«Ανετη» νίκη που σύμφωνα με τις δημοσκοπήσεις κυμαίνεται από 45% έως και 50,9% εμφανίζεται να εξασφαλίζει το κυβερνών Κόμμα Δικαιοσύνης και Ανάπτυξης (ΑΚΡ), του Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν, στις γενικές εκλογές της 12ης Ιούνη επιδιδόμενο παράλληλα σε έναν προπαγανδιστικό πόλεμο, πολλαπλών επιπέδων. Το βασικότερο επιχείρημα στην προεκλογική προπαγάνδα του ΑΚΡ εξακολουθεί να είναι η οικονομική ανάπτυξη - φυσικά προς όφελος του κεφαλαίου και της αστικής τάξης της χώρας - ιδιαίτερα σε περίοδο καπιταλιστικής κρίσης, η ενδυνάμωση της Τουρκίας ως «περιφερειακής δύναμης» σε συνάρτηση με τα ιμπεριαλιστικά συμφέροντα και η Αναθεώρηση του Συντάγματος, που υποτίθεται ότι θα «εκδημοκρατίσει» και θα «εκσυγχρονίσει» τη χώρα. Χαρακτηριστικοί είναι και οι πύρινοι λόγοι του Ρ. Ερντογάν, που κατακεραυνώνουν τους αντιπάλους του ως «τρομοκράτες», «συμμορίτες» «καταχραστές» και «φασίστες».

Ο λαϊκιστής Ρ. Ερντογάν που αναδείχθηκε στην εξουσία το 2002 για πρώτη φορά, αφήνοντας εκτός κοινοβουλίου όλα τα μέχρι τότε κόμματα εξουσίας, στην πραγματικότητα δεν είναι παρά μια αναδίπλωση της αστικής τάξης της χώρας, που πλέον εμφανίζεται με το πρόσωπο του «μοντέρνου Ισλάμ», υπόσχεται μείωση της ανεργίας, δικαιώματα και ελευθερίες, διακηρύσσει «αδελφοσύνη» με τους Κούρδους, προσελκύει επενδύσεις και υπερασπίζεται δήθεν τους αδύναμους μουσουλμανικούς λαούς, ενώ στην πραγματικότητα τάσσεται σταθερά υπέρ των ιμπεριαλιστικών κέντρων και των πολιτικών που εκπροσωπούν, στηρίζει τις επιλογές τους και προωθεί σειρά αντιλαϊκών - αντεργατικών μέτρων.

Η «ανάπτυξη», που προβάλλει σε όλους τους τόνους το ΑΚΡ με υποστηρικτές «οίκους αξιολόγησης» τύπου Moody's και τραπεζίτες που δίνουν εύσημα για την πορεία της τουρκικής οικονομίας, επιτεύχθηκε με σειρά μέτρων που κάθε άλλο παρά συνηγορούν στη μείωση της ανεργίας, την αύξηση του βιοτικού επιπέδου και την καταπολέμηση της φτώχειας για τον τουρκικό λαό, που φτάνει να πλήττει επίσημα 13 εκατομμύρια ανθρώπους στη χώρα. Οι σαρωτικές ιδιωτικοποιήσεις που η κυβέρνηση διαφημίζει λέγοντας ότι της αποφέρουν δισεκατομμύρια δολάρια στα ταμεία της, έχουν ως αποτέλεσμα το μαζικό ξεπούλημα του δημόσιου τομέα και μάλιστα κερδοφόρων εταιρειών. Εταιρείες που αμέσως μετά την πώλησή τους προχώρησαν σε μαζικές απολύσεις, μειώσεις μισθών, και αλλαγή των εργασιακών σχέσεων.

Αντίστοιχα, η κυβέρνηση σε νομοσχέδιο που πέρασε πριν από μερικούς μήνες, στοχεύοντας στην προσέλκυση ξένων επενδυτών επιχειρεί στην περαιτέρω μείωση του εργατικού κόστους, με παραπέρα επέκταση της απλήρωτης εργασίας, νέα βάρη στους εργαζόμενους και πλήρη ελαστικοποίηση των εργασιακών σχέσεων, με παράλληλη απελευθέρωση των απολύσεων.

Το «οικονομικό θαύμα» του ΑΚΡ στηρίζεται σταθερά και από την ΕΕ και τους θεσμούς της που και αυτή τη φορά τάσσονται υπέρ του Ρ. Ερντογάν, με πράξεις. Η Τουρκία κρίνεται από τους οίκους αξιολόγησης ως ικανή και θετική στην αποπληρωμή του χρέους της και αξιόπιστη στην οικονομία της, με σταθερό πιστωτή την Ευρωπαϊκή Τράπεζα Επενδύσεων (ΕΤΕ) που χρηματοδοτεί τα δήθεν αναπτυξιακά προγράμματα.

Ψηλά στην προπαγάνδα του ΑΚΡ είναι και η ενδυνάμωση της περιφερειακής επιρροής της Τουρκίας, που αναδεικνύεται σε «ρυθμιστικό παράγοντα» των ιμπεριαλιστικών συμφερόντων, με τη δράση της ως «γέφυρα» μεταξύ του μουσουλμανικού κόσμου και των δυτικών δυνάμεων. Υποστηρίζει δήθεν τα μουσουλμανικά κράτη, αυξάνοντας την επιρροή της, ενώ στην πραγματικότητα υιοθετεί και προωθεί τις θέσεις των ιμπεριαλιστικών κέντρων, καθώς η αστική τάξη της χώρας έχει ξεκάθαρα δηλώσει την πρόθεσή της να έχει ισχυρή παρουσία στον εντεινόμενο διεθνή ενδοϊμπεριαλιστικό ανταγωνισμό, διεκδικώντας όσο το δυνατό μεγαλύτερο μερίδιο όσον αφορά την ενέργεια και τις αγορές. Σχεδιασμοί που έχουν αποκαλυφθεί σε όλο τους το μεγαλείο με τις πρόσφατες εξελίξεις στις αραβικές χώρες, όπου η τουρκική αστική τάξη θολώνει τα νερά αρχικά και τελικά υπερασπίζεται τις επιλογές του ΝΑΤΟ, με δήθεν φιλο - μουσουλμανική επιχειρηματολογία, ενισχύοντας τα ψευτοδιλήμματα.

Στο πλαίσιο των ιμπεριαλιστικών βλέψεων για τους ενεργειακούς πόρους εντάσσεται και η σταθερή στήριξη της ΕΕ στο ΑΚΡ. Οι Βρυξέλλες μπορεί να «επιπλήττουν» την Τουρκία ζητώντας - δήθεν - περισσότερες ελευθερίες και δικαιώματα, ωστόσο δηλώνουν τη σταθερή στήριξή τους στον Ρ. Ερντογάν, υπογραμμίζοντας τη στρατηγική συμμαχία με την Αγκυρα. Με αφορμή του δημοψήφισμα για την Αναθεώρηση του Συντάγματος στην Τουρκία, η ΕΕ χαιρετίζει σε κάθε ευκαιρία την προσέγγιση της Αγκυρας με το «ευρωπαϊκό πρότυπο», κλείνοντας τα μάτια σε μια σειρά ζητήματα, όπως το Κυπριακό, το Κουρδικό, οι συλλήψεις με πολιτικά κριτήρια που συνεχίζονται καθώς επίσης και η κατάφωρη καταστρατήγηση δικαιωμάτων και ελευθεριών, ενώ υπογραμμίζει ότι οι δεσμοί και οι σχέσεις ΕΕ - Τουρκίας πρέπει να διαφυλαχθούν με όλους τους τρόπους. Στο πλαίσιο του δήθεν εκδημοκρατισμού της χώρας εντάχθηκε και η υπόθεση «Εργκένεκον», με σαρωτικές συλλήψεις αξιωματούχων του στρατού, δικαστικών, πανεπιστημιακών και κάποιων δημοσιογράφων, που εμφανίζονται ως πολέμιοι του Ρ. Ερντογάν, υπερασπιζόμενοι το δήθεν «κεμαλικό» στρατόπεδο. Το ΑΚΡ και σε αυτή την περίπτωση εμφανίστηκε ως υπερασπιστής της έννομης τάξης και της «δημοκρατίας», σαρώνοντας τους αντιπάλους του και εδραιώνοντας τη θέση του κόμματος σε πεδία που μετρούσε μόνο εχθρούς, δεχόμενο παράλληλα διθυραμβικές κριτικές από την ΕΕ.

Ο Ρ. Ερντογάν στην πρόσφατη περιοδεία του στη νοτιοανατολική Τουρκία επιχείρησε να παρουσιαστεί ως ο «σωτήρας του έθνους». Δήθεν «ανοιχτός» σε όλους, αλληλέγγυος στους Κούρδους, υποστηρικτής των δικαιωμάτων τους και προασπιστής της ενότητας του τουρκικού έθνους. Σε κάθε συγκέντρωση του ΑΚΡ σημειωνόταν και μία «τρομοκρατική επίθεση», με τον Ρ. Ερντογάν να αξιοποιεί τα γεγονότα στο έπακρο, παρουσιάζοντας την κυβέρνησή του ως τον προστάτη του κράτους απέναντι στους «τρομοκράτες» και τους «αντάρτες», όπως χαρακτήρισε τους «δράστες».

Από την άλλη πλευρά, το Ρεπουμπλικανικό Λαϊκό Κόμμα (CHP), το κόμμα του Κεμάλ Ατατούρκ, με επικεφαλής τον Κεμάλ Κιλιτσντάρογλου, εμφανίζεται να αναδιπλώνεται με προσανατολισμό στη σοσιαλδημοκρατία, όπως σπεύδουν να το χαρακτηρίσουν διεθνή ΜΜΕ, με τις δημοσκοπήσεις να του δίνουν ποσοστά κοντά στο 20% και να εξελίσσεται στην «εφεδρεία» των ιμπεριαλιστικών κέντρων σε περίπτωση που ο Ρ. Ερντογάν απομακρυνθεί από την «καλή συνεργασία». Χαρακτηριστικό ήταν το άρθρο του βρετανικού «Εκόνομιστ», την περασμένη βδομάδα που καλούσε τους Τούρκους ψηφοφόρους να ψηφίσουν CHP, ώστε να δυναμώσει η αντιπολίτευση και να μην «γράψει το ΑΚΡ όπως θέλει το Σύνταγμα». Στο άρθρο σημειωνόταν ότι η ενίσχυση του CHP θα σημάνει «περισσότερη δημοκρατία» για την Τουρκία. Το CHP, παρά την «αστικο - δημοκρατική στροφή» που επιχειρεί να παρουσιάσει, κινείται και αυτό στη γραμμή των ιμπεριαλιστικών συμφερόντων, συντηρώντας το ψεύτικο δίλημμα «Ισλάμ» ή «κοσμικό» κράτος, με στοιχεία του κεμαλικού κατεστημένου (στρατός, δικαστές) και παράλληλα δίνει εξετάσεις στα ιμπεριαλιστικά κέντρα και την τοπική αστική τάξη, ως ο πιθανός αντικαταστάτης του ΑΚΡ...

Αντίστοιχα, γνωστό από παλιά είναι το κόμμα Εθνικιστικής Δράσης (ΜΗΡ), του Ντεβλέτ Μπαχτσελί, που έρχεται τρίτο στις δημοσκοπήσεις, με 10% - 13%, και συσπειρώνει στις τάξεις του επίσης στοιχεία «κεμαλιστών» με «εθνικιστικό προφίλ».

Το ΚΚ Τουρκίας (ΤΚΡ) σε άρθρα που δημοσιεύτηκαν στην ενημερωτική του ιστοσελίδα από το μέλος του ΠΓ του Κόμματος, Κεμάλ Οκουγιάν, βάζει τις πραγματικές διαστάσεις της εκλογικής μάχης, διαχωρίζοντας τη θέση του από το λαϊκισμό. Και σε αυτήν την εκλογική αναμέτρηση, το ΤΚΡ θέτει σαφείς στόχους, υπογραμμίζοντας ότι σκοπός του είναι η ενδυνάμωση της κόμματος, η ενίσχυση των οργανώσεων και η αύξηση του ποσοστού του, προκειμένου να δώσει νέα ώθηση στην πάλη για το σοσιαλισμό. Ξεκαθαρίζει ότι παραμένει σταθερό στις αρχές του, επιλέγει να δίνει τη μάχη ταξικά, χωρίς ψευτοδιλήμματα και να καλεί τους εργαζόμενους ανεξαρτήτως καταγωγής να κρατήσουν ψηλά το κεφάλι, κρίνοντας με βάση το ταξικό τους συμφέρον. Υπογραμμίζει ότι κάθε ψήφος στις 12 Ιούνη μετράει και καλεί τους οπαδούς και τα μέλη του κόμματος να δώσουν τη μάχη των εκλογών, μέχρι τελευταία στιγμή, ενάντια στην πολιτική της αστικής τάξης και των ιμπεριαλιστών, χωρίς να πέφτουν σε ψεύτικα διλήμματα και δήθεν μονοδρόμους.