Ο στρατηγικός στόχος της άρχουσας τάξης για την περιοχή είναι η διαμόρφωσή της «σε μητροπολιτικό βαλκανικό κέντρο, αλλά και πόλο διακρατικής συνεργασίας και ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης στην ευρύτερη περιοχή της Ν.Α. Ευρώπης», με κεντρικούς άξονες δράσης να προσδιορίζονται «η παροχή υπηρεσιών στήριξης προς τις επιχειρήσεις» και η «ανάπτυξη ολοκληρωμένων συστημάτων μεταφοράς». Ετσι, η οικονομική δραστηριότητα θα στρέφεται ολοένα και περισσότερο σε τομείς υποστηρικτικούς προς το διαμετακομιστικό εμπόριο, με αποτέλεσμα τη συρρίκνωση μιας σειράς κλάδων και τη μεγέθυνση άλλων.

Στον τομέα της πολιτικής γης, το ΡΣΘ εξειδικεύει τις γενικές στοχεύσεις της αστικής πολιτικής για τη χρήση γης, που είναι η διεύρυνση της ατομικής ιδιοκτησίας στη γη, παράλληλα με τη συγκέντρωση και οργάνωση της ιδιοκτησίας αυτής σε μεγάλες καπιταλιστικές εκμεταλλεύσεις, η εμπορευματοποίηση και εκείνου του τμήματος της γης που ανήκει άμεσα ή έμμεσα στο δημόσιο (δασικές εκτάσεις, περιουσίες δημόσιων οργανισμών και επιχειρήσεων), κατάργηση των όποιων περιορισμών υπήρχαν στις αλλαγές χρήσεων γης και η άμεση συνάρτηση των τελευταίων με τα επενδυτικά σχέδια των μονοπωλιακών ομίλων.

Στο όνομα της «απόδοσης νέων χώρων» (παλιά στρατόπεδα, αδρανείς βιομηχανικές εγκαταστάσεις, αδόμητες εκτάσεις οργανισμών και δημόσιων φορέων) προωθείται η εμπορευματοποίηση των ελάχιστων εναπομεινάντων χώρων της περιοχής.

Προωθείται η εμπορευματοποίηση των δασών στο όνομα της «αειφορικής διαχείρισης». Με πρόσχημα την «ανάπτυξη ήπιων μορφών τουρισμού και υποδομών αναψυχής» προετοιμάζεται η είσοδος των μονοπωλίων στη διαχείρισή τους και ταυτόχρονα προωθείται η διάνοιξη δασικών δρόμων παντού.

Επίσης, προωθείται η ολοκληρωτική ιδιωτικοποίηση του συνόλου των αστικών και περιαστικών μέσων μεταφοράς, αποδεικνύοντας ότι στόχευση του συστήματος μεταφοράς είναι η κερδοφορία των μονοπωλίων που θα κατασκευάσουν και θα διαχειριστούν το σύστημα και όχι η ικανοποίηση των μεταφορικών αναγκών των εργαζομένων.

Οπως τόνισαν στις τοποθετήσεις τους οι σύμβουλοι του ΚΚΕ, Θ. Κωνσταντινίδης, Γ. Ζιώγας και Τ. Ρακιτζή, ο χωροταξικός και πολεοδομικός σχεδιασμός δεν αποτελεί μια κοινωνικά ουδέτερη τεχνοκρατική διαδικασία, αλλά στοχεύει στην οργάνωση του χώρου σύμφωνα με τα συμφέροντα και τις επιλογές της άρχουσας τάξης. Το πραγματικό πρόβλημα δεν είναι το αν θα υπάρξει νομοθετημένος, τυπικά, σχεδιασμός αλλά το ποιος αποφασίζει, με ποια κριτήρια και σε όφελος ποιου, σχετικά με το χρόνο, το χώρο και τις προτεραιότητες χωροθέτησης σε εθνικό και τοπικό επίπεδο. Το πολιτικό ερώτημα «χωροταξικός σχεδιασμός για ποιον;» είναι, αντικειμενικά, στο κέντρο κάθε συζήτησης γύρω από αυτά τα ζητήματα. Ετσι, στο πλαίσιο των καπιταλιστικών σχέσεων παραγωγής, ο χωροταξικός σχεδιασμός εντάσσεται και υποτάσσεται, αντικειμενικά, στους νόμους της αγοράς και της κερδοφορίας του κεφαλαίου. Αποτελεί μέρος της πολιτικής της εμπορευματοποίησης της γης και των καπιταλιστικών αναδιαρθρώσεων και ιδιωτικοποιήσεων, που προωθούνται στα πλαίσια της ΕΕ.

Η αντιμετώπιση των λαϊκών προβλημάτων απαιτεί ένα ριζικά διαφορετικό δρόμο ανάπτυξης, όπου ο χωροταξικός σχεδιασμός θα συναντά και θα στηρίζεται στον κεντρικό σχεδιασμό της οικονομίας με σκοπό τη συνδυασμένη ικανοποίηση των λαϊκών αναγκών και όχι την κερδοφορία του κεφαλαίου.