Κάτι παράξενα πράματα: Αυτοί που ζητάνε τόσο καιρό να τσακιστούν οι μισθοί, χτες κλαίγανε στα κανάλια γιατί με τις νέες μειώσεις που ανακοίνωσε προχτές ο Κουτρουμάνης χάνονται για κάθε εργαζόμενο 4,5 μισθοί το χρόνο.

Δεν κλαίνε, συμπάθεια πουλάνε. Ποντάρουν στην κοντή μνήμη. Ειδικά στην «Καθημερινή». Οπου τα κύρια άρθρα διατάσσουν απαρέγκλιτη εφαρμογή του μνημονίου και στις μέσα σελίδες αναλύουν τι θα πάθουν οι καημένοι οι εργαζόμενοι.

Η απάντηση μπορεί να δοθεί μόνο από τους ίδιους τους εργαζόμενους, που θα αρνηθούν να τους αντιμετωπίζουν σαν καημένους.

Κλάμα και στο «Mega». Σε σημείο να διαπιστώνει η Τρέμη ότι τελικά δε φταίνε οι μισθοί, αλλά η γραφειοκρατία και η διαφθορά. Στα κιλά της η κυρία. Τώρα που διασφαλίστηκε ότι τσακίστηκαν οι μισθοί, σειρά έχουν οι 15.000 απολύσεις στο Δημόσιο. Αρα, πρέπει να εξευτελιστούν τόσο οι δημόσιοι υπάλληλοι που οι απολύσεις τους να περάσουν σαν αυτονόητες.

Ας κρατήσουμε κάτι από το κλάμα τους: Την ομολογία ότι παρά τα μέτρα και ξανά μέτρα, δεν μπορούν να λύσουν το κύριο πρόβλημα. Την καπιταλιστική κρίση υπερσυσσώρευσης. Ετσι που παρότι τσακίζουν τα μεροκάματα, τα συσσωρευμένα κεφάλαια δεν επενδύονται. Γιατί άλλα, μεγαλύτερα ψάρια τους παίρνουν το φαΐ από το στόμα. Ετσι είναι το σύστημα. Δεν τσακίζονται μόνο εργάτες, θα χάσουν και κάποιοι καπιταλιστές. Κανένα κλάμα. Ας βουλιάξουν.

Για την εργατική τάξη τα πράγματα έχουν φτάσει εκεί όπου μόνο βάζοντας πλώρη για μια κοινωνία χωρίς τους καπιταλιστές μπορεί να δει άσπρη μέρα. Οσο κι αν δεν είναι ευχάριστη στους εραστές του «πλουραλιστικού λόγου», αυτή η επανάληψη είναι το κλειδί για κάθε εξέλιξη. Το βεβαιώνει το αδιέξοδο διαφόρων οπορτουνιστών που παρότι εμφανίζονται κάθε μέρα και με μια διαφορετική πρόταση για το πώς θα ξεπεράσει ο καπιταλισμός την κρίση του, με θλίψη διαπιστώνουν πως οι ίδιοι οι καπιταλιστές έχουν καλύτερες προτάσεις και παρ' όλα αυτά η κρίση βαθαίνει. Ας βαθύνει κι άλλο κι ας πάρει μαζί της όσους προσεύχονται να τη βγάλει καθαρή κι αυτή τη φορά το σύστημα.

Να τες πάλι οι αναλύσεις για τη βία. Σε βαθμό που να αναρωτιόμαστε μήπως ζούμε σε άλλη χώρα. Σε κανάλια όπως τον ΣΚΑΪ, όπου έχουν μόνιμο στασίδι οι Γεωργιάδης και Βελόπουλος, έφτασαν να αξιώνουν κάθε σπίτι να έχει κι ένα οπλοστάσιο για να αντιμετωπιστούν, υποτίθεται, οι κλέφτες. Και τσουπ εκεί που η κουβέντα γίνεται για τους κλέφτες περνά σαν αυτονόητο στις διαδηλώσεις. Οπου με τα ίδια επιχειρήματα περί βίας οι ίδιοι που μιλούσαν πριν για όπλα στα σπίτια αρχίζουν και μιλάνε για την ανάγκη το κράτος να δείξει σιδερένια πυγμή.

Τι είναι αυτό που πράγματι τους ανησυχεί; Απλά, η αστική τάξη νιώθει πως αργά ή γρήγορα θα αντιμετωπίσει την πραγματική καταδίκη της από τον αγωνιζόμενο λαό και παίρνει από σήμερα τα μέτρα της. Προσπαθεί να επιβάλει ως «εθνικά ομόψυχη» την πολιτική της και δεν της βγαίνει.

Το τραβάνε, φουσκώνουν την εγκληματικότητα, βάζουν μπροστά από τη μια τους παραστρατιωτικούς, από την άλλη κάτι οπορτουνιστές που νομίζουν πως όπου γάμος και χαρά ψηφαλάκια θα κερδίσουν, και στήνουν σκηνικό.

Επικίνδυνο σκηνικό που δεν αφορά στις παρελάσεις, αλλά στις πραγματικές διαδηλώσεις που έρχονται.

Αυτό που τους καίει είναι η «Χαλυβουργία», είναι η ΣΕΛΜΑΝ, είναι η ΒΕΚ στο Βόλο. Αυτό που τους καίει είναι το άπλωμα της φλόγας του αγώνα των εργατών που δε σκύβουν το κεφάλι, που κάνουν καθαρό πως άλλη πατρίδα είναι το σεντούκι του αφεντικού τους κι άλλη πατρίδα τα συμφέροντα των εργατών. Να ενισχύσουμε με κάθε τρόπο τον αγώνα των εργατών, έχοντας παράλληλα το νου μας στα γύρω γύρω, αλλά χωρίς να κάνουμε ρούπι πέρα από το κύριο: Τη συγκέντρωση λαϊκών δυνάμεων που θα σαρώσουν τη σαπίλα. Κλειδί μοναδικό η όσο το δυνατόν μεγαλύτερη ενίσχυση του ΚΚΕ. Αυτό τρομάζει την αστική τάξη, σ' αυτό να μετράμε τα βήματά μας.