Οταν το πρωτάκουσα άρχισα ν' αντιδρώ παιδιάστικα, κάνοντας απλοϊκές σκέψεις κι ερωτήσεις του τύπου «αυτοί αναπνέουν άλλον αέρα;» ή «τα παιδιά τους θα φάνε άλλα χόρτα;», «οι κόρες τους δε θα γεννήσουν τέρατα;», σε μια προσπάθεια να απαλύνω την οργή, ελπίζοντας να πληρώσουν κι αυτοί όπως εμείς. Προσπαθούσα ακόμη να πείσω τον εαυτό μου πως έχει να κάνει με μια δεκάδα παρανοϊκών σχιζοφρενών που το 'σκασαν από το ίδρυμα και που σύντομα θα συλληφθούν και θα γλιτώσουμε. Μετά από λίγη ώρα άνοιξα την τηλεόραση και είδα τη μούρη της Ολμπράιτ κι αμέσως μετά του Μπλερ και του Σολάνα. Εκλεισα τον ήχο γιατί δε μ' αρέσει ν' ακούω κάποιον να πέρδεται, και προσπαθούσα να καταλάβω κάτι μέσα απ' αυτά τα γυάλινα μάτια τους, που όμως δεν μπορούσαν να εκφράσουν τίποτα.

Αρχισα να κατασκευάζω με τη φαντασία μου σκηνές. Κάποιος να τους πληροφορεί για το περιεχόμενο και τις συνέπειες των βομβών κι αυτοί χωρίς δεύτερη σκέψη ν' απαντούν γελώντας «ρίξτε τις». Μετά πήγε το μυαλό μου σ' εκείνον τον τύπο στις Ηνωμένες Πολιτείες, δε θυμάμαι τ' όνομα του, που το επάγγελμά του είναι να εφευρίσκει τρόπους εκτέλεσης των θανατοποινιτών, όπου τα ερωτήματα που τον απασχολούν αφορούν στο χρόνο δράσης μιας ουσίας στο αίμα, στον πιθανό αριθμό των σπασμών, στη διούρηση ή μη του κατάδικου, τη ρήξη των αρτηριών και την έκρηξη της εγκεφαλικής ουσίας, σε μικρότερο χρόνο από τον προβλεπόμενο, ώστε να επέλθει ο θάνατος μέσα σε φυσιολογικά χρονικά όρια. Αμέσως κατασκεύασα μια σκηνή όπου κάποιοι επιστήμονες επισκέπτονται το Πεντάγωνο, το αμερικάνικο, μην παρεξηγηθώ κιόλας, και αναγγέλλουν την κατασκευή μιας νέας βόμβας που βοηθάει όσες γυναίκες είναι έγκυες εκείνη την εποχή να γεννήσουν παιδιά με ένα χέρι, καθόλου μάτια και αν εισπνεύσουν ισχυρή δόση, με δυο κεφάλια. Και άκουσα τους επιτελείς να απαντούν «τα δύο πρώτα συμπτώματα μας ενδιαφέρουν ιδιαίτερα, αλλά το τρίτο, αν ισοδυναμεί με δύο εγκεφάλους, είναι ασύμφορη εξέλιξη του είδους και δεν εμπίπτει μέσα στα στρατηγικά μας πλάνα για την επόμενη εικοσαετία, διορθώστε τη δοσολογία και επανέλθετε». Αμέσως μετά πετάχτηκα στην αμμοδόχο της Σχολής Εφέδρων: «Αντικειμενικός σκοπός μας είναι να εγκλωβίσουμε την εχθρική διμοιρία σ' αυτό το ύψωμα και να την εξοντώσουμε, ώστε μειούμενης της αριθμητικής ισχύος του εχθρού να δυνάμεθα, με τη συμβολή της ημετέρας αεροπορίας, να εισέλθουμε στην καρδίαν του εχθρού και διά των κατάλληλων ενεργειών να τον χτυπήσουμε μέχρις ολοκληρωτικής εξαφανίσεώς του»

Εμεινα έτσι περιτριγυρισμένος από παρανοϊκούς εφευρέτες και μισανθρώπους στρατοκράτες για λίγα ακόμη δευτερόλεπτα. Με βοηθούν αυτά τα φανταστικά ταξίδια γιατί με προετοιμάζουν ώστε να δεχτώ ευκολότερα την πραγματικότητα και να μην τρελαίνομαι. Να συναντώ τα άτομα με κτηνώδη ένστικτα και να μην αφηνιάζω. Να παραμένω ένας καλός πολίτης, έτσι όπως αρμόζει σ' έναν πολιτισμένο Ευρωπαίο του εικοστού πρώτου αιώνα, να φαίνεται κάτι πάνω μου για να ξεχωρίζω από τα ανθρωποειδή, με ή χωρίς στολή, να μπορώ ακόμη να έχω ευγενή αισθήματα και να μην καταφεύγω σε άλλους τρόπους εκδίκησης πέρα από φανταστικές εικόνες με την Ολμπράιτ να σφαδάζει, τον Μπλερ μελανιασμένο να έχει σπασμούς και να μην μπορεί να αναπνεύσει, τα παιδιά όλης αυτής της συμμορίας να μαθαίνουν ότι μολύνθηκαν από το ουράνιο και να σκοτώνουν τους άθλιους γονείς τους. Να αλληλοτρώγονται μεταξύ τους, έτσι όπως αρμόζει σε θηρία της ζούγκλας. Να εξαφανιστεί το είδος τους από τον πλανήτη. Να πάνε στο διάολο.