Πληθαίνουν το τελευταίο διάστημα οι «φωνές» από διάφορες κατευθύνσεις για «κλείσιμο των νοσοκομείων», για «κλειστές εφημερίες» και άλλες τέτοιες «μορφές πάλης», που φέρνουν σε σύγκρουση τους υγειονομικούς με τους υπόλοιπους εργαζόμενους και αφήνουν τους ασθενείς εκτεθειμένους σε κινδύνους. Συνδικαλιστικές παρατάξεις όλων των αποχρώσεων (ΠΑΣΚΕ, ΔΑΚΕ, ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ, ΑΝΤΑΡΣΥΑ), αλλά και μεμονωμένοι εργαζόμενοι, είτε καλλιεργούν, είτε σιγοντάρουν την αντίληψη πως με αυτό τον τρόπο θα πιέσουν την κυβέρνηση να πάρει πίσω τις περικοπές των μισθών και το ενιαίο μισθολόγιο. Μάλιστα, πατώντας στην δικαιολογημένη αγανάκτηση των εργαζομένων στα νοσοκομεία των οποίων η μισθοδοσία τους τελευταίους μήνες φτάνει ακόμη και τα ... μηδέν ευρώ, προτάσσουν το «επιχείρημα» πως «για τόσο λίγα λεφτά δεν δουλεύουμε».

Ποιον, όμως εξυπηρετούν αυτές οι αντιλήψεις και μορφές «διεκδίκησης»; Σίγουρα όχι τους εργαζόμενους των νοσοκομείων, καθώς με αυτό τον τρόπο στρέφουν εναντίον τους ασθενείς κι ασφαλισμένους, ενώ υπάρχει ο κίνδυνος κάποιος άνθρωπος να χάσει ακόμη και τη ζωή του. Επειτα, με αυτό τον τρόπο είναι ευάλωτος ο αγώνας τους σε κάθε είδους προβοκάτσιες. Σίγουρα αυτή η μορφή «πάλης» δεν είναι υπέρ ούτε των ασθενών και των ασφαλισμένων, που έχουν μεγάλη ανάγκη τα ανοιχτά νοσοκομεία, τη δωρεάν θεραπεία και περίθαλψη. Και οι ίδιοι οι ασθενείς έχουν υποστεί δραματικές μειώσεις στους μισθούς τους, είναι απολυμένοι, μακροχρόνια άνεργοι, δεν έχουν ούτε για τα απαραίτητα φάρμακα.

Εργαζόμενοι στα νοσοκομεία και οι υπόλοιποι εργαζόμενοι και λαϊκές οικογένειες της χώρας έχουν τις ίδιες ανάγκες. Είναι, επομένως, κρίσιμο το ζήτημα αν - πέρα από τη μορφή - ο αγώνας τους θα έχει αιτήματα και στόχευση, ακριβώς σύμφωνα με αυτές τις σύγχρονες ανάγκες του εργαζόμενου λαού. Οι διεκδικήσεις τους - ειδικά σε ένα τομέα «ζωής και θανάτου» όπως είναι η Υγεία - πρέπει να στρέφονται εναντίον κάθε επιχειρηματικής δράσης σε Υγεία - Πρόνοια - Φάρμακο, είτε αυτή ασκείται από το κράτος, είτε από μεγάλους επιχειρηματικούς ομίλους. Με τις μορφές πάλης που θα επιλέγουν, θα πρέπει ακριβώς αυτό να προτάσσουν: Ανοιχτά νοσοκομεία στις ανάγκες του λαού, ανεξάρτητα αν κάποιος είναι ασφαλισμένος ή άνεργος, χωρίς να πληρώνει κανείς το 5ευρω εισιτήριο και για εξετάσεις. Αντίθετα όποιος δέχεται την επιχειρηματική δραστηριότητα στην Υγεία και κατ' επέκταση τη λειτουργία των δημόσιων νοσοκομείων σαν επιχειρήσεις που πουλούν υπηρεσίες, οδηγείται και σε διεκδικήσεις που στρέφονται ενάντια στην πλειοψηφία του λαού. Αυτό ακριβώς το κάλεσμα κοινής πάλης υγειονομικών και ασθενών απευθύνουν οι δυνάμεις του ΠΑΜΕ και της ΔΗΠΑΚ στην Υγεία.

Στον αντίποδα, δυνάμεις που «ανέχονται» προτάσεις για «κλειστά νοσοκομεία» καλλιεργούν στους εργαζόμενους την αυταπάτη ότι μπορούν να ωφεληθούν από τη λειτουργία των νοσοκομείων με επιχειρηματικά κριτήρια. Ενδεικτική είναι η «πρόταση πάλης», που διατυπώθηκε από εκπρόσωπο της ΔΑΚΕ σε γενική συνέλευση στον «Ευαγγελισμό», να διεκδικήσουν οι εργαζόμενοι μερίδιο από τα έσοδα του νοσοκομείου, δηλαδή από τα εισιτήρια και τις πληρωμές εξετάσεων των ασθενών. Εν ολίγοις αποδέχεται, πως το κράτος «δεν έχει λεφτά για την Υγεία», αποδέχεται τις περικοπές και το ενιαίο μισθολόγιο και προτείνει να αυξηθούν οι μισθοί των υγειονομικών από το «άρμεγμα» των λαϊκών στρωμάτων!

Οι λαϊκές οικογένειες έχουν ανάγκη την πρόσβαση σε αποκλειστικά δημόσιες, δωρεάν και αναβαθμισμένες υπηρεσίες Υγείας, σύγχρονα νοσοκομεία στελεχωμένα με το απαραίτητο προσωπικό. Εχουν ανάγκη από προσωπικό που δε θα είναι εξουθενωμένο, ούτε προσωρινό με ελαστικές μορφές εργασίας. Εχουν ανάγκη από κρατικά Κέντρα Υγείας σε κάθε συνοικία με μόνιμο προσωπικό και σύγχρονες υποδομές. Αυτό είναι το περιεχόμενο που πρέπει να πάρει ο αγώνας των εργαζομένων στα νοσοκομεία και όλων των λαϊκών στρωμάτων. Ο λεγόμενος «αγώνας» με «κλειστά νοσοκομεία» στρέφεται αντικειμενικά ενάντια στις λαϊκές διεκδικήσεις.