Πέντε χρόνια μετά τους ΝΑΤΟικούς βομβαρδισμούς, το Κοσσυφοπέδιο δεν είναι «ελεύθερο», όπως ισχυρίζονταν τότε οι Μπιλ Κλίντον, Μαντλίν Ολμπράιτ, Τόνι Μπλερ, Τζορτζ Ρόμπερτσον, Χαβιέ Σολάνα, Γιόσκα Φίσερ... Ο δε (τότε) επικεφαλής των αυτονομιστών του ΟΥΤΣΕΚΑ (νυν παραγκωνισμένος«πολιτικός ηγέτης» ), Χασίμ Θάτσι δεν είναι σήμερα «πρωθυπουργός» στο «ανεξάρτητο Κοσσυφοπέδιο». Σαν σε «φάρσα», οι μόνοι εμφανείς ενεργοί πρωταγωνιστές τότε και τώρα που παραμένουν στο προσκήνιο είναι ο Βρετανός πρωθυπουργός Τόνι Μπλερ, ο μαχόμενος σθεναρά τις κατασκευές των εισβολέων στο δικαστήριο της Χάγης Σλόμπονταν Μιλόσεβιτς και ο «πρόεδρος» του προτεκτοράτου Ιμπραήμ Ρουγκόβα...

Με τη διαφορά πως ο Μπλερ καίγεται σήμερα απ' τις μεγαλύτερες φωτιές που ανάβει η ιμπεριαλιστική πολιτική (και) της βρετανικής μοναρχίας σε Ιράκ, Μέση Ανατολή, Κεντρική Ασία... Πως ο Θάτσι χάθηκε (προσωρινά;) απ' το ενεργό προσκήνιο των εξελίξεων στο προτεκτοράτο μετά τις εκλογές στα τέλη του 2001 που «έδωσαν» στον τάχα «μετριοπαθέστερο» Ιμπραήμ Ρουγκόβα την (έστω και υπό την κηδεμονία ΝΑΤΟ-ΟΗΕ) προεδρία... Και πως σε αντιδιαστολή με τους παραπάνω, ο Μιλόσεβιτς διατηρεί τη μαχητικότητά του και κατακτά το σεβασμό έως και των «δικαστών του», αρνούμενος να παραδώσει τα όπλα στις «σημαδεμένες» αίθουσες του δικαστηρίου της Χάγης.

Απ' το 1999 έως σήμερα, το Βελιγράδι άλλαξε δύο φορές ηγεσία, αλλά δεν απαλλάχτηκε απ' την ομιχλώδη πολιτική των υποχωρήσεων έναντι των απαιτήσεων της Δύσης. Ο τότε πρωθυπουργός (δολοφονηθείς πριν έναν χρόνο) Ζόραν Τζίντζιτς διαχειριζόταν τις απαιτήσεις των εισβολέων (που ο ίδιος ας μην ξεχνάμε προσκάλεσε εν καιρώ βομβαρδισμών!) ξεπουλώντας τις κρατικές επιχειρήσεις στην ντόπια οικονομική ολιγαρχία που αναπήδησε αμέσως μετά τις φλόγες του πολέμου. Ο άλλοτε Πρόεδρος της πρώην Γιουγκοσλαβίας και πρόσφατα ορκισθείς ως πρωθυπουργός της Σερβίας, Βόισλαβ Κοστούνιτσα, συνεχίζει ακούραστα τις «πατριωτικές» κορόνες κατά Χάγης, παρακαλώντας το ΝΑΤΟ και την ΕΕ για την επιστροφή των Σέρβων στρατιωτών στο Κοσσυφοπέδιο (που ούτως ή άλλως αναφέρεται στο ψήφισμα 1244 του Συμβουλίου Ασφαλείας του ΟΗΕ) και να παζαρεύει το λίκνο των Σέρβων με σχέδια καντονοποίησης...

Παρά τις (εν)αλλαγές των προσώπων, εκείνα που δεν αλλάζουν είναι τα σχέδια και οι απαιτήσεις των εισβολέων. Οσο και να ακολουθήσουν επόμενα τραπέζια συνομιλιών χαμηλής και υψηλής πολιτικής, το Κοσσυφοπέδιο παραμένει δύσκολος «γρίφος».