Το τέλος του 20ού αιώνα εκτός από την υπερβολή σε όλα τα μήκη και πλάτη της ζωής άφησε τα... σημάδια του και στον αθλητισμό. Η «μανία» σώνει και καλά να βγει ο καλύτερος των καλυτέρων σε όλα τα σπορ μόνο καλό δεν κάνει. Αλήθεια, τι πάει να πει καλύτερος; Ποιος ορίζει τι είναι το μέγιστο για μια αθλητική οντότητα;

Μερικά παραδείγματα απ' τα αποτελέσματα είναι τελείως υποκειμενικά και πολλές φορές... φτιαχτά.

Οι Αμερικανοί «μετρ» στην προπαγάνδα - υπέρ τους φυσικά -ψήφισαν «δαγκωτό» Καρλ Λιούις και Φλόρενς Γκρίφιθ - Τζόινερ όσον αφορά το στίβο. Μεγάλες μορφές αδικήθηκαν αναμφίβολα, όπως είναι ο Σεργκέι Μπούμπκα, ο επονομαζόμενος «τσάρος των αιθέρων». Αυτός που ακόμη δεν ξέρει πόσες φορές έσπασε το παγκόσμιο ρεκόρ στο επί κοντώ. Ορισμένα αγωνίσματα δυστυχώς θεωρούνται... Β` Εθνικής. Ισως επειδή δεν είναι στα μέτρα των... Αμερικανών. Σχετικά με τις γυναίκες η Ιρένα Σεβίνσκα και η Φανί Μπλάκερνς Κοέν, κορυφαίες αθλήτριες-μητέρες, δε χάρηκαν την πρωτιά. Αντίθετα με τη μακαρίτισσα Τζόινερ, που λόγω της υπέρμετρης χρήσης αναβολικών έφυγε τόσο νωρίς από τη ζωή.

Ομως και στο ποδόσφαιρο τα πράγματα είναι «θολά». Ο Πελέ για τους περισσότερους - και όχι άδικα - είναι ο βασιλιάς του λαοφιλέστερου των αθλημάτων. Είχε διάρκεια στην απόδοσή του όμως μην παραβλέπει κανείς ότι είχε δίπλα του μια πλειάδα σπουδαίων παικτών. Γκαρίντσα, Βαβά, Ζάγκαλο, Τοστάο, Ριβελίνο, Ζαϊρζίνιο, Τζάλμα Σάντος, Ζιλμάρ, Κάρλος Αλμπέρτο και τόσοι άλλοι. Ο «φουκαράς» Μαραντόνα τι είχε; Εναν Μπουρουτσάγκα και έναν Βαλντάνο και με την κορυφαία κλάση του έδωσε μόνος του ένα Παγκόσμιο Κύπελλο στην Αργεντινή - άγγιξε κι άλλο ένα το '90 - ασχέτως αν είχε ένα σωρό πάθη.

Στα λεγόμενα βαριά αθλήματα επικράτησε ο Μοχάμεντ Αλι. Αυτός που εκμεταλλεύτηκε όσο κανείς το αμερικανικό σταρ σίστεμ, που τον άφησε ουσιαστικά ανάπηρο. Βλέπετε ο Κουβανός Τεόφιλο Στίβενσον και οι Ρώσοι Βασίλι Αλεξέεφ και Αλεξάντερ Καρέλιν ήταν «παιδιά ενός κατώτερου Θεού».

Είναι σχετικό ποιος είναι ο καλύτερος. Κυρίως όταν αυτοί που αποφασίζουν σκέφτονται καπιταλιστικά...