Σε μια εν πολλοίς αποπροσανατολιστική κίνηση, μακριά από τα πραγματικά προβλήματα που βιώνουν οι εργαζόμενοι εξαιτίας της κρίσης, και με στόχο, όπως φαίνεται, τη διάσωση των συμφερόντων μιας μερίδας μεγαλύτερων ή μικρότερων ομάδων επιχειρηματιών, που επιχειρεί να καλλιεργήσει ψευδαισθήσεις στους χιλιάδες αυτοαπασχολούμενους και μικρούς επαγγελματίες, εξελίσσεται η λεγόμενη «Κοινωνική Αλληλεγγύη, Πρωτοβουλία για τη Διάσωση και την επιβίωση των παραγωγικών δυνάμεων», όπως την αποκαλούν οι εμπνευστές της, εκπρόσωποι κύρια εργοδοτικών οργανώσεων και φορέων επαγγελματιών, που ελέγχονται από πλειοψηφίες που πρόσκεινται είτε στο ΠΑΣΟΚ είτε στη ΝΔ.

Αρκετοί από τους συμμετέχοντες, που τώρα ζητούν ...μέτωπο με τους εργαζόμενους, μέχρι το πολύ πρόσφατο παρελθόν ήταν σφοδροί πολέμιοι (κι άλλοι, πάλι, απλώς σφύριζαν αδιάφορα) κάθε είδους αγωνιστικής κινητοποίησης με περιεχόμενο ταξικό, αντιμονοπωλιακό, έβγαζαν «σπυριά» μπροστά σε κάθε διεκδίκηση και αντίσταση ενάντια στο ξήλωμα κεκτημένων κοινωνικών και εργασιακών δικαιωμάτων και συνωστίζονταν ως «κοινωνικοί εταίροι» στα τραπέζια των στημένων διαλόγων με τις προαποφασισμένες αντιλαϊκές αποφάσεις. Τέτοιο ρόλο έπαιξαν αρκετές ηγεσίες από κλάδους όπως των μεγαλεμπόρων, των αυτοκινητιστών, των φορτηγατζήδων και άλλες που τίποτα κοινό δεν έχουν με τους εργαζόμενους, όπως ο Σύνδεσμος Βιομηχανιών Αττικής - Πειραιά, που επίσης συμμετέχει στην «πρωτοβουλία».

Η διακήρυξη που δημοσιοποίησαν χτες είναι αποκαλυπτική, αφού κινείται γύρω από ζητήματα όπως οι ...«μεταρρυθμίσεις για τον εξορθολογισμό του κράτους», η «προσπάθεια νοικοκυρέματος των δημόσιων οικονομικών», η «βιώσιμη και οριστική λύση για τη σωτηρία της χώρας μας», υιοθετώντας ουσιαστικά τις στοχεύσεις και τα συνθήματα της ΕΕ, της κυβέρνησης και της πλουτοκρατίας. Υιοθετούν, δηλαδή, όλα αυτά στο όνομα των οποίων οδηγείται ο λαός στη χρεοκοπία. Οι ενστάσεις τους εδράζονται στον «τρόπο που η τρόικα σχεδιάζει και επιβάλλει μέτρα αγνοώντας βασικά δεδομένα της ελληνικής κοινωνίας». Την ίδια στιγμή, η αντίθεσή τους ξεκινάει από το σημείο του... «απόλυτου ευτελισμού της μισθωτής εργασίας», εκτιμώντας προφανώς ότι χρειάζονται εργαζόμενους που να τα κουτσοβολεύουν, για να μπορούν να καταναλώσουν τα προϊόντα και τις υπηρεσίες που οι ίδιοι πουλάνε. Αλλά και για τις ιδιωτικοποιήσεις, το πρόβλημά τους δεν είναι το ίδιο το ξεπούλημα της δημόσιας - λαϊκής περιουσίας στην κερδοφορία του κεφαλαίου, αλλά οι διαδικασίες «υπό το κράτος πανικού (...) ελλείψει κεντρικού σχεδιασμού (...)».

Οι εργαζόμενοι, οι συνταξιούχοι, οι άνεργοι, οι φτωχομεσαίοι αγρότες, οι αυτοαπασχολούμενοι, δεν μπορούν να ξεγελιούνται, να μπερδεύονται και να παραπλανώνται από τέτοιες «πρωτοβουλίες», με τις οποίες εμμέσως πλην σαφώς καλούνται να συναινέσουν στην πολιτική κυβέρνησης - τρόικας - πλουτοκρατίας, έχοντας ως όρο τα ...όρια κάποιας ανεκτής εξαθλίωσης.

Η «σωτηρία της χώρας» που βρίσκει σύμφωνους την κυβέρνηση και κάθε είδους υπερασπιστές αυτής της «λογικής», με τις όποιες αποχρώσεις ως προς τον τρόπο διαχείρισης, έχει ένα και μόνο στόχο: Τη διάσωση των κερδών των καπιταλιστών, που περνάει μέσα από την πτώχευση του λαού. Μεσοβέζικα πράγματα δε χωράνε εδώ. Οι παραγωγικές δυνάμεις της κοινωνίας που πρέπει να σωθούν είναι οι εργαζόμενοι της χώρας και όχι το κεφάλαιο, που εξασφαλίζει την ύπαρξή του, από την εκμετάλλευση των εργαζομένων και την απαξίωση της εργατικής δύναμης. 'Η με τον ένα θα είσαι ή με τον άλλο.

Αυτοί που με τόση σπουδή μιλούν για μια «ευρύτερη κοινωνική συμφωνία» και έχουν «έντονες ανησυχίες για την τροπή που έχουν λάβει οι οικονομικές εξελίξεις», ξέρουν καλά πού είναι ο δρόμος του αγώνα, και της πάλης, για την ανατροπή. Εκεί θα βρουν το λαό και το ταξικό κίνημα που δεν περιμένει τέτοιους σωτήρες να του υποδείξουν τα συμφέροντά του και τις διεκδικήσεις του.