Περίπου 80.000 νέοι, ηλικίας 14-19 ετών, εργάζονται στην Ελλάδα, στη γεωργία κυρίως, αλλά και στο εμπόριο και τη βιομηχανία. Ταυτόχρονα, κάθε χρόνο 15.000 παιδιά εγκαταλείπουν το σχολείο πριν το τέλος της 9χρονης υποχρεωτικής εκπαίδευσης. Χιλιάδες είναι βεβαίως και τα «παιδιά των φαναριών». Σε αυτό το «φόντο», το υπουργείο Εργασίας προωθεί προς κύρωση τη Διεθνή Σύμβαση Εργασίας 182 περί «Απαγόρευσης των χειρότερων μορφών εργασίας των παιδιών και άμεσης δράσης με σκοπό την εξάλειψή τους».

Ωστόσο, η σύμβαση που ψηφίστηκε το 1999 στην 87η σύνοδο της Συνδιάσκεψης της Διεθνούς Οργάνωσης Εργασίας (ΔΟΕ) δεν προβλέπει την απαγόρευση της παιδικής εργασίας και, παρά τις προϋποθέσεις που θέτει, δε συνοδεύεται από συγκεκριμένα μέτρα για την εφαρμογή της. Πρόκειται για ένα προϊόν «παζαριού» στη διεθνή διάσκεψη μεταξύ των αναπτυγμένων χωρών της Δύσης και των αναπτυσσόμενων, στις οποίες ανθεί η παιδική εργασία, στη σκληρότερη ίσως μορφή της.

Σύμφωνα με δελτίο Τύπου του υπουργείου Εργασίας, «το πρόβλημα της παιδικής εργασίας, και ιδίως με τις σκληρές μορφές της, είναι μεν υπαρκτό, αλλά περιορισμένο. Είναι ασαφής ο αριθμός των παιδιών κάτω των 14 ετών που εργάζονται στη χώρα μας, αλλά υπολογίζεται ότι κινούνται περίπου γύρω στα 5.000 άτομα. Οι πιο ευάλωτες ομάδες πληθυσμού στο φαινόμενο της παιδικής εργασίας είναι τα παιδιά διαφόρων μειονοτήτων, Τσιγγάνοι, μουσουλμάνοι, Πόντιοι, τα παιδιά των οικονομικών μεταναστών, αλλά και τα παιδιά των ορεινών ή απομακρυσμένων νησιωτικών περιοχών με περιορισμένη πρόσβαση στην εκπαίδευση».

Διεθνώς, υπολογίζεται ότι 183 εκατομμύρια παιδιά υποσιτίζονται στον αναπτυσσόμενο κόσμο. Δύο εκατομμύρια παιδιά πεθαίνουν το χρόνο από ασθένειες που προλαμβάνονται με εμβολιασμό. Περίπου 250 εκατομμύρια παιδιά εργάζονται, ενώ 130 εκατομμύρια παιδιά σκοτώθηκαν σε πολεμικές συγκρούσεις την τελευταία δεκαετία και 1 εκατομμύριο παιδιά πωλούνται, απάγονται, εκπορνεύονται κάθε χρόνο.