Ολοι όσοι έφτασαν χτες το απόγευμα στα Προπύλαια για να ενώσουν τις φωνές τους στο σύνθημα - κραυγή πλέον, «Φονιάδες των λαών Αμερικάνοι», ήταν άνθρωποι που σχεδόν δύο χρόνια μετά το έγκλημα των ΝΑΤΟικών στη Γιουγκοσλαβία δεν επιτρέπουν στη συνείδησή τους να ξεχάσει. Ηταν άνθρωποι που στο συγκεκριμένο χώρο δεν τους οδήγησε μόνο το χρέος, αλλά κυρίως η πίστη τους πως «τα δεδομένα υπάρχουν για ν' αλλάζουν».

Ηταν νέες και νέοι που ύψωσαν τις γροθιές τους, ύψωσαν τη φωνή και το ανάστημά τους και απαίτησαν το μέλλον τους να μη θυμίζει βομβαρδισμένο τοπίο. Ηταν εργαζόμενες και εργαζόμενοι, από διαφορετικούς χώρους δουλιάς, που με τα πανό τους απαίτησαν τα χρήματα να δίνονται για την υγεία και την παιδεία κι όχι για τους βάρβαρους πολεμικούς εξοπλισμούς. Ηταν οι αγωνιστές της Εθνικής Αντίστασης, οι άνθρωποι που ξέρουν καλύτερα απ' τον καθένα πως το δίκιο δε χαρίζεται, κερδίζεται μόνο με αγώνες και θυσίες. Ηταν μητέρες, γυναίκες που τρέμουν στην ιδέα πως τα παιδιά τους μπορούν αύριο, μεθαύριο να γίνουν τροφή στην αδηφάγα πολεμική μηχανή του ΝΑΤΟ. Ηταν, με λίγα λόγια, όλοι όσοι βάζουν πάνω απ' το παρόν το μέλλον τους, όλοι όσοι - παρά τους προπαγανδιστικούς μηχανισμούς του συστήματος - διαφυλάσσουν σαν κόρη οφθαλμού ό,τι πολυτιμότερο έχει ο Ανθρωπος: Την αξιοπρέπειά του...

Αυτοί οι χιλιάδες, λοιπόν, που ανταποκρίθηκαν στο κάλεσμα του Εργατικού Κέντρου της Αθήνας (ΕΚΑ), αλλά και δεκάδων ακόμη συνδικαλιστικών και κοινωνικών οργανώσεων, συγκεντρώθηκαν χτες στις 6.30 το απόγευμα στα Προπύλαια. Κι έγινε η οργή τους τραγούδι, έγινε η αγανάκτηση σύνθημα μαζικό, έγινε η απαίτησή τους «τρόμος για τους τρομοκράτες». «Στο μαύρο μέτωπο των ιμπεριαλιστών, οι λαοί να χτίσουν το αντίπαλο δέος», ήταν το σύνθημα - απ' το πανό της Νεανικής Δράσης για την Ειρήνη - που ξεχώριζε, που κυριάρχησε μπροστά απ' την κεντρική εξέδρα. Λίγο πιο πέρα ένας μεσήλικας άνδρας κρατούσε μια πικέτα, που πάνω της είχε ένα... «μήνυμα απ' τον τάφο»: «Ελληνες εργαζόμενοι αντισταθείτε στο μισητό συμβόλαιο της καταστροφής και του θανάτου. Η καμπάνα χτυπά για όλους». Κι αυτό ακριβώς το ήξεραν πολύ καλά όλοι όσοι έφτασαν χτες στα Προπύλαια. Ηξεραν πως η φωνή τους έπρεπε να είναι δυνατότερη - και την έκαναν - ήξεραν πως το πείσμα έπρεπε να είναι περισσότερο - και το έκαναν. Φώναξαν, μίλησαν, τραγούδησαν και το έκαναν για όλους. Για το γιουγκοσλάβικο λαό και το ζοφερό μέλλον του, για τον ελληνικό λαό και τα παιδιά του, ακόμα και γι' αυτούς που χτες έλειπαν απ' το ραντεβού, γι' αυτούς που συνεχίζουν να νομίζουν πως το πρόβλημα δεν αφορά και το δικό τους σπίτι...

Από νωρίς το απόγευμα και από πολλές «γωνιές» αυτής της πόλης οι Αθηναίοι έφταναν στο χώρο του μεγάλου ραντεβού. Η Πανεπιστημίου έκλεισε ήδη απ' τις 6 το απόγευμα, κι αυτό που κυριαρχούσε στο χώρο - μέχρι να ανεβούν οι ομιλητές στο βήμα - ήταν τα εύστοχα συνθήματα, γραμμένα στα πανό τους. Ενδεικτικά ξεχωρίσαμε το πανό του 5ου Λυκείου Εξαρχείων, με το σύνθημα «Δώστε λεφτά για την παιδεία, κι όχι για εξοπλισμούς», το πανό του Σωματείου Εργαζομένων Ερυθρού Σταυρού («Δώστε λεφτά για την υγεία, κι όχι για εξοπλισμούς»), του Συντονιστικού Σωματείου Εργαζομένων στους ΟΤΑ («Αντιιμπεριαλιστικό μέτωπο ενάντια στη δολοφονική μηχανή του ΝΑΤΟ»), του Συλλόγου Εμποροϋπαλλήλων Αθήνας («Το ΝΑΤΟ σκοτώνει, καρκίνο μας φορτώνει»), του Συνδικάτου Μετάλλου Αθήνας «Ο Προμηθέας» («Είναι ένοχοι. ΝΑΤΟ - ΗΠΑ - ΕΕ ματώνουν και μολύνουν τα Βαλκάνια»), της Επιτροπής Ειρήνης Νέας Σμύρνης («Να γυρίσουν τώρα όλοι οι Ελληνες στρατιώτες»), του Συνδικάτου Οικοδόμων («Εξω οι δολοφόνοι απ' τα Βαλκάνια. Να διαλυθεί τώρα το ΝΑΤΟ, να φύγουν οι βάσεις του θανάτου απ' τη χώρα μας»), αλλά και του Συνδικάτου Κλωστοϋφαντουργίας - Ιματισμού - Δέρματος με ανάλογο σύνθημα.

Οταν οι ομιλητές βγήκαν στο βήμα, όλοι μαζί με μια φωνή απαίτησαν «Κανένας φαντάρος στη Γιουγκοσλαβία, εμείς δεν πολεμάμε για ΗΠΑ - Γερμανία». Η φωνή αυτή έγινε κυριολεκτικά ιαχή, όταν το σύνθημα άλλαζε στο «Φονιάδες των λαών, Αμερικάνοι», αλλά και στο «Ειρήνη και δουλιά ζητά η εργατιά». Μετά τις ομιλίες ακολούθησε το καλλιτεχνικό πρόγραμμα, που υπήρξε και η απόδειξη πως οι αγωνιστές πολεμούν και τραγουδώντας. «Το Εργατικό Κέντρο θα συνεχίσει τις κινητοποιήσεις του. Θα υπάρξει νέο αγωνιστικό ραντεβού. Οι καιροί δε θέλουν ούτε ενός λεπτού εφησυχασμό. Οι εργαζόμενοι είμαστε υποχρεωμένοι να αγωνιστούμε για το παρόν και το μέλλον του λαού μας, των λαών όλου του κόσμου», ήταν οι τελευταίες κουβέντες που ακούστηκαν χτες απ' το μεγάφωνο. Ηταν οι κουβέντες που έσπειραν μια νέα αρχή...