληνικό δίκτυο με τα δίκτυα των όμορων και γειτονικών χωρών.

Μπορεί να είναι συνδεδεμένος με τις παραγωγικές περιοχές της χώρας, με τις μεγάλες επιχειρήσεις και τα λιμάνια.

Μπορεί να εξασφαλίσει φθηνή, ασφαλή, άνετη και γρήγορη μεταφορά αφού στην αποκλειστική ευθύνη της λαϊκής εξουσίας θα ανήκει ο σχεδιασμός, η κατασκευή, η λειτουργία, η συντήρηση, ο έλεγχος και η χρηματοδότηση ενός ενιαίου φορέα μεταφορών - συγκοινωνιών (χερσαίων, ακτοπλοϊκών, αεροπορικών) στον οποίο θα ανήκει και ο σιδηρόδρομος.

Ενας τέτοιος σιδηρόδρομος μπορεί να συμβάλει στην ανάπτυξη της περιφέρειας, της αγροτικής παραγωγής, του εμπορίου, της βιομηχανίας, του τουρισμού, της προστασίας του περιβάλλοντος, της εξοικονόμησης ενεργειακών πόρων, της ισόμετρης ανάπτυξης όλων των περιοχών της χώρας, στην ανάπτυξη βιομηχανίας παραγωγής σιδηροδρομικών συρμών, τροχαίου υλικού και νέων τεχνολογιών. Κάποιοι - με καλή πρόθεση - θα αναρωτηθούν: Καλά θα περιμένουμε να έρθει ο ...σοσιαλισμός για να μας λύσει τα προβλήματα; Και η πάλη στο σήμερα; Και η βελτίωση της θέσης του εργαζόμενου σήμερα μέσα σ' αυτό το σύστημα;

Κάποιοι άλλοι - με κακή πρόθεση - με στόχο να δημιουργήσουν σύγχυση, να αποπροσανατολίσουν τους εργαζόμενους, θα πουν: Εντάξει, η συμβολή σας στην ανάδειξη των προβλημάτων και στην αντίσταση των εργαζόμενων είναι σημαντική, αλλά πώς μπορούν να εφαρμοστούν οι θέσεις σας σήμερα, σε συνθήκες απελευθέρωσης της αγοράς στο πλαίσιο της Ευρωπαϊκής Ενωσης;

Αυτό όμως καθόλου δε σημαίνει ότι τα μεταθέτουμε όλα για ...τότε. Ισα-ίσα που η ιστορία και η σημερινή πραγματικότητα το αντίθετο αποδεικνύουν. Οι κομμουνιστές ήταν, είναι και θα συνεχίσουν να είναι μπροστά σ' όλους τους αγώνες του λαού για οποιοδήποτε μικρό ή μεγάλο πρόβλημα, μόνο που ξέρουν ότι στην πάλη τους πρέπει να δίνουν πολιτικά χαρακτηριστικά, συνδέοντάς την με την προοπτική του αύριο και όχι να κοροϊδεύουν τους εργαζόμενους - όπως κάνουν άλλοι - προβάλλοντας τη θέση π.χ. για δημόσιο ΟΣΕ, ενώ γνωρίζουν ότι αυτή η θέση δεν έχει καμιά αξία (ούτε καν βελτιωτική) μέσα στα πλαίσια του σημερινού συστήματος, μέσα στο πλαίσιο της απελευθέρωσης της αγοράς των σιδηροδρομικών μεταφορών, γιατί αφ' ενός οι ιδιώτες πολύ σύντομα θα κατέχουν ένα μεγάλο μέρος τους, αφ' ετέρου δε και εκείνο το τμήμα που θα μείνει στο Δημόσιο (π.χ. υποδομή) θα δουλεύει για τους ιδιώτες.

Αλλωστε η διεκδίκηση του «στρατηγικού» αιτήματος για λαϊκή περιουσία των στρατηγικής σημασίας επιχειρήσεων - άρα και του σιδηρόδρομου - συμβαδίζει απόλυτα, εξυπηρετεί και προωθεί καλύτερα και τα αιτήματα του σήμερα σε σχέση με θέσεις εργασίας, μισθούς, εργασιακές σχέσεις, Ασφαλιστικό, Υγεία, Παιδεία, ιδιωτικοποιήσεις κλπ.

Για να ξεκινήσει όμως μια τέτοια διαδικασία, η οποία κάτω από προϋποθέσεις μπορεί να μας οδηγήσει σε μια τέτοια προοπτική, σε μια τέτοια οικονομία, σε ένα τέτοιο σιδηρόδρομο:

Απαιτείται να αλλάξουν οι συσχετισμοί σε πολιτικό επίπεδο.

Απαιτείται την εξουσία να την πάρει η εργατική τάξη και οι σύμμαχοί της.

Απαιτείται να κατανοηθεί ότι χωρίς σύγκρουση και ρήξη με το σημερινό καθεστώς καπιταλιστικής ιδιοκτησίας, στα συγκεντρωμένα μέσα παραγωγής, χωρίς ανατροπές στο χαρακτήρα της εξουσίας, χωρίς κεντρικό σχεδιασμό, ουσιαστική και μόνιμη λύση δεν υπάρχει.

Απαιτείται πλαίσιο αιτημάτων που αφ' ενός μεν να δίνει λύσεις στα προβλήματα του σήμερα, αφ' ετέρου δε ν' ανοίγει δρόμους για την οριστική λύση του αύριο.

Απαιτείται να αναπτυχθεί η πάλη των εργαζομένων στον ΟΣΕ ενάντια στην ιδιωτικοποίηση, προβάλλοντας ταυτόχρονα το αίτημα για κοινωνικοποίησή του. Ενάντια στις καπιταλιστικές αναδιαρθρώσεις και στα αντεργατικά μέτρα που απορρέουν απ' αυτές.

Απαιτείται να δημιουργηθούν σε κάθε χώρο του σιδηρόδρομου επιτροπές αγώνα του ΠΑΜΕ που θα αναπτύσσουν αγώνες ενάντια στην εφαρμογή του νόμου για τον ΟΣΕ, στις απολύσεις, στην ανεργία, στην κατάργηση των συλλογικών διαπραγματεύσεων, στην εμπορευματοποίηση της Παιδείας, της Υγείας κλπ.

Απαιτείται οι εργαζόμενοι στο σιδηρόδρομο να γυρίσουν την πλάτη στον κυβερνητικό - εργοδοτικό συνδικαλισμό αλλάζοντας τους συσχετισμούς παντού. Να στηριχτούν στη δική τους δύναμη. Να στηριχτούν με εμπιστοσύνη στο ΠΑΜΕ.

Απαιτείται να χτιστεί μέτωπο ταξικής ενότητας μαζί με όλους τους εργαζόμενους στις μεταφορές, αλλά και των άλλων κλάδων, για τους παραπάνω στόχους και κάθε στόχο που αφορά τη διεκδίκηση αιτημάτων που αφορούν σύγχρονα προβλήματα της λαϊκής οικογένειας.

Απαιτείται κοινωνικοπολιτικός αγώνας για αποδυνάμωση του ΠΑΣΟΚ, της ΝΔ και όλων των κομμάτων του ευρωμονόδρομου που εξυπηρετούν - με τον έναν ή άλλον τρόπο - τα συμφέροντα του κεφαλαίου.

Απαιτείται να δυναμώσει ο συντονισμός και η κοινή δράση των εργατών, των αυτοαπασχολούμενων, των μικρών εμποροβιοτεχνών, των φτωχών αγροτών, της νεολαίας και των γυναικών, χτίζοντας τη λαϊκή συμμαχία ενάντια στο κεφάλαιο.

Αργά ή γρήγορα η προοπτική αυτή και η γραμμή της πάλης του ΠΑΜΕ θα κυριαρχήσει στο εργατικό - συνδικαλιστικό κίνημα και θα δώσει μαζί με τους κοινωνικούς μας συμμάχους τη νικηφόρα μάχη για μια κοινωνία χωρίς εκμετάλλευση, για μια κοινωνία που τον παραγόμενο πλούτο θα τον καρπώνονται αυτοί που τον παράγουν.