Η σύνθεση της δομής είναι συγγενής της ραψωδίας σε έναν μύθο άστεως για τον έρωτα και το θάνατο που εξοστρακίζει a priori κάθε έκφραση ωμότητας πάνω σε ένα θέμα που δεν επιτρέπει αστεϊσμούς. Κάθε κύτταρο της ταινίας είναι βουτηγμένο στο θάνατο. Από την παραδοσιακή γιορτή των νεκρών Halloween, στη συλλογική ιστορική μνήμη Χιροσίμα και Ναγκασάκι, από την τελετουργική αυτοκτονία χαρακίρι άλλως seppuku στο καθήκον του στρατιώτη καμικάζι, από ένα γελοίο αυτοκινητιστικό δυστύχημα στο μοιραίο καρκίνο. Χωρίς πομπώδη ρητορική, χωρίς εύκολα δάκρυα, τα συγκινητικά κρεσέντο χαράζονται ανεξίτηλα και σφίγγουν το στομάχι.

Μοιάζει με υπαρξιακό τελετουργικό η προετοιμασία για το «αντίο». Τρεις μήνες η διάρκεια της γιορτής της ζωής. Η εξερεύνησή της περνά μέσα από το θάνατο όπως και η αναζήτηση για ψήγματα χαράς διασκορπισμένα γύρω τους. Το τελετουργικό αυτό αποδραματοποιεί το θάνατο, η σκηνοθεσία της στιγμής του «τέλους» τον αποφορτίζει από δυτικού πολιτισμού μυθολογίες που χτίστηκαν να στεγάσουν την αγωνία και το φόβο και η ηρεμία του ορθολογισμού τον ανάγει σε μια - στην τελική - στιγμή της ζωής!

«Δεν φοβάμαι το θάνατο, λυπάμαι που θα χάσω την ομορφιά της ζωής», είπε κάποτε απλά και σοφά ο Μάριο Μονιτσέλι.

Παίζουν: Μία Βασικόφσκα, Χένρι Χόπερ, Τζέιν Ανταμς, Τσιν Χαν, κ.ά.

Παραγωγή: ΗΠΑ 2011.