Σωστές οι προτάσεις του Θ. Πάγκαλου για δημιουργία Βιβλιοθήκης, Πινακοθήκης και Αρχαιολογικού Μουσείου στην πρωτεύουσα. Ερχονται, όμως, με μεγάλη καθυστέρηση και, μάλλον, αποτελούν κριτική στην κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ, που βρίσκεται επί 17 χρόνια στην εξουσία και αυτοκριτική του, καθότι επί πολλά χρόνια υπουργός της. Εν πάση περιπτώσει «κάλλιο αργά, παρά ποτέ» και «μπράβο στον Θόδωρο», αλλά φοβούμαστε ότι οι προτάσεις του δε θα ληφθούν υπόψη απ' την κυβέρνηση, η οποία δε φαίνεται να ενδιαφέρεται για τον πολιτισμό.

Και, βεβαίως, το γεγονός ότι ως πολιτισμός εμφανίζεται παν ό,τι σχετίζεται με την τηλεοπτική βιομηχανία της ευτέλειας, της προχειρότητας, του φτηνού εντυπωσιασμού και του αποπροσανατολισμού, αποδεικνύει πως κάθε άλλο, παρά για τον γνήσιο πολιτισμό ενδιαφέρονται οι αρμόδιοι. Αντιθέτως, προβάλλουν τον πολιτισμό δημιουργώντας και δείχνοντας ως «πολιτιστικά πρότυπα», συγγραφείς της οκάς που υμνούν την εξουσία, κινηματογραφιστές της μίμησης των αμερικάνικων «προτύπων», εικαστικούς των ορνιθοσκαλισμάτων, αοιδούς κουνάμενους - σεινάμενους στα «πάλκα» των «μπουζουκομάγαζων» και στα «ιν» μπαράκια των ναρκωτικών, μοντελίστ της παρακμάζουσας μόδας και τοπ - μόντελ της πασαρέλας, συντελώντας έτσι στην πολιτιστική υποβάθμιση που φαίνεται πλέον «διά γυμνού οφθαλμού», ως επιστέγασμα της ιδεολογικής απαξίας και της κοινωνικής σαπίλας στον τόπο μας.

Χαρακτηριστικό το παράδειγμα της Λάρισας, όπου επί δημαρχίας του αείμνηστου Αριστείδη Λαμπρούλη, επήλθε πολιτιστική αναγέννηση - με τη δημιουργία του «Θεσσαλικού Θεάτρου», της «Δημοτικής Πινακοθήκης», του «Δημοτικού Ωδείου», του «Αρχαιολογικού - Βυζαντινού Μουσείου», του «Μεσογειακού Φεστιβάλ Νέων Κινηματογραφιστών» κ.ά. - και στην οποία τώρα γίνεται προσπάθεια όλα αυτά τα πολιτιστικά επιτεύγματα ν' αφυδατωθούν ή και να εκλείψουν.

Είναι η θεατρική τέχνη που «δουλεύει» σε υπόγεια και άλλα μικρά θεατράκια, με πρωταγωνιστές όχι τόσο διάσημους, αλλά, οπωσδήποτε, ταλαντούχους και πολλά υποσχόμενους ηθοποιούς, η μουσική του Μίκη Θεοδωράκη, άλλων μεγάλων μουσικών και νέων δημιουργών που δε γίνεται να εξαφανιστεί παρά τον αποκλεισμό της από τα κρατικά και ιδιωτικά ΜΜΕ, η εικαστική αγωνία άσημων, πλην άξιων καλλιτεχνών, που ψάχνει να βρει τους χώρους προβολής της, η ερασιτεχνική καλλιτεχνική δημιουργία που εμφιλοχωρεί στα ταλέντα των απλών και ευαίσθητων ανθρώπων του λαού μας.

Αυτός ο γνήσιος πολιτισμός, που βρίσκεται υπό διωγμόν από τους κυβερνώντες και το «λάιφ στάιλ» της πολιτιστικής «μόδας», θα βγει στο τέλος νικητής.