Η ολομέτωπη αντεργατική επίθεση δεν είναι ούτε «ατύχημα», ούτε ...απόκλιση λόγω μιας αποτυχημένης πολιτικής διαχείρισης, ούτε και ελληνική ιδιομορφία. Είναι αποτέλεσμα των σχεδιασμών, που ενιαία και αποφασισμένα επεξεργάζονται τα επιτελεία της πλουτοκρατίας σε όλη την Ευρώπη.

Ετσι, ρυθμίσεις όπως ο νόμος που πρόσφατα ενέκρινε η Βουλή, μεθοδεύοντας την πλήρη κατάργηση των ΣΣΕ, προχωρούν και σε άλλες ευρωπαϊκές χώρες. Στην Ισπανία, οι επιχειρηματίες ζητούν οι συλλογικές συμβάσεις να υπογράφονται στο εξής από μηδενική βάση, χωρίς δηλαδή διασφάλιση των όσων έχουν κατακτηθεί με τις προηγούμενες. Στη δε Ιταλία, η υπερίσχυση επιχειρησιακών συμβάσεων που προσπερνούν όσα προβλέπει η Εθνική Γενική Συλλογική Σύμβαση Εργασίας προχωρά ολοταχώς, όπως έγινε στη «Φίατ» (μία από τις μεγαλύτερες επιχειρήσεις της χώρας, που γι' αυτό και προδιαγράφει τις εξελίξεις σε ολόκληρη τη χώρα).

Η επίθεση προχωρά ολοταχώς με την πολύτιμη στήριξη των συμβιβασμένων συνδικαλιστικών πλειοψηφιών. Ετσι, στη μεν Ισπανία οι εργατοπατέρες φαίνονται έτοιμοι να συμφωνήσουν (και τυπικά πλέον), αν η κυβέρνηση καθυστερήσει για λίγο τα νέα της αντιασφαλιστικά σχέδια. Στη δε Ιταλία, η κατάπτυστη σύμβαση (που σύμφωνα με δημοσιεύματα προβλέπει ευέλικτες σχέσεις εργασίας σε θέματα ωραρίου και αποδοχών) κυρώθηκε και από εκπροσώπους των εργαζομένων.

Δεν πρόκειται για σύμπτωση: Η πλουτοκρατία βαδίζει το μονοπάτι της αντιλαϊκής λαίλαπας, γιατί μόνο όταν συντρίβεται ο λαός αυτή διασφαλίζεται. Και βαδίζει αυτόν το δρόμο παρέα με τους συν-εταίρους της. Γι' αυτό και η εργατική τάξη σε όλη την Ευρώπη πρέπει να περάσει στην αντεπίθεση, ενάντια στον ταξικό της αντίπαλο και κάθε υπηρέτη του.