«Η μονόδρομη πολιτική της καθολικής μείωσης των μισθών και των συντάξεων και της αύξησης της φορολόγησης πρέπει άμεσα να αντικατασταθεί από δράσεις ενίσχυσης της δημόσιας και ιδιωτικής επένδυσης και της απασχόλησης». Αυτά γράφει ο πρόεδρος του Οικονομικού Επιμελητηρίου Ελλάδας, σε σχετικό άρθρο του σε οικονομική ιστοσελίδα, σε μια προσπάθεια να «πείσει» για την ανάγκη «ανάπτυξης», αφού, όπως ισχυρίζεται, «η Ελλάδα θα καταφέρει να αποπληρώσει το καινούριο χρέος και να διατηρήσει σε βιώσιμα επίπεδα το έλλειμμά της όταν μπει σε τροχιά ανάπτυξης».

Τα όσα ισχυρίζεται ο πρόεδρος του Οικονομικού Επιμελητηρίου δεν είναι κάτι άλλο απ' τη γνωστή θέση που κατά καιρούς έχουν προβάλει και μια σειρά από δήθεν «αντιμνημονιακές» δυνάμεις, ότι χρειάζεται «άλλο μείγμα οικονομικής πολιτικής», που θα δίνει έμφαση στην «ανάπτυξη». Εδώ, όμως, προκύπτουν - τουλάχιστον - δύο ερωτήματα. Πρώτον: Ολα αυτά τα μέτρα που μέχρι σήμερα έχουν παρθεί δεν αφορούν ακριβώς την «ανάπτυξη»; Δηλαδή, κυβέρνηση, πλουτοκρατία και τρόικα, στο όνομα ακριβώς της «ανάπτυξης», δεν έχουν θυσιάσει τα δικαιώματα, τους μισθούς και τις συντάξεις των εργαζομένων και των πλατιών λαϊκών στρωμάτων; Χρησιμοποιεί και αυτός την ίδια επιχειρηματολογία όσων ισχυρίζονται ότι τα μέτρα είναι «αναποτελεσματικά». Ομως τα μέτρα κάθε άλλο παρά αναποτελεσματικά είναι για το κεφάλαιο, το οποίο με αυτόν τον τρόπο αντισταθμίζει τα κέρδη που λόγω της κρίσης χάνει μέσα απ' τη μείωση των μισθών.