Κι αν οι βιομήχανοι αποφάσισαν να ξεχωρίζουν τους εργαζόμενους σε αυτούς που οι ίδιοι απολύουν όπως οι 93 της «Χαλυβουργίας» και στους ... «απεργιακούς άνεργους», αυτούς δηλαδή που δε κάνουν τη χάρη στην εργοδοσία να σκύψουν το κεφάλι, οι περήφανοι απεργοί της «Χαλυβουργίας» τους έχουν απαντήσει ξεκάθαρα από την αρχή: «Είμαστε όλοι απολυμένοι και στο εργοστάσιο θα επιστρέψουμε όσοι ήμασταν όταν ξεκινήσαμε την απεργία». Δηλαδή, όλοι για έναν και ένας για όλους.

Και ας μη χύνουν «κροκοδείλια δάκρυα» για τα μεροκάματα που στερούνται οι απεργοί, αυτοί που αξιώνουν να τα τσακίσουν. Γιατί, στην προκειμένη περίπτωση, οι χαλυβουργοί αντέχουν, με όπλο την πρωτόγνωρη έμπρακτη αλληλεγγύη από όλη την εργατική τάξη, τα λαϊκά στρώματα ακόμα και από μικρά παιδιά. Αυτή η αλληλεγγύη είναι που τρομάζει την εργοδοσία, και γι' αυτό σχολιάζει ειρωνικά τις καθημερινές εκδηλώσεις που γίνονται στο χαλυβουργείο. Σκυλιάζουν οι μεγαλοεργοδότες όταν βλέπουν εργάτες αδελφωμένους να δυναμώνουν το κοινό τους μέτωπο ενάντια στον κοινό τους αντίπαλο. Οι εκδηλώσεις αλληλεγγύης στους απεργούς είναι μαχαιριά για όλους τους εργοδότες, καθώς αποδεικνύουν τη δύναμη που έχουν οι εργάτες όταν ο ένας στηρίζει τον άλλον, όταν ενωμένοι ορθώνουν τοίχο και απορρίπτουν την υποταγή στις ανάγκες της «ανταγωνιστικότητας» των επιχειρήσεων. Λογικό είναι: ο φόβος του Μάνεση είναι φόβος της τάξης του. Γιατί αν το παράδειγμα των χαλυβουργών ακολουθήσουν όλοι οι εργάτες, η κοινωνία της εκμετάλλευσης και της βαρβαρότητας θ' αρχίσει να τρέμει και στο τέλος θα γκρεμιστεί.