Από τον περασμένο Δεκέμβρη και για έναν ολόκληρο χρόνο, αναπτύχθηκε ένα σημαντικό κύμα αντίστασης και ανυπακοής. Σκληρές μάχες δόθηκαν έξω απ' τις πύλες των εργοστασίων, στα γιαπιά και στους καταπέλτες των πλοίων. Απεργίες και συλλαλητήρια, με οργανωτή και μπροστάρη το ΠΑΜΕ, το ταξικό συνδικαλιστικό κίνημα, που σάλπισε μήνυμα αντίστασης και αντεπίθεσης, μήνυμα ανυπακοής, με τη μεγάλη απεργία στις 17 Δεκέμβρη του 2009. Την ώρα που η καπιταλιστική κρίση άρχισε να χτυπάει τα εργατικά και λαϊκά δικαιώματα, το ΠΑΜΕ έγκαιρα έριξε το σύνθημα της αντεπίθεσης, καλώντας την εργατική τάξη και τα υπόλοιπα λαϊκά στρώματα στο δρόμο των αγώνων.

Πρωτοπόροι εργάτες και εργάτριες συμπαρατάχθηκαν με το ΠΑΜΕ, έδωσαν σκληρές μάχες και ανέδειξαν ότι μόνος δρόμος ελπίδας για το λαό είναι αυτός της ανυπακοής, της οργάνωσης ενάντια στα μονοπώλια. Της απειθαρχίας απέναντι στο μαύρο μέτωπο κυβέρνησης, μεγάλου κεφαλαίου, ΔΝΤ, κομμάτων του ευρωμονόδρομου και του εργοδοτικού - κυβερνητικού συνδικαλισμού. Του πολέμου, απέναντι στον πόλεμό τους. Σε όλη την Ελλάδα, από την Αλεξανδρούπολη μέχρι την Κρήτη και από τη Ρόδο μέχρι την Κέρκυρα, από τότε, και για ένα χρόνο, πραγματοποιήθηκαν συνολικά 13 απεργίες, εκ των οποίων η μία 48ωρη.

Στις 17 Δεκέμβρη 2009, στις 10 και στις 24 Φλεβάρη του 2010, στις 5 και 11 Μάρτη, η 48ωρη απεργία 21 και 22 Απρίλη, την Πρωτομαγιά, στις 5 και στις 20 Μάη, στις 23 και 29 Ιούνη, στις 8 Ιούλη και η τελευταία στις 15 Δεκέμβρη. Στο μεσοδιάστημα πραγματοποιήθηκαν δεκάδες συλλαλητήρια και εξορμήσεις, κλαδικές και επιχειρησιακές απεργίες.

Το σημαντικότερο στοιχείο, όμως, που αναδείχθηκε ήταν τα βήματα στη σφυρηλάτηση του κοινού αντιμονοπωλιακού αγώνα της εργατιάς με τη φτωχή αγροτιά, τους μικρούς ΕΒΕ, τη νεολαία και τις γυναίκες. Οσο ο αγώνας βάθαινε, όλο και περισσότερο γινόταν συνείδηση από πλατύτερα λαϊκά στρώματα, πως η μάχη αυτή ήταν κοινή. Πως η επίθεση αφορά το σύνολο των πλατιών λαϊκών στρωμάτων και απέναντι στον κοινό εχθρό, πρέπει να απαντήσουν με κοινό μέτωπο. Να αντεπιτεθούν με ενιαίο πλαίσιο και στόχους πάλης. Το κοινό πλαίσιο πάλης που παρουσίασαν τον περασμένο Σεπτέμβρη το ΠΑΜΕ, με την Πανελλαδική Αντιμονοπωλιακή Συσπείρωση των ΕΒΕ (ΠΑΣΕΒΕ), την Παναγροτική Αγωνιστική Συσπείρωση (ΠΑΣΥ), το Μέτωπο Αγώνα Σπουδαστών (ΜΑΣ) και την Ομοσπονδία Γυναικών Ελλάδας (ΟΓΕ), για την κοινωνική συμμαχία, αποτέλεσε ένα σημαντικό βήμα σε αυτήν την κατεύθυνση. Εδωσε νέα εφόδια για την κλιμάκωση της λαϊκής πάλης.

Αναδείχθηκε η ανάγκη οργάνωσης της λαϊκής συμμαχίας σε σταθερή βάση, ακριβώς γιατί η απόκρουση αυτής της πρωτοφανούς σε μέγεθος επίθεσης, δεν εξαρτάται από την επιτυχία μιας απεργίας. Ο αγώνας θα είναι μακροχρόνιος και δύσκολος και, για να ηττηθεί ο κοινός εχθρός, απαιτείται κοινός, συντονισμένος αγώνας, σε ταξική κατεύθυνση. Χρειάζεται κλιμάκωση του αγώνα, ώστε οι μάχες που θα δοθούν να αποτελούν όχι μόνο συνέχεια των προηγούμενων, αλλά να μετατραπούν και σε ένα ποιοτικό βήμα προς τα εμπρός, βάζοντας νέες μάζες στη μάχη της υπεράσπισης και διεύρυνσης των εργατικών δικαιωμάτων και κατακτήσεων.

Ο «Ρ» παρουσιάζει σήμερα, ορισμένες χαρακτηριστικές στιγμές της ταξικής πάλης του προηγούμενου χρόνου.