Στην τρίτη του ταινία ο σκηνοθέτης (και ηθοποιός) Πίτερ Μούλαν μας μεταφέρει στην ατμόσφαιρα της Γλασκόβης του 1973. Στα στενάχωρα σπίτια των εργατικών συνοικιών συναντάμε τον έφηβο Τζον Μακ Γκιλ, έξυπνο κι ευαίσθητο, που εξαρχής δηλώνει την επιθυμία του να συνεχίσει σπουδές στο λύκειο. Ξέρει ότι έχει μπροστά του δύσκολο αγώνα, τόσο με τους προκατειλημμένους - λόγω του μεγαλύτερου αδελφού του που κατέληξε NED - εκπαιδευτικούς όσο και με ένα αυταρχικό και αψυχολόγητο εκπαιδευτικό σύστημα. Σύστημα που χωρίζει την τελευταία τάξη πριν το γυμνάσιο σε 18 κλίμακες, ανάλογα με την απόδοση του καθενός, αδιακρίτως των αντικειμενικών δυσκολιών που μπορεί να αντιμετωπίζουν οι μαθητές. Μια ιεραρχική κατάταξη, που επηρεάζει καταλυτικά την καθημερινότητα των παιδιών, ιδίως όσων συνεχίζουν το σχολείο, παρά τις προβληματικές συνθήκες διαβίωσής τους, όπως ο Τζον που ζει με έναν αλκοολικό, κυκλοθυμικό πατέρα, μια αδύναμη μητέρα κι έναν απόντα/παρόντα μεγαλύτερο αδελφό NED. Κι όμως δεν παραδίδεται, αγωνίζεται και συνεχίζει να ονειρεύεται. Οι επιλογές του Τζον για τη ζωή του είναι το μαχαίρι ή το βιβλίο. Συμβολισμοί ξεκάθαροι. Ακολουθώντας ένα θεμελιακό δομικό μοντέλο, ένα σχηματικά δραματικό τρίγωνο, η ταινία ξεκινά την ιστορία από την αρχή εκθέτοντας την κατάσταση. Η μεγάλη αδελφή φεύγει γι' αλλού για ένα καλύτερο μέλλον. Ο Τζον δεν μπορεί να μείνει μέσα να διαβάσει ή να δει τηλεόραση - το ηλεκτρικό κοστίζει και είναι φτωχοί. Ετσι αναγκαστικά βγαίνει έξω από το σπίτι, στο δρόμο και τα πάρκα όπου μαζεύονται οι συμμορίες. Τα πράγματα οξύνονται, η μια σύγκρουση φέρνει την άλλη και ο Τζον ενσωματώνεται στο αναμενόμενο μοντέλο συμπεριφοράς που η κοινωνία έχει προδιαγράψει για τα άτομα της δικής του ταξικής προέλευσης. Αλλά και η ταινία μπαίνει σε αφηγηματικά μονοπάτια των ταινιών γκάνγκστερ και η βία εισβάλλει και στο ίδιο του το σπίτι...