Κλιμακώνονται οι πολύμορφες πιέσεις στο λαό από τους Ευρωπαίους συνεταίρους της κυβέρνησης, προκειμένου να γονατίσει μπροστά στο επόμενο πακέτο μέτρων και να αποδεχτεί τη χρεοκοπία του, για να σωθεί το κεφάλαιο. Ταυτόχρονα, όμως, το πολιτικό προσωπικό του κεφαλαίου δεν μπορεί να κρύψει την ανησυχία του για τη βαθιά καπιταλιστική κρίση και αδιέξοδα που μεγαλώνουν στην προσπάθεια διαχείρισής της προς όφελος των ανταγωνιζόμενων μερίδων της πλουτοκρατίας.

Παρεμβαίνοντας στις εξελίξεις που αφορούν στην Ελλάδα, ο επικεφαλής του Eurogroup Ζαν Κλοντ Γιούνκερ χαρακτήρισε χτες σε ραδιοφωνική του συνέντευξη «δύσκολη αλλά αντιμετωπίσιμη» την κατάσταση και συμπλήρωσε ότι «η επιστροφή στη δραχμή δεν αποτελεί επιλογή». Για το πρόγραμμα εθελοντικής ανταλλαγής ομολόγων, προέβλεψε πως οι συζητήσεις της Ελλάδας και των πιστωτών «βρίσκονται στην τελική ευθεία» και ότι θα ολοκληρωθούν σύντομα. Ο ίδιος, ωστόσο, ομολόγησε ότι η Ευρωζώνη βρίσκεται στα πρόθυρα της ύφεσης, το μέγεθος της οποίας παραμένει άγνωστο και ζήτησε να υπάρξει «αντίδραση στην οικονομική επιβράδυνση».

«Εσωτερική υποτίμηση και τη βάναυση ανάκτηση της ανταγωνιστικότητας», τσάκισμα δηλαδή κάθε εργατικού δικαιώματος που έχει απομείνει, προτείνει από την πλευρά του το πρακτορείο Bloomberg, απηχώντας τις επιθυμίες εκείνων των μερίδων της πλουτοκρατίας που θέλουν την Ελλάδα να παραμένει στο ευρώ, με το λαό χρεοκοπημένο και τα μονοπώλια ενισχυμένα. Στο άρθρο, με τίτλο «Η λιγότερο κακή επιλογή για την Ελλάδα φαίνεται να είναι η εσωτερική υποτίμηση» η συντακτική ομάδα του Bloomberg προαναγγέλλει μέτρα χωρίς τέλος, αφού «η Ελλάδα και κάποιες άλλες οικονομίες της Ευρωζώνης αντιμετωπίζουν το ενδεχόμενο χρόνιας οικονομικής πάλης για δημοσιονομική εξυγίανση, ακόμη και αν καταφέρουν να αναδιαρθρώσουν τα χρέη τους».

Προκαλώντας τα εργατικά λαϊκά νοικοκυριά που στενάζουν, το Bloomberg μιλάει για «τεράστιο έλλειμμα ανταγωνιστικότητας της ελληνικής οικονομίας», σημειώνοντας ότι «το κόστος εργασίας στην Ελλάδα έχει αυξηθεί πολύ πιο γρήγορα τα τελευταία χρόνια από ό,τι στη Γερμανία και τον υπόλοιπο πυρήνα του ευρώ, καθιστώντας τις εξαγωγές της χώρας ακριβές και τις εισαγωγές φθηνές». Σαν «αντίδοτο» από τη σκοπιά της πλουτοκρατίας, προτείνει κυνικά «να αποκατασταθεί η ανταγωνιστικότητα πιο βάναυσα: Με την περικοπή των μισθών, η οποία με τη σειρά της απαιτεί επίμονα υψηλό ποσοστό ανεργίας για την καταστολή της διαπραγματευτικής δύναμης των εργαζομένων».

Προτείνει, δηλαδή, να γίνει ακόμα πιο φτηνή η εργατική δύναμη για το κεφάλαιο και ταυτόχρονα ομολογεί ότι η υψηλή ανεργία στον καπιταλισμό είναι «εργαλείο» εκβιασμού των εργαζόμενων να αποδεχτούν επιδείνωση των όρων δουλειάς και διαβίωσης. Το ίδιο δημοσίευμα αναφέρει πως η έξοδος από το ευρώ θα συνεπαγόταν ακόμη μεγαλύτερη οικονομική καταστροφή, καθώς θα προκαλούσε μεγάλη εκροή καταθέσεων από τις ελληνικές τράπεζες. Καταλήγοντας, υποστηρίζει πως σε γενικές γραμμές η αναδιάρθρωση του χρέους καθώς και η δημοσιονομική υποτίμηση «είναι ενδεδειγμένες πολιτικές για την Ελλάδα, η οποία πρέπει να διατηρήσει την ανταγωνιστικότητά της με τη διατήρηση των μισθών κάτω από αυστηρό έλεγχο».

Ενδεικτικά, εξάλλου, των δυσκολιών που αντιμετωπίζει η καπιταλιστική οικονομία της Ευρωζώνης να ξεκολλήσει απ' την κρίση, είναι και τα στοιχεία για τις επιχειρηματικές συνθήκες στα κράτη - μέλη του ευρώ. Ο Δείκτης Υπευθύνων Προμηθειών (PMI), που αποτυπώνει τις δραστηριότητες στον ευρύτερο ιδιωτικό τομέα της Ευρωζώνης, ανήλθε τον Δεκέμβριο στις 48,3 μονάδες έναντι 47 μονάδων τον Νοέμβριο. Παρά τη σχετική βελτίωση, ο δείκτης παραμένει κάτω από τις 50 μονάδες, που είναι το όριο μεταξύ της επέκτασης και της συρρίκνωσης της οικονομίας. Τα μεγέθη αυτά ενισχύουν τις προβλέψεις για ύφεση της Ευρωζώνης κατά τους πρώτους μήνες του 2012.