H κατάσταση στη βαλκανική χερσόνησο χαρακτηρίζεται από επικίνδυνη ρευστότητα. Ανταγωνισμοί ξεχασμένων εθνικισμών υποδαυλιζόμενων από τις ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις, δημιουργούν μια εικόνα η οποία λίγο διαφέρει από αυτή που επικρατούσε στις αρχές του αιώνα, όταν οι χώρες της χερσονήσου «επέλυσαν» τις διαφορές τους μέσα από δύο βαλκανικούς πολέμους που είχαν άμεση σχέση με τον Α' Παγκόσμιο Πόλεμο. Η ελληνική κυβέρνηση, μέσα σε αυτό το σκηνικό, ακροβατεί ακολουθώντας πολιτική στα πλαίσια των επιδιώξεων της Ουάσιγκτον, η οποία μόνο τα ελληνικά συμφέροντα δεν εξυπηρετεί.

Ούτε οι δύο βαλκανικοί πόλεμοι, ούτε οι ρυθμίσεις μετά τον Α' Παγκόσμιο Πόλεμο έδωσαν οριστικές λύσεις στα προβλήματα της Βαλκανικής Χερσονήσου, με εξαίρεση τη μικρή ανάπαυλα που χώρες της περιοχής οικοδομούσαν το σοσιαλισμό. Δε θα μπορούσαν άλλωστε, μια που - όπως είναι γνωστό - κάθε συνθήκη που υπογράφεται στον καπιταλισμό αποτελεί το αποτέλεσμα ενός συμβιβασμού που ο συγκεκριμένος συσχετισμός δυνάμεων επιβάλλει και που από την επόμενη ημέρα της υπογραφής αρχίζει να υπονομεύεται. Σήμερα, λοιπόν, ο Διεθνής Παράγοντας, εξακολουθεί να «παίζει» στη βαλκανική σκακιέρα αξιοποιώντας τον αλβανικό παράγοντα.

Μετά τον πόλεμο στο Κοσσυφοπέδιο, το αλβανικό κράτος - με την όχι ανιδιοτελή συμπαράσταση κάποιων μεγάλων δυνάμεων - διεκδικεί την «ολοκλήρωσή» του και φιλοδοξεί να συμπεριλάβει στους κόλπους του τους αλβανικούς πληθυσμούς του Κοσσυφοπεδίου και της δυτικής Πρώην Γιουγκοσλαβικής Δημοκρατίας της Μακεδονίας.

Η τελευταία πράξη του γιουγκοσλαβικού δράματος στο Κόσσοβο, έφερε πιο κοντά παρά ποτέ την εκπλήρωση των αλβανικών ονείρων. Ανοιξε όμως το δρόμο για μια διαδικασία επανεξέτασης των συνόρων στην περιοχή, γεγονός που προκαλεί τεράστια ανησυχία.

Η ελληνική κυβέρνηση, παρακολουθεί αμήχανα τις εξελίξειςλόγω των δεσμεύσεων που έχει αναλάβει έναντι των συμμάχων στο ΝΑΤΟ και των εταίρων στην ΕΕ, υποχρεώνουν την ελληνική διπλωματία να ακολουθήσει μια πολιτική η οποία δε συνάδει με τα συμφέροντα της χώρας.

Χαρακτηριστικό παράδειγμα οι διπλωματικοί χειρισμοί της Αθήνας έναντι του Βελιγραδίου και των Τιράνων.

Τον Απρίλη το ελληνικό υπουργείο Εξωτερικών πήρε υπό την αιγίδα του συνέδριο της σερβικής αντιπολίτευσης το οποίο διοργανώθηκε στο Καβούρι, δημιουργώντας δεσμούς και προσβάσεις με τις δυνάμεις που έμελλε να επικρατήσουν στο Βελιγράδι μετά την ανατροπή του Σλ. Μιλόσεβιτς.

Μάλιστα, λίγο πριν τις δραματικές εξελίξεις στη Γιουγκοσλαβία, το Σεπτέμβρη, ο υπουργός Εξωτερικών Γ. Παπανδρέου πραγματοποίησε επίσκεψη στο Βελιγράδι προωθώντας το μήνυμα της αλλαγής της πολιτικής κατάστασης.

Το μεγάλο, ωστόσο, πρόβλημα της Αθήνας στο βαλκανικό σκηνικό, δεν έχει να κάνει με το Βελιγράδι αλλά με τα Τίρανα, όπου κυριαρχούν μεγαλοϊδεατικά και αλυτρωτικά οράματα. «Θύματα» του αλβανικού παροξυσμού, οι Ελληνες της μειονότητας στην Αλβανία, υποχρέωσαν την ελληνική κυβέρνηση να ανεβάσει τους τόνους τον περασμένο Νοέμβρη με μήνυμα του πρωθυπουργού Κ. Σημίτη προς τον Αλβανό ομόλογό του και επιστολή του υπουργού Εξωτερικών Γ. Παπανδρέου προς τους συναδέλφους του στην ΕΕ, ότι η Ελλάδα δεν πρόκειται να επιτρέψει την προσέγγιση της Αλβανίας προς την Ενωση, ούτε την εκταμίευση κοινοτικών κονδυλίων προς τα Τίρανα αν η αλβανική κυβέρνηση δεν προστατεύσει τα δικαιώματα της ελληνικής μειονότητας στη νότιο Αλβανία.

Αξίζει να σημειωθεί ότι σύμφωνα με απόρρητα έγγραφα του ελληνικού υπουργείου Εξωτερικών, η Αθήνα δεν τρέφει ψευδαισθήσεις αναφορικά με τους στόχους που θέτει το σύνολο των αλβανικών πολιτικών δυνάμεων και η αλβανική κοινωνία για την ενσωμάτωση των αλβανικών πληθυσμών του Κοσσυφοπεδίου και της ΠΓΔΜ στη «μητέρα» Αλβανία.

Σύμφωνα με τα ίδια σημειώματα, ψευδαισθήσεις δεν έχει η ελληνική διπλωματία και για τις αμερικανικές προθέσεις αναφορικά με το μελλοντικό καθεστώς του Κοσσυφοπεδίου. Οπως μάλιστα αναφέρει σχετικό σημείωμα, η ΕΕ δε θα πρέπει να θεωρεί δεδομένες τις αμερικανικές τοποθετήσεις περί «μη αλλαγής του καθεστώτος της περιοχής».

Μετά απ'όλ'αυτά η κυβέρνηση με την πολιτική της αναλαμβάνει έτσι ακέραια την ευθύνη για την πιθανή επικράτηση καταστάσεων στον ευρύτερο χώρο της Βαλκανικής που θα θέσουν σε ευθεία αμφισβήτηση τα υπάρχοντα σύνορα, με ό,τι αυτό συνεπάγεται για τους λαούς της περιοχής.