Ο δρόμος των χαλυβουργών είναι τώρα μονόδρομος για όλους

Οι ίδιες πηγές δήλωναν χτες ότι πλέον το εργασιακό έχει αναχθεί σε κεντρικό πολιτικό ζήτημα, το οποίο το χειρίζεται και ο ίδιος ο πρωθυπουργός, ενώ προκαθορίζοντας και την εξέλιξη σημείωναν με νόημα ότι «δεν είμαστε διατεθειμένοι να δώσουμε λαβή για διακοπή των διαπραγματεύσεων» καθώς από την έκβαση των συζητήσεων εξαρτάται η δανειακή σύμβαση... Βέβαια, το ζήτημα δεν είναι η δανειακή σύμβαση, αλλά η συντριβή μισθών και συμβάσεων. Σ' αυτή την κατεύθυνση, άλλωστε, τις επόμενες μέρες είναι σίγουρο ότι θα δυναμώσουν με κάθε τρόπο οι εκβιασμοί για να δεχτεί η εργατική τάξη να μπει στο σφαγείο για χάρη της κερδοφορίας των μονοπωλίων.

Οι υψηλοί τόνοι κινδυνολογίας δεν είναι τυχαίοι, καθώς η κυβέρνηση γνωρίζει τον εργατικό ξεσηκωμό που θα προκαλέσει η κυβερνητική απόφαση για εφαρμογή όλων όσα έχουν τεθεί στο τραπέζι. Φροντίζει έτσι εκ των προτέρων να καλλιεργήσει το κλίμα ότι αυτή δήθεν δεν επιθυμεί να επιβάλει τη σφαγή, αλλά δυστυχώς πιέζεται από την τρόικα που εμφανίζεται άτεγκτη, η οποία δεν αποδέχεται αυτά που φαίνεται να καταλήγουν οι «κοινωνικοί εταίροι» στην παράλληλη διαπραγμάτευση που κάνουν και στην οποία υπάρχει σύγκλιση απόψεων και από τα κόμματα της συγκυβέρνησης.

Στο διά ταύτα, αυτά που σχεδιάζουν κυβέρνηση, τρόικα και «κοινωνικοί εταίροι» και μεθοδεύουν να εφαρμόσουν είναι:

• Κατάργηση της Εθνικής Γενικής Συλλογικής Σύμβασης Εργασίας. Αυτό σημαίνει καμιά αύξηση από εδώ και πέρα στον κατώτατο μισθό (σήμερα μεικτός στα 751 ευρώ) και στα ημερομίσθια, κατάργηση των ωριμάνσεων (τριετιών, επιδομάτων) αλλά και μείωση του κατώτατου μισθού στα επίπεδα όχι μόνο της Πορτογαλίας και της Ισπανίας αλλά και των χωρών της Ανατολικής Ευρώπης...
• Κατάργηση του 13ου και 14ου μισθού που αυτόματα θα μειώσει το εργατικό εισόδημα κατά 15%.
• Κατάργηση των κλαδικών συμβάσεων. Νομοθετική παρέμβαση με την οποία κάθε κλαδική και ομοιοεπαγγελματική σύμβαση που λήγει, οι όροι και οι συνθήκες που περιλαμβάνονται σε αυτή παύουν αυτόματα να ισχύουν, δεν διατηρούνται ούτε σε ατομικό επίπεδο όπως προβλέπει ο νόμος 1876/1990. Ετσι, το νόμιμο όριο που «δεσμεύει» πλέον τον εργοδότη θα είναι η εκάστοτε Εθνική Γενική Συλλογική Σύμβαση Εργασίας, που και αυτή όμως θα είναι πολύ κάτω από τα σημερινά επίπεδα. Στην πράξη ανοίγει ο δρόμος για τη γενίκευση των ατομικών συμβάσεων και των «νέων επιχειρησιακών» και εδώ φαίνεται η σκοπιμότητα του νέου εργαλείου που έδωσε με τη νομοθέτησή τους η κυβέρνηση στα χέρια των εργοδοτών. Η παρέμβαση αυτή μετατρέπει σε ζούγκλα τους χώρους εργασίας, συντρίβει όχι μόνο το εργατικό εισόδημα και το βιοτικό επίπεδο της εργατικής - λαϊκής οικογένειας αλλά και γυρίζει το ρολόι της ιστορίας πίσω στο 19ο αιώνα, στην ανυπαρξία κάθε συλλογικής προστασίας των εργαζομένων. Σηματοδοτεί μια άνευ προηγουμένου επίθεση στην ίδια την οργάνωση της εργατικής τάξης, στα συνδικάτα.
• Ανατροπή των κανονισμών εργασίας σε πρώην ΔΕΚΟ και τράπεζες, κατάργηση και εδώ των κλαδικών τους συμβάσεων, των όρων εργασίας και αμοιβής που προβλέπονται σε αυτές.
• Νέα παρέμβαση και στη λειτουργία της διαιτησίας (ΟΜΕΔ) προς όφελος της μεγαλοεργοδοσίας, έτσι ώστε η προσφυγή σε αυτόν να μην μπορεί να γίνει από τα συνδικάτα αν δεν υπάρχει η σύμφωνη γνώμη της εργοδοτικής πλευράς.
• Μείωση των επικουρικών συντάξεων κατά 15% μεσοσταθμικά με μειώσεις και μέχρι 25% στα Ταμεία που εμφανίζουν ελλείμματα, «ενοποίηση» σε ένα των 5 μεγάλων επικουρικών και χρηματοδότησή του μέσα από τα αποθεματικά που έχουν ορισμένα απ' αυτά. Στόχος είναι, με το νέο ασφαλιστικό νόμο για την επικουρική ασφάλιση, κανένα Ταμείο να μη δίνει ποσοστό αναπλήρωσης μεγαλύτερο από το 20% του συντάξιμου μισθού.

Οι εξελίξεις αυτές επιβεβαιώνουν πέρα για πέρα τις καταγγελίες του ταξικού συνδικαλιστικού κινήματος, του ΠΑΜΕ, και ταυτόχρονα τον καταστροφικό ρόλο της πλειοψηφίας της ΓΣΕΕ. Αποδεικνύεται τώρα ότι ο περίφημος «διάλογος» των «κοινωνικών εταίρων» δε γίνεται για να αποτραπεί η επίθεση στους μισθούς και στις συμβάσεις, αλλά ότι είναι το «σκαλοπάτι» πάνω στο οποίο πάτησαν εργοδότες, κυβέρνηση και τρόικα για να φέρουν στο προσκήνιο όλες τις αντεργατικές αξιώσεις τους. Να νομιμοποιήσουν τις επιδιώξεις τους, με συζητήσεις περί «μισθολογικού και μη μισθολογικού κόστους» που πρέπει να μειωθεί για να επιβιώσουν οι επιχειρήσεις και να βρούνε δήθεν δουλειά οι άνεργοι. Σήμερα στο υπουργείο Εργασίας αναμένεται και νέα συνάντηση για να ολοκληρωθούν τα αντιδραστικά σχέδια κυβέρνησης - τρόικας - εργοδοσίας.