Με αφορμή την έκδοση του Δοκιμίου Ιστορίας του ΚΚΕ | ΑΡΘΡΟ

ΑΡΘΡΟ

Με αφορμή την έκδοση του Δοκιμίου Ιστορίας του ΚΚΕ

Το «Δοκίμιο της Ιστορίας του ΚΚΕ», β' τόμος 1949-1968, κυκλοφορεί από τις αρχές Νοέμβρη ενώ είχαν ήδη μέσα στον Οκτώβρη γίνει εκδηλώσεις από την ΚΕ του ΚΚΕ για τις αποκαταστάσεις των Ν. Ζαχαριάδη, Ν. Βαβούδη και η πολιτική αποκατάσταση του Αρη Βελουχιώτη. Με αφορμή αυτές τις εκδηλώσεις ξέσπασε σφοδρή αντικομμουνιστική επίθεση από διευθυντικά στελέχη εφημερίδων, καναλιών, ακόμα και από αυτόκλητους υπερασπιστές του Αρη, όπως ο Δ. Χαριτόπουλος, που δεν χάνουν ευκαιρία να χύσουν τη χολή τους κατά του ΚΚΕ (συνέντευξη του τελευταίου στον Τάσο Παππά, «Κυριακάτικη Ελευθεροτυπία» 9/10/11). Ο συγκεκριμένος «ιστορικός» του «Αρχηγού των Ατάκτων» είναι από αυτούς πού θέλουν να παρουσιάσουν τον Αρη Βελουχιώτη σαν ένα είδος λαϊκού Μεγαλέξαντρου που αυτονομήθηκε από το ΚΚΕ γι' αυτό και πολεμήθηκε μέχρι θανάτου από το Κόμμα, ...«ούτε ψωμί ούτε νερό»! Ως γνωστόν τέτοιες απόψεις και οι εκφραστές τους τυγχάνουν θερμής υποδοχής από τον «προοδευτικό» αστικό Τύπο και βέβαια από άσπονδους φίλους του ΚΚΕ, όπως είναι ο Τ. Παππάς της «Ελευθεροτυπίας».

Η ευκαιρία λοιπόν ήρθε με την επίσημη πλήρη αποκατάσταση από το ΚΚΕ των Ν. Ζαχαριάδη, Ν. Βαβούδη και την (πολιτική) αποκατάσταση του Αρη Βελουχιώτη. Ευκαιρία προσχηματική για να εκφράσουν δήθεν την απέχθειά τους για την «εμφυλιοπολεμικής» λογικής (κατά Γ. Πρετεντέρη) πανηγυρική αποκατάστασή τους από το ΚΚΕ, στην ουσία όμως για να εκφράσουν μια διαφαινόμενη ανησυχία της ελληνικής αστικής τάξης μαζί και του ξένου παράγοντα (ατλαντικού και ευρωενωσιακού) μπροστά στη βαριά κρίση του αδύναμου κρίκου της παγκόσμιας καπιταλιστικής οικονομίας, δηλ. της Ελλάδας, αλλά ταυτόχρονα απέναντι στη μαχητική ταξική στάση και αυξανόμενη επιρροή του ΚΚΕ στα λαϊκά - εργατικά στρώματα. Διόλου τυχαίο πως και οι δύο «μεγαλοδημοσιογράφοι» Γιάννης Πρετεντέρης και Αλέξης Παπαχελάς, γιατί περί αυτών ο λόγος, κάνουν κάπως συγκρατημένους αλλά σαφείς υπαινιγμούς για απειλή που ελλοχεύει στην ανοικτή, δημοκρατική (όπως βέβαια την εννοούν) ελληνική κοινωνία και η οποία χρήζει αντιμετώπισης. Την άποψη ότι το ΚΚΕ και η δράση του αποτελεί ένα πρόβλημα που περιμένει τη λύση του, είχε εξάλλου εκφράσει από τις στήλες του «Βήματος της Κυριακής» ο πρώτος των δύο και παλιότερα, με αφορμή τις «ενοχλητικές» για τον τουρισμό (δηλ. για τους εφοπλιστές) απεργίες των ναυτεργατών, αλλά και τη γενικότερη στάση του ΠΑΜΕ.

Η ουσία είναι, ωστόσο, ότι πέρα από τις ειρωνείες Παπαχελά για «αρχαιολογικού ενδιαφέροντος» αναζητήσεις της ελληνικής αριστεράς και τη δυσάρεστη έκπληξη Πρετεντέρη για το ότι το ΚΚΕ έχει φθάσει να προκαλεί τους αστούς με την «εμφυλιοπολεμική» αποκατάσταση του Ζαχαριάδη, οι δύο αυτοί κύριοι και όσοι επιτίθενται τελευταία με σφοδρότητα στο ΚΚΕ, με τη μία ή την άλλη αφορμή, εκφράζουν ακριβώς μια ανησυχία των κυρίαρχων κύκλων του κεφαλαίου και γενικότερα του αστικού πολιτικού συστήματος στην Ελλάδα, για μια πιθανή ανεξέλεγκτη κοινωνική έκρηξη το επερχόμενο διάστημα με το δεδομένο ότι εδώ έχουν να κάνουν με ένα κομμουνιστικό κόμμα με επαναστατική ιστορία, με μαρξιστικό - λενινιστικό προσανατολισμό, με ρίζες βαθιές και επιρροή στον εργατικό - λαϊκό κόσμο, τη φτωχή και μικρομεσαία αγροτιά, τους εργαζόμενους της επιστήμης και του πολιτισμού. Οσο βαθαίνει η κρίση, όσο η βάρβαρη - ληστρική επίθεση κυβέρνησης - τρόικας - ΔΝΤ στο επίπεδο ζωής και τα ασφαλιστικά - κοινωνικά δικαιώματα των εργαζομένων θα σαρώνει μία μία τις όποιες κατακτήσεις των τελευταίων δεκαετιών που κέρδισαν με αγώνες και αίμα οι εργαζόμενοι, τόσο θα εντείνεται η πίεση και οι όλο και πιο ανοιχτές απειλές προς το ΚΚΕ και γενικότερα το οργανωμένο ταξικό κίνημα.

Είναι χαρακτηριστική, εδώ, η άποψη Πρετεντέρη στο «Βήμα» της 9/10/11:

«[...] Και αυτό επειδή μια σημαντική μερίδα της παραδοσιακής Αριστεράς αντιλαμβάνεται την κρίση όχι ως εθνικό πρόβλημα αλλά ως μια ουρανόπεμπτη ευκαιρία για να εκτροχιάσει τη χώρα από τις βασικές στρατηγικές επιλογές της. Να αυξήσει το δικό της ειδικό βάρος. Να ανακτήσει έναν ηγεμονικό ρόλο στο επίπεδο των ιδεών και των προσανατολισμών. Να εξασφαλίσει την επιστροφή της στο πολιτικό προσκήνιο. Για να εξασφαλίσει αυτές τις επιδιώξεις δίνει έναν πολιτικά ασυνείδητο, σχεδόν υστερικό και πάντως ξεδιάντροπο αγώνα, ακόμη και εναντίον του καλώς εννοούμενου συμφέροντος του τόπου. Μιλάμε ουσιαστικά για έναν "τρίτο γύρο". Εναν εμφύλιο χαμηλής (ακόμη...) έντασης».

Είναι άμεση αναγκαιότητα για την αστική τάξη και το πολιτικό της προσωπικό να υψώσουν έγκαιρα φράγματα στην αναμενόμενη και ολοένα αυξανόμενη ριζοσπαστικοποίηση των εργαζομένων, που νοιώθουν ότι αρκετά πια με το παιχνίδι των πολιτικών εκπροσώπων της οικονομικής ολιγαρχίας, είναι επείγον να αντιμετωπιστεί το ενδεχόμενο η αύξηση της επιρροής του ΚΚΕ στο λαϊκό κόσμο να μετατραπεί κάποια στιγμή σε επαναστατική πλημμυρίδα πού θα φτάσει μέχρι και τις συνθήκες ταξικής ανατροπής σε επίπεδο εξουσίας. Είναι ένας πονοκέφαλος για τα επιτελεία του πολιτικού προσωπικού του αστικού συστήματος και εδώ και στο εξωτερικό, ότι το ΚΚΕ διευρύνει την επιρροή του και στην εργαζόμενη Ελλάδα, αλλά και στο διεθνές κομμουνιστικό - εργατικό κίνημα κρατώντας ψηλά το λάβαρο της ταξικής πάλης και της μαρξιστικής - λενινιστικής επαναστατικής θεωρίας, όχι σαν εικονίσματα για προσκύνημα (που έλεγε και ο Χαρίλαος Φλωράκης), αλλά σαν ζωντανό και δημιουργικά αναπτυσσόμενο επαναστατικό εξοπλισμό που επιβεβαιώνεται στην πράξη από τις διεθνείς οικονομικές και κοινωνικές εξελίξεις. Το ότι, εξάλλου, το ΚΚΕ είναι αντικείμενο της προσοχής των υπηρεσιών της πρεσβείας των ΗΠΑ στην Αθήνα, δεν χρειάζονταν δα και οι αποκαλύψεις των τηλεγραφημάτων του «Γουίκιλικς» («Wikileaks») για να το μαντέψουμε, είναι δεδομένη η επιθυμία του ατλαντικού παράγοντα αλλά και ευρωενωσιακών κύκλων να μπει ένα φράγμα στη δράση του ελληνικού Κομμουνιστικού Κόμματος, πόσο μάλλον αν γίνουν πιο σκούρα στο προσεχές διάστημα τα πράγματα στην Ελλάδα με δεδομένες τις δυσκολίες στο αποσαθρωμένο αστικό πολιτικό σύστημα. Σε αυτήν τη λογική αντιμετώπισης του επερχόμενου κινδύνου γενικότερου ξεσηκωμού, ενοχλεί ακόμα και η προτροπή του ΚΚΕ και του ΠΑΜΕ στον εργαζόμενο κόσμο που ούτως ή άλλως δεν έχει να προσφέρει τίποτα πια παραπάνω από τη φτώχεια του στην πλουτοκρατία, να μην πληρώσει τα χαράτσια, σαν ένα βήμα προς την κοινωνική υπονόμευση του «δημοκρατικού» συστήματος.

Δεν διστάζει μάλιστα ο Ι. Κ. Πρετεντέρης να κάνει και μαύρο χιούμορ με την απόγνωση των φτωχών μεροκαματιάρηδων, απορώντας πώς μπορεί να υπάρχει Αριστερά που να αντιτίθεται στη φορολόγηση... της ιδιωτικής ακίνητης περιουσίας! Τέτοια ξετσιπωσιά...

«Σε κάθε ευκαιρία, τόσο το ΚΚΕ όσο και ο ΣΥΡΙΖΑ προτρέπουν ανοιχτά στη μη καταβολή φόρων ή τελών - είναι η πρώτη φορά παγκοσμίως που μια Αριστερά αντιτίθεται στη φορολόγηση της ιδιωτικής ακίνητης περιουσίας!».

Ολα δείχνουν, δηλαδή, ότι έχουμε ένα νέο στοιχείο στο πολιτικό σκηνικό, μια υπαρκτή απειλή, την οποία ουδείς πλέον δικαιούται να παρακάμπτει ή να αποσιωπά. Και απέναντι στην οποία το ερώτημα είναι ποια συνολική απάντηση θα ορθώσει η ελληνική κοινωνία - αν θέλει να παραμείνει κοινωνία ανοιχτή, ειρηνική και δημοκρατική...» («Το Βήμα», 9/10/11).

Είναι φανερό, ότι η Αριστερά, όπως την εννοούν και την επιθυμούν οι μηχανισμοί και οι εκπρόσωποι της αστικής τάξης, είναι ένα ανώδυνο άλλοθι του συστήματος που θα σκύβει το κεφάλι στη λαίλαπα των νόμων του εργατικού μεσαίωνα που έρχεται, που θα στοιχίζεται με την εργατική - υπαλληλική αριστοκρατία των Παναγόπουλων, Κουτρουμάνων και Κουτσούκων για να τους καμαρώνει μετά υπουργούς και υφυπουργούς σε κυβερνήσεις - κρεατομηχανές, που θα είναι με μια λέξη η παιδική χορωδία του πολιτικού συστήματος του κεφαλαίου και ο νεκροθάφτης των λαϊκών αγώνων τοπικά και διεθνώς. Και όσο αισθάνονται ότι ο λαϊκός κόσμος συνειδητοποιεί τα όρια του καπιταλιστικού συστήματος και τα αδιέξοδα που δημιουργεί από τη φύση του σε μια άνετη και αξιοπρεπή διαβίωση για κάθε λαϊκή οικογένεια, όσο αισθάνονται εντονότερα την καυτή ανάσα του οργανωμένου λαϊκού κινήματος στο σβέρκο τους, και όχι τις εύκολα διαχειρίσιμες και ξεθυμασμένες δήθεν αυθόρμητες εκδηλώσεις της πλατείας, τόσο θα βγάζουν τις ανησυχίες και ανασφάλειές τους τόσο εύγλωττα όσο τις περιγράφει ο κατ' εξοχήν εκπρόσωπος της υπερατλαντικού τύπου δημοσιογραφίας Αλέξης Παπαχελάς:

«Η Αριστερά επικράτησε μετά το 1974 στην κουλτούρα, την ιδεολογική ζύμωση και την καταγραφή της ιστορίας. Μάλλον, για να είμαστε πιο ακριβείς, επικράτησε πλήρως στην κατασκευή και συντήρηση "ιστορικών" μύθων, όχι στην καταγραφή της ιστορίας. Η αστική τάξη της χώρας υποχώρησε ατάκτως, καθώς της δημιουργήθηκε συστηματικά ο βραχνάς των ενοχών για τα ξερονήσια, τους αποκλεισμούς, "τον χωροφύλακα στο χωριό". [...]

Η μεγάλη πλειοψηφία του ελληνικού λαού δεν θέλει να δοκιμάσει ποτέ να κάνει ένα πείραμα για να δει πώς θα ήταν η Ελλάδα αν κέρδιζε το ΚΚΕ τον εμφύλιο. Αν κάποιοι το ονειρεύονται και θέλουν να το δοκιμάσουν σήμερα, είναι στενάχωρο από μια πρώτη ανάγνωση, είναι όμως και ένα σοβαρό θέμα για το υπόλοιπο 80% των Ελλήνων πολιτών...» («Καθημερινή», 9/10/11).

Υ.Γ. Επειδή πολλοί αστοί δημοσιογράφοι και δημοσιολόγοι, εξανίστανται και απορούν πώς μπορεί να ασχολείται ακόμα και ένα κομμουνιστικό κόμμα σαν το ΚΚΕ, εν έτει 2011, με τα «αρχαιολογικά θέματα» της αποκατάστασης των Ζαχαριάδη - Βαβούδη - Αρη (ή με θεολογικού τύπου ενδοαριστερές διαμάχες για το «Δεκέμβρη» και τη «Βάρκιζα») θα πρέπει ίσως να επαναληφθεί, αν δεν το έχουν καταλάβει ακόμα, ότι δεν πρόκειται για στείρες εμμονές του Κόμματος και κάποια κάδρα που ξεσκονίζονται, αλλά για τη ζωντανή μελέτη της ιστορίας του και τη δημιουργική - διαλεκτική αξιολόγησή της σαν γνώμονα και επαναστατικό οδηγό για το σήμερα, που περιλαμβάνει σαν απόρροια και την αποκατάσταση τέτοιων ακλόνητων επαναστατών κομμουνιστών ηγετών όπως ήταν ο Νίκος Ζαχαριάδης. Είναι λίγο δύσκολο να το καταλάβουν γιατί για τα κόμματά τους (πού, για παράδειγμα, τους αρχηγούς τους επέλεγε το παλάτι ή, εντελώς πρόσφατα, το «δαχτυλίδι» τους το έδινε ο απερχόμενος αρχηγός) είναι άγνωστες αυτές οι διαδικασίες.

Στ. ΛΕΙΒ.
Δρ μαθηματικός