Οκτώ μήνες μετά τις εκλογές και λίγες μέρες πριν την ένταξη στη ζώνη του ευρώ, οι κατασκευαστές των κομμάτων-αναχώματα ή κομμάτων περιορισμένης ευθύνης και διάρκειας, έριξαν στην «αγορά» με περισσή υπερηφάνεια τον καινούριο τους δημιούργημα: το κόμμα Αβραμόπουλου.

Η είσοδός του στην πολιτική σκηνή έγινε με τρόπο αντάξιο των προσδοκιών τους. Με εκκωφαντικό και παρατεταμένο θόρυβο και βαβούρα στις τηλεοπτικές οθόνες, ακριβώς για να μην ασχοληθεί κανείς με το όποιο περιεχόμενο αλλά να εντυπωσιαστεί από το λούστρο και το περιτύλιγμα. Η πρωτοφανής φασαρία που έκαναν τα κανάλια είχε στόχο να αποκρυβεί και συσκοτιστεί η βαθιά συντηρητική φυσιογνωμία του νέου κόμματος και, ταυτόχρονα, να δημιουργηθεί η αίσθηση ότι χρειάζεται και πρέπει να επιβιώσει, «μέχρι νεωτέρας» βέβαια.

Αποστολή του κόμματος Αβραμόπουλου «επίσημα» είναι «να ταρακουνήσει τα λιμνάζοντα νερά στο κομματικό σύστημα», τουλάχιστον για το επόμενο εξάμηνο και αν χρειαστεί για ολόκληρη την τριετία.

Το χρειάζονταν τα μεγάλα αφεντικά αυτό το νέο κόμμα, γιατί, εκτός των άλλων, πρέπει να στηριχτεί η κυβέρνηση Σημίτη, η οποία, σύμφωνα με το δεσμευτικό χρονοδιάγραμμα απέναντι στην ΕΕ και το ΔΝΤ, μέσα στο πρώτο εξάμηνο του 2001 πρέπει να έχει σχεδόν ολοκληρώσει το δεύτερο κύμα των νεοφιλελεύθερων διαρθρωτικών αλλαγών (σαρωτικές ιδιωτικοποιήσεις και ολοκληρωτικό ξεπούλημα της δημόσιας περιουσίας, απελευθερώσεις αγορών, ασφαλιστικό, κλπ.). Από την άλλη, ορισμένοι από τους ισχυρούς επιχειρηματικούς κύκλους δεν έχουν κρύψει την επιδίωξή τους να χρησιμοποιήσουν το νέο κόμμα ως ένα ακόμα «όπλο» για να ενισχύσουν τη θέση τους στο μοίρασμα της πίτας και στην ανακατανομή της οικονομικής και πολιτικής ισχύος, η διαμάχη για τα οποία βρίσκεται σε πλήρη εξέλιξη. Από αυτή την άποψη δεν πρέπει να θεωρείται τυχαίο ότι ο δήμαρχος δήλωσε πως θα ανακοινώσει τα επόμενα συστατικά του κόμματός του (ιδρυτική διακήρυξη, πρόγραμμα, όνομα, στελέχη) μέσα στους επόμενους μήνες και μέχρι το καλοκαίρι του 2001!

Φυσικά είναι αστείο να περιμένει κανείς ότι το νέο κόμμα θα φέρει κάτι καινούριο στην πολιτική ζωή και θα την ανανεώσει. Ο Δ. Αβραμόπουλος δεν είναι προϊόν παρθενογένεσης. Είναι χρόνια τώρα στο κουρμπέτι και έχει δώσει χειροπιαστές αποδείξεις τόσο για τις ιδέες του όσο και για τις διαχειριστικές ικανότητές του. Πρόκειται για έναν ένθερμο οπαδό του νεοφιλελευθερισμού, ο οποίος φιλοδοξεί να διακριθεί κυρίως στις μεθόδους εφαρμογής και επιβολής των πιο σκληρών αντιλαϊκών μέτρων. Αυτό άλλωστε επιβεβαιώθηκε πανηγυρικά και από τις πρώτες δηλώσεις που έκανε ως αρχηγός του ανύπαρκτου μέχρι τώρα κόμματός του. Ο ίδιος τοποθέτησε το κόμμα του στον νεφελώδη «μεσαίο χώρο» και το «κέντρο», αλλά οι διακηρύξεις του, η προτιμησιακή σχέση του με την Εκκλησία αλλά και οι απόπειρες προσέλκυσης και των χουντοβασιλικών (βλέπε Μ. Μανωλάκος), δείχνουν ότι ο «μεσαίος χώρος» του είναι βαθιά γκρίζος, σχεδόν μαύρος.

Τα γεννητούρια του νέου κόμματος συνοδεύτηκαν από τα δώρα των νονών, μεταξύ των οποίων τα ευνοϊκά γκάλοπ και τα εκλογικά σενάρια, τα οποία τοποθετούσαν τον πήχη στο 12,3%(!), ποσοστό που χρειάζεται να συγκεντρώσει το νέο κόμμα για να παίξει το ρόλο του «ρυθμιστή» στο δικομματισμό. Αυτή, φυσικά, είναι και η φιλοδοξία του επίδοξου μεσσία, ο οποίος φρόντισε όμως ταυτόχρονα να ξεκαθαρίσει ότι μόνο προεκλογικά θα συμφωνήσει για κυβερνητική συνεργασία με το ΠΑΣΟΚ ή τη ΝΔ!

Θα ήταν ασυγχώρητη αφέλεια να μην μπορεί και ο τελευταίος εργαζόμενος να διακρίνει ότι το νέο κόμμα δεν αποτελεί την «εναλλακτική λύση» στο δικομματισμό, αλλά συμπλήρωμά του που χρησιμοποιείται ακριβώς για να μην πάρει σάρκα και οστά η πραγματική εναλλακτική λύση που έχει ανάγκη ο λαός και ο τόπος: Το Λαϊκό Μέτωπο.