Οι φαγάνες της εκμετάλλευσης της εργατικής δύναμης, του δημόσιου χρήματος, με επιχορηγήσεις, με φοροαπαλλαγές, με θαλασσοδάνεια, με δημόσιες συμβάσεις. Οι πιο ένθερμοι θιασώτες της ΕΕ, οι χειροκροτητές της Συνθήκης του Μάαστριχτ και του ευρώ. Οι ιδανικοί συνομιλητές των κυβερνήσεων του δικομματισμού, αλλά και οι πιο αυστηροί οπαδοί της άμεσης, απαρέγκλιτης και ακόμη πιο προωθημένης εφαρμογής των μνημονίων, του μεσοπρόθεσμου και κάθε άλλου κειμένου που καταδικάζει τους εργαζόμενους και συνολικά το λαό στην εξαθλίωση. Οι Ελληνες μεγαλοβιομήχανοι και επιχειρηματίες ανακάλυψαν ξαφνικά ότι δεν τους ταιριάζουν οι αποφάσεις που θα ληφθούν για το ελληνικό χρέος, κρίνοντας προφανώς ότι άλλα συμφέροντα εξυπηρετούνται καλύτερα από τους διαφαινόμενους συμβιβασμούς.

Ο πρόεδρος του ΣΕΒ Δ. Δασκαλόπουλος, μιλώντας στην τελετή βράβευσης εταιρειών, έκανε λόγο για μια Ελλάδα «που αναμένει από μέρα σε μέρα, μουδιασμένη και ουσιαστικά ανήμπορη, τις τελικές αποφάσεις που άλλοι - οι δανειστές και οι εταίροι μας - θα πάρουν για μας, χωρίς εμάς. Λαμβάνοντας υπόψη όχι τα ελληνικά συμφέροντα, αλλά τις ευρύτερες ευρωπαϊκές σκοπιμότητες».

Στο «διά ταύτα», ο Δ. Δασκαλόπουλος τόνισε ότι «όποια απόφαση κι αν ληφθεί αύριο από τους Ευρωπαίους εταίρους μας θα είναι οδυνηρή για την Ελλάδα». Μια δήλωση ότι η αναμενόμενη, λόγω «κουρέματος», ποικιλόμορφη στήριξη προς το τραπεζικό σύστημα θα αφαιρέσει πόρους από την άμεση και έμμεση οικονομική ενίσχυση των επιχειρήσεων, ενώ θα διατηρήσει τις τράπεζες σε θέση ισχύος για τον έλεγχο του όποιου χρήματος κυκλοφορεί προς την ...«πραγματική οικονομία».

Βέβαια, ο εκπρόσωπος των μεγαλοεπιχειρηματιών έκανε επίσης σαφές ότι ακόμη και μέσα στις ...σκληρές συνθήκες που θα ακολουθήσουν, το ελληνικό κεφάλαιο θα διεκδικήσει με αξιώσεις το μερίδιό του από την πίτα της εκμετάλλευσης των εργαζομένων, της λεηλασίας του δημόσιου πλούτου και της βίαιης ανακατανομής των εισοδημάτων σε βάρος των λαϊκών στρωμάτων, καθώς - όπως είπε - «είμαστε υποχρεωμένοι να αγωνιστούμε για να αναγεννηθεί ο τόπος».

Κάλεσε, δε,«να διαφυλάξουμε μια στοιχειώδη συλλογικότητα και ομοφροσύνη, προστατεύοντας το κοινό μας μέλλον από όσους επενδύουν στην κοινή μας χρεοκοπία», έχοντας προφανώς το μυαλό του στη διαρκώς εντεινόμενη λαϊκή οργή και οργανωμένη πάλη της εργατικής τάξης και των συμμάχων της, της μόνης δύναμης που μπορεί να ανατρέψει τα σχέδια των ντόπιων και ξένων πλουτοκρατών, μια για πάντα.