Με αφορμή δημοσιεύματα για τις 528 Μη Κυβερνητικές Οργανώσεις (ΜΚΟ) που είναι γραμμένες στα μητρώα του υπουργείου Εξωτερικών, τέθηκε για ακόμη μια φορά το θέμα της διαφάνειας της λειτουργίας τους και του ελέγχου του έργου τους. Φυσικά και υπάρχουν ΜΚΟ, που επιτελούν κάποιο έργο και άλλες που απλά υπάρχουν και χρηματοδοτούνται.

Δεν είναι όμως αυτό το ζητούμενο για τους εργαζόμενους και τους νέους των λαϊκών στρωμάτων. Οι ΜΚΟ από τη φύση και το ρόλο τους είναι συνυφασμένες και εξαρτώμενες από το κράτος, επιτελούν λειτουργίες που έπρεπε να επιτελεί το κράτος, και τις κυβερνήσεις (π.χ. κοινωνική πολιτική, περιβάλλον κ.λπ.), ακριβώς γιατί διαχειρίζονται την εξαθλίωση και την ακραία φτώχεια, αποτέλεσμα της αντιλαϊκής πολιτικής, επειδή ακριβώς νομοθετούν υπέρ των συμφερόντων των μεγάλων επιχειρηματικών ομίλων. Είναι όργανα της ΕΕ, των επιχειρηματιών, των πολυεθνικών - από αυτούς χρηματοδοτούνται και από τον κρατικό προϋπολογισμό. Αποστολή τους είναι να «στρογγυλέψουν» τις ακραίες κοινωνικές αντιθέσεις, να εθίσουν τα λαϊκά στρώματα στη λογική της «φιλανθρωπίας» και να ρίξουν τον πήχη των απαιτήσεων. Ποτέ η δράση μιας ΜΚΟ δεν συνοδεύεται από κριτική στην εκάστοτε κυβερνητική πολιτική, ποτέ, εκτός από το επιμέρους, δεν αναδεικνύεται η γενική αιτία ενός φαινομένου, ποτέ η «ανακουφιστική» και μικρής έκτασης δράση τους δε συνοδεύεται από αιτήματα σύγχρονα και μακροπρόθεσμα. Και με τη δράση τους χειραγωγούν συνειδήσεις στην υποταγή, προσφέροντας τεράστιες υπηρεσίες στην παρεμπόδιση ανάπτυξης διεκδικητικών αγώνων για τις λαϊκές ανάγκες.

Δεν έχει καμία σχέση η ελεημοσύνη και τα ευχολόγια με την οργανωμένη λαϊκή αλληλεγγύη και κινητοποίηση. Γι' αυτό με όση διαφάνεια κι αν λειτουργεί μια ΜΚΟ είναι τελικά επιζήμια για όσους πλήττονται από την αντιλαϊκή πολιτική.