Η επιλογή για το λαό είναι μία: Η αλλαγή των ξεπερασμένων ιστορικά κοινωνικών σχέσεων ιδιοκτησίας, που καθορίζουν και το πολιτικό σύστημα και αφορούν στα βασικά και συγκεντρωμένα μέσα παραγωγής σε στρατηγικούς τομείς της παραγωγής

Απάντηση στην πολιτική που εφαρμόζει η κυβέρνηση, με τη συναίνεση της ΝΔ και του ΛΑ.Ο.Σ., η οποία, με όχημα το μνημόνιο, βάζει ταφόπλακα σε εργατικά, ασφαλιστικά, συνταξιοδοτικά δικαιώματα, στέλνει στο απόσπασμα μια σειρά από λαϊκά δικαιώματα, υλοποιώντας με μέτρα μόνιμου και στρατηγικού χαρακτήρα τις επιταγές του κεφαλαίου για αναδιαρθρώσεις που θα βελτιώσουν την ανταγωνιστικότητα και την κερδοφορία του στη φάση της ανάκαμψης.

Σε τελική ανάλυση, οι εργατοϋπάλληλοι, η νεολαία και τα άλλα λαϊκά στρώματα καλούνται σήμερα να δυναμώσουν τον πόλεμο στην αντιλαϊκή πολιτική και τους φορείς της, καθώς είναι δεδομένη η πρόθεσή τους να κλιμακώσουν την επίθεση για ακόμα φτηνότερη εργατική δύναμη. Μόνος κερδισμένος από τον ορυμαγδό των μέτρων είναι το κεφάλαιο, που μέσα σε ένα χρόνο πέτυχε την εφαρμογή ρυθμίσεων που είχε ανάγκη εδώ και δεκαετίες. Αυτή η επίθεση δεν έχει τέλος. Δεν πρόκειται για «θυσίες που θα πιάσουν τόπο», όπως λέει η κυβέρνηση.

Οι περικοπές δεν είναι προσωρινές και το όποιο «χρονοδιάγραμμα» εφαρμογής των αντιλαϊκών μέτρων δεν έχει ημερομηνία λήξης. Ολο και πιο έντονα διατυπώνονται εκτιμήσεις - ακόμα και από αστούς οικονομολόγους - ότι η όποια ανάκαμψη θα είναι αναιμική και θα αποτελέσει τον προθάλαμο για νέο κύκλο κρίσης. Δεν πρόκειται για «αναγκαίες» υποχωρήσεις από κεκτημένα, προκειμένου να «σωθεί η χώρα». Τα λαϊκά νοικοκυριά έχουν ήδη χρεοκοπήσει. Αυτό που παλεύουν να σώσουν η κυβέρνηση και οι άλλες αστικές δυνάμεις, είναι τα μονοπώλια, που επιδιώκουν να ανακάμψουν από την κρίση και να μπουν σε νέο κύκλο κερδοφορίας, μετρώντας το καθένα για τον εαυτό του τις μικρότερες δυνατές απώλειες.

Προτάσεις που προβάλλονται από διάφορες πλευρές του οπορτουνισμού, για δήθεν διέξοδο από την κρίση με αναδιάρθρωση του χρέους ή και έξοδο από την Ευρωζώνη, αφήνοντας στο απυρόβλητο την αιτία της κρίσης, το ίδιο το καπιταλιστικό σύστημα, δε δίνουν πραγματική διέξοδο στο λαό. Αντίθετα, συμβάλλουν στο να εγκλωβίζεται η λαϊκή δυσαρέσκεια σε διαχειριστικούς ελιγμούς, τους οποίους υποστηρίζουν και μεθοδικά προωθούν διάφορες μερίδες του κεφαλαίου, στο πλαίσιο των έντονων ενδοϊμπεριαλιστικών ανταγωνισμών για το ποια μονοπώλια και ποια αστική τάξη θα υποστεί τη μικρότερη ζημιά από την αναγκαία καταστροφή κεφαλαίου.

Οποια μέθοδο κι αν επιλέξει η πλουτοκρατία για να διαχειριστεί την κρίση, στόχος της είναι να βγει ο λαός αποδυναμωμένος, καταρρακωμένος, αποστεωμένος από εργατικά δικαιώματα και κατακτήσεις και με το ηθικό του τσακισμένο. Στον αντίποδα, ο λαός πρέπει να αντιπαραβάλει το δικό του, διαμετρικά αντίθετο σχέδιο διεξόδου: Ενα πρόγραμμα που θα απορρίπτει εκ βάθρων την ανακύκλωση του καπιταλισμού και θα βάζει στην ημερήσια διάταξη το θέμα της ιδιοκτησίας στα μέσα παραγωγής και το θέμα της λαϊκής εξουσίας.

Τώρα είναι η ώρα να διαμορφωθεί από τα κάτω και διακριτά ένα κοινωνικολαϊκό μέτωπο πολιτικής και μαζικής δράσης από τις ριζοσπαστικές δυνάμεις των εργατοϋπαλλήλων, των φτωχών αυτοαπασχολούμενων και μικρών επιχειρηματιών, της φτωχής αγροτιάς, των νέων που προέρχονται από την εργατική τάξη και τα λαϊκά στρώματα, των γυναικών, των μεταναστών, των αγωνιστών από το χώρο της επιστήμης, της τέχνης και του πολιτισμού.

Τα φύτρα αυτού του κοινωνικολαϊκού μετώπου υπάρχουν ήδη. Είναι το ΠΑΜΕ, η ΠΑΣΥ, η ΠΑΣΕΒΕ, το ΜΑΣ, η ΟΓΕ, συσπειρώσεις οι οποίες μπορεί στην εξέλιξη της ταξικής πάλης να πλαισιώνονται με άλλες που θα διαμορφώνει η λαϊκή πρωτοβουλία. Αντίστοιχες μορφές λαϊκών συσπειρώσεων δραστηριοποιούνται στα μαζικά κινήματα κατά του ιμπεριαλιστικού πολέμου και υπέρ των ατομικών και συλλογικών δημοκρατικών και συνδικαλιστικών ελευθεριών.

Αυτά τα φύτρα πρέπει να δυναμώνουν και να πολλαπλασιάζονται στην εξέλιξη της λαϊκής πάλης, στην ανάπτυξη του εργατικού λαϊκού κινήματος με ριζοσπαστικούς στόχους και διεκδικήσεις, με το κέρδισμα νέων λαϊκών συνειδήσεων κάτω από την ορμή και την αισιοδοξία του αγώνα. Αυτό το κοινωνικολαϊκό μέτωπο πρέπει σήμερα να βάζει μπροστά του δυο στόχους, στενά δεμένους μεταξύ τους: Αφ' ενός τη διεξαγωγή ορμητικών αγώνων απόκρουσης και υπόσκαψης των βάρβαρων αντιλαϊκών μέτρων, με στόχο και την επιβολή κάποιων κατακτήσεων, κάποιων μικρών νικών.

Αυτή η πάλη δυναμώνει σήμερα σε τόπους δουλειάς και κατοικίας, στις κλαδικές και γενικές απεργιακές μάχες, σε διαμαρτυρίες και άλλες συλλογικές μορφές αγώνα, στις οποίες πρωτοστατούν οι ταξικές συνδικαλιστικές δυνάμεις και οι άλλες ριζοσπαστικές συσπειρώσεις του κινήματος. Σήμερα, όμως, αυτός ο αγώνας δεν επαρκεί. Η ενδυνάμωση της λαϊκής συμμαχίας έχει καθήκον να φέρει στο προσκήνιο τη δυνατότητα και την αναγκαιότητα για έναν εναλλακτικό δρόμο ανάπτυξης της ελληνικής οικονομίας, με γνώμονα τις πραγματικές λαϊκές ανάγκες και το συμφέρον του λαού.

Κύριο καθήκον του μετώπου είναι να πάρει η λαϊκή συμμαχία και αντεπίθεση χαρακτήρα παλλαϊκού ρεύματος αλλαγής και ανατροπής του συσχετισμού δύναμης. Και αυτό περνάει μέσα από την ανασύνταξη και τον ταξικό προσανατολισμό του κινήματος, ώστε να δίνεται γερή ώθηση στην απελευθέρωση της ίδιας της αγωνιστικής στάσης των εργατοϋπαλλήλων και των λαϊκών στρωμάτων, στην αγωνιστική αισιοδοξία, στον ταξικό πατριωτισμό και διεθνισμό, στη λαϊκή αυτενέργεια και πρωτοβουλία.

Η οργάνωση και ορμητική ανάπτυξη της λαϊκής συμμαχίας και αντεπίθεσης κόντρα στα συμφέροντα της πλουτοκρατίας, κόντρα στην πολιτική των μονοπωλίων, στρέφεται κύρια ενάντια στην ίδια την εξουσία των μονοπωλίων. Χτυπάει τη ρίζα του προβλήματος, δεν αναγνωρίζει σε κοντόφθαλμες παραχωρήσεις όρια στην πάλη του λαού. Προβάλλει τη διέξοδο της λαϊκής πάλης, και έχει κεντρικό σύνθημα την κοινωνικοποίηση των μονοπωλίων, τη διαμόρφωση του λαϊκού παραγωγικού συνεταιρισμού εκεί που δεν μπορεί να γίνει κοινωνικοποίηση, τον πανεθνικό σχεδιασμό και έλεγχο από τα κάτω προς τα πάνω. Για μια τέτοια διέξοδο, για την οργάνωση ενός τέτοιου αγώνα, με αυτά τα χαρακτηριστικά, το ΚΚΕ θα δώσει το νέο έτος τον καλύτερο εαυτό του.

Διαθέτει αξιόλογες φυσικές πλουτοπαραγωγικές πηγές, σημαντικά αποθέματα ορυκτού πλούτου, που είναι πλεονέκτημα για την παραγωγή βιομηχανικών και καταναλωτικών προϊόντων. Εχει το μεγάλο πλεονέκτημα, να μπορεί να εξασφαλίζει επάρκεια στα είδη διατροφής για τις λαϊκές απαιτήσεις, αλλά και το εξωτερικό εμπόριο. Διαθέτει ικανότητες για παραγωγή σύγχρονων προϊόντων, μηχανών, εργαλείων και συσκευών.

Για να υπάρξει λαϊκή οικονομία για όλους απαιτείται επίλυση του προβλήματος της ιδιοκτησίας. Η επιλογή είναι μία: Η αλλαγή των ξεπερασμένων ιστορικά κοινωνικών σχέσεων ιδιοκτησίας που καθορίζουν και το πολιτικό σύστημα, αφορούν στα βασικά και συγκεντρωμένα μέσα παραγωγής. Δίπλα στον κοινωνικοποιημένο τομέα μπορεί να συγκροτηθεί ο τομέας του παραγωγικού συνεταιρισμού της μικρομεσαίας αγροτιάς, των μικρών επιχειρηματιών σε κλάδους που η συγκέντρωση είναι μικρή.

Τόσο ο κοινωνικοποιημένος, όσο και ο συνεταιριστικός τομέας, γενικότερα η παραγωγή και κατανομή, θα ενταχθούν σε έναν κεντρικό πανεθνικό οικονομικό μηχανισμό σχεδιασμού και διεύθυνσης, ώστε να κινητοποιούνται όλα τα μέσα παραγωγής και το εργατικό δυναμικό, να αξιοποιείται κάθε δυνατή οικονομική διεθνής συνεργασία, στη βάση του αμοιβαίου οφέλους. Κεντρικός σχεδιασμός χρειάζεται για να διαμορφώνει στρατηγικούς στόχους και επιλογές, να ιεραρχεί κλάδους και τομείς, να καθορίζει πού θα συγκεντρώσει περισσότερες δυνάμεις και μέσα. Η υλοποίηση του προγραμματισμού απαιτεί και καταμερισμό κατά κλάδο και περιοχή, και πρώτα απ' όλα εργατικό έλεγχο στη διεύθυνση της κάθε παραγωγικής μονάδας και υπηρεσίας, σε κάθε όργανο διοίκησης.

Η λαϊκή εξουσία, τέλος, θα προωθεί διακρατικές - εμπορικές συμφωνίες και συναλλαγές, συμφωνίες για αξιοποίηση της τεχνογνωσίας, με βάση το αμοιβαίο συμφέρον. Από τα πρώτα της βήματα η λαϊκή εξουσία θα έχει να αντιμετωπίσει την οργανωμένη εσωτερική και διεθνή αντίδραση. Η ΕΕ και το ΝΑΤΟ, οι συμφωνίες με τις ΗΠΑ δεν αφήνουν περιθώρια ελιγμών στα κράτη - μέλη. Η επίλυση αυτού του προβλήματος με αποδέσμευση είναι αναπόφευκτη, με στόχο την αυτοδύναμη φιλολαϊκή ανάπτυξη και τη συνεργασία που ωφελεί το λαό.