Τότε το ΠΑΣΟΚ ήταν το νέο κόμμα του Αντρέα Παπανδρέου, του «ΕΟΚ και ΝΑΤΟ το ίδιο συνδικάτο» και των «μη προνομιούχων».

Από πολύ νωρίς, εκείνο το ΠΑΣΟΚ έγινε το ΠΑΣΟΚ και της ΕΟΚ, και του ΝΑΤΟ και των προνομιούχων, που βάφτιζε τους εργάτες «ρετιρέ». Ηταν το «σοσιαλιστικό» ΠΑΣΟΚ του ιδρυτή του που έταζε «καλύτερες μέρες» και αμέσως μετά «πάγωνε» - με Πράξεις Νομοθετικού Περιεχομένου - τους μισθούς και τις συντάξεις.

Ακολούθησε το «νέο ΠΑΣΟΚ» του Σημίτη και της «απασχολησιμότητας».

Ηρθε το «νέο ΠΑΣΟΚ» του Γιώργου Παπανδρέου, το ΠΑΣΟΚ του ΔΝΤ, της τρόικας και των μνημονίων.

Και τώρα έχουμε το «νέο ΠΑΣΟΚ» του Βενιζέλου, δηλαδή το ΠΑΣΟΚ των πολλών μνημονίων, των 400 ευρώ μισθών, των χαρατσιών και των δανειακών συμβάσεων ενός τριακονταετούς «πολέμου» κατά του λαού.

*

Είναι παραπάνω από προφανές, λοιπόν:

Στην περίπτωση του ΠΑΣΟΚ δεν ισχύει εκείνο το «πού 'σαι νιότη που 'δειχνες πως θα γινόμουν άλλος».

Εδώ το πράγμα είχε δείξει εξ απαλών ονύχων...