Ο Γιώργος Σιφωνιός, πρόεδρος του Σωματείου Εργαζομένων της «Ελληνικής Χαλυβουργίας», από το βήμα της απεργιακής συγκέντρωσης στην Ομόνοια, ανάμεσα στα άλλα τόνισε:

«Οσοι μέχρι τώρα νόμιζαν ότι το κάλεσμά μας, "να γίνει όλη η Ελλάδα μια χαλυβουργία" ήταν υπερβολικό, τυχοδιωκτικό, πρέπει να το ξανασκεφτούνε. Τώρα, μπορούν να καταλάβουν ότι αυτό αποτελεί τη μόνη σωστή επιλογή, ρεαλιστική διέξοδο. Είναι μονόδρομος για όλους τους εργάτες. Η άλλη επιλογή είναι το γονάτισμα, η προδοσία της ζωής και του μέλλοντος των παιδιών μας. Είναι ο δρόμος που οδηγεί στην κόλαση. Δεν έχει και τόση σημασία αν θα πας γρήγορα ή αργά. Πολλές φορές ο αργός θάνατος είναι πιο οδυνηρός».

«Εμείς θα προσπαθήσουμε να εκπληρώσουμε το καθήκον μας, να ανταποκριθούμε στην ευθύνη που μας αναλογεί. Θα κρατήσουμε τη σπίθα του αγώνα αναμμένη, ιδιαίτερα τώρα που ωριμάζει η κατάσταση να ανάψουν παντού φωτιές. Εχουμε υποχρέωση γι' αυτό απέναντι στον εαυτό μας, στην τάξη μας και στην αλληλεγγύη που δεχτήκαμε και δεχόμαστε απ' όλη την εργατική τάξη.

Θέλουμε όμως να πούμε το εξής: Εμείς οι εργάτες πρέπει να λέμε καθαρές κουβέντες, να μη φοβόμαστε την αλήθεια. Δε χρειάζεται κανένας να κολακεύει τον άλλο. Θα ήταν αλλιώς σήμερα τα πράγματα για όλους μας, αν αυτό το διάστημα είχαν γίνει και αλλού χαλυβουργίες. Αν οι εργάτες είχαν διώξει από το σβέρκο τους τους προδότες, τους συμβιβασμένους και ξεπουλημένους. Αν είχε προχωρήσει η οργάνωση σε κάθε χώρο δουλειάς, αν οι εργάτες είχαν πάρει την υπόθεση στα χέρια τους και πάλευαν μαζί με το ΠΑΜΕ.

Ποτέ όμως δεν είναι αργά, ούτε τώρα είναι αργά για να γίνει αυτό. Απευθύνουμε ξανά κάλεσμα σε κάθε εργάτη και του λέμε:

Δεν βγαίνει τίποτα με την ατομική προσπάθεια, με το σιχτίρισμα και την κλάψα, με το να περιμένεις να σου βγάλει άλλος "το φίδι από την τρύπα". Δεν βγαίνει τίποτα με το περίμενε, με το φόβο. Εξάλλου, τώρα δεν σου αφήσανε τίποτα για να φοβάσαι μην το χάσεις παρά μόνο τις αλυσίδες σου.

Τώρα δεν μπορείς να λες "εγώ κοιτάζω τη δουλειά μου" γιατί τέτοια δεν έχεις και όταν την έχεις είναι προσωρινή. Τώρα δεν μπορείς να λες "ενδιαφέρομαι για τα παιδιά μου" γιατί τώρα αποφάσισαν να τα κάνουν σκλάβους στους βιομήχανους, στους επιχειρηματίες. Τώρα δεν μπορείς να λες "δεν απεργώ για να μη με απολύσουν" γιατί σε απολύουν και χωρίς να απεργήσεις, χωρίς καν να έχεις περάσει έξω από την πόρτα του σωματείου σου.

Τώρα δεν έχεις καμία δικαιολογία, ότι δεν ήξερες, ότι κάτι περίμενες, ότι δεν είχες καταλάβει. Τώρα τα πράγματα είναι πιο απλά, ή στέκεσαι όρθιος, ξεσηκώνεσαι παντού, ή σκύβεις και περπατάς γονατιστός προς την καπιταλιστική κόλαση. Μέση λύση δεν υπάρχει.

Ηρθε η ώρα να ξεσηκωθούμε, το οφείλουμε σε αυτούς που πάλεψαν πριν από εμάς, στους νεκρούς του αγώνα. Το οφείλουμε στα παιδιά μας για να μπορούμε να τα κοιτάμε με περηφάνια στα μάτια, λέγοντάς τους ότι δε γονατίσαμε, δεν τα προδώσαμε».

«Δε φτάνει να ξεσηκωθούμε. Πρέπει να προετοιμαστούμε για μεγάλους, σκληρούς και μακροχρόνιους αγώνες. Δεν αρκούν οι αγώνες που ξέραμε μέχρι τώρα. Ο αντίπαλος είναι καλά οργανωμένος και διαθέτει πολλά μέσα. Απαιτεί να οργανωθούμε σε όλους τους χώρους δουλειάς, να συγκροτήσουμε γερά κλαδικά συνδικάτα, με στηρίγματα σε όλους τους χώρους δουλειάς, εργοστασιακά σωματεία, σωματειακές επιτροπές».