Ας αποφασίσουν: Το ΠΑΣΟΚ λέει ότι είναι η πιο κρίσιμη μάχη μετά τη μεταπολίτευση. Η ΝΔ βλέπει την πιο κρίσιμη μάχη μετά τον εμφύλιο. Ας συμφωνήσουν τουλάχιστον για τη χρονική περίοδο.

Για την εργατική τάξη είναι σίγουρο πως είναι κρίσιμη μάχη όχι μόνο γιατί καταργούνται κατακτήσεις ενός αιώνα, αλλά και γιατί έχει μπροστά της τη δυνατότητα να βάλει αποφασιστικό φρένο στις αντεργατικές πολιτικές, να ανοίξει το δρόμο για τη δική της εξουσία.

Αυτή ακριβώς η προοπτική είναι που τρελαίνει την αστική τάξη και τρέχει να στήσει αναχώματα. Μετράει την ακατάσχετη διαρροή από ΝΔ και ΠΑΣΟΚ και πασχίζει να τη συγκρατήσει.

Στον καιρό που η βαρβαρότητα του καπιταλιστικού συστήματος οδηγεί μεγάλες μάζες εργαζομένων στην αναζήτηση αγωνιστικής λύσης σε κατεύθυνση ρήξης με την αιτία του προβλήματος, ο μόνος πόλος που αναδεικνύεται ισχυρός στη λαϊκή συνείδηση και μπορεί πολιτικά να εκφράσει αυτή τη δυσαρέσκεια είναι το ΚΚΕ. Αυτό προσπαθεί να αντιμετωπίσει ο σχεδιασμός των επιτελείων των καπιταλιστών.

Οι καπιταλιστές ξέρουν καλά από πού θα το βρουν. Και θα κάνουν τα πάντα για να αποτρέψουν το αναπότρεπτο.

Οποτε έχει ζόρια το σύστημα, το συγκρότημα Λαμπράκη αναλαμβάνει τη βρώμικη δουλειά. Χτες ήταν η σειρά του Λακόπουλου να εγείρει θέμα εφαρμογής του νόμου σε βάρος του ΚΚΕ. Παριστάνει πως δεν ξέρει τίποτα για το κάλεσμα του ΚΚΕ να μην πληρώσει κανείς το χαράτσι; Δεν ξέρει τίποτα για τις επανασυνδέσεις ρεύματος που γίνονται με την αγωνιστική παρέμβαση των Λαϊκών Επιτροπών; Ξέρει και παραξέρει. Θέλει να βάλει στο κάδρο το ΚΚΕ, να βάλει θέμα εφαρμογής του νόμου, όχι τόσο του νόμου για το χαράτσι, όσο συνολικά του αστικού νομικού οπλοστασίου που υπάρχει για τη θωράκιση του συστήματος.

Ηδη τα στραπάτσα για την αστική τάξη είναι αρκετά. Ο νόμος για τα πανεπιστήμια δεν εφαρμόστηκε. Ολο και περισσότεροι δεν πληρώνουν το χαράτσι για τα σπίτια κι ακόμα περισσότεροι δεν τρομοκρατούνται από την εφορία και αρνούνται να γίνουν κυνηγοί ΦΠΑ, γιατί γνωρίζουν πως κάθε ευρώ που φεύγει από τις δικές τους τσέπες δε γίνεται κοινωνική παροχή, αλλά ζεστό χρήμα για μια χούφτα τραπεζίτες και κάθε άλλο παράσιτο καπιταλιστή.

Η αστική τάξη είναι υποχρεωμένη να στρέψει τα πυρά της κατευθείαν στο ΚΚΕ κι αυτό κάνει. Ανάλογη και ισχυρότερη πρέπει να είναι η απάντηση της εργατικής τάξης. Ισχυρό ΚΚΕ σημαίνει από καλύτερες θέσεις στις μάχες που έρχονται. Ισχυρό ΚΚΕ από σήμερα κιόλας. Κι αυτό μπορεί να εκφραστεί στους αγώνες που εξελίσσονται. Αυτό που κρίνεται είναι πόσο πιο ισχυρό θα είναι το εργατικό κίνημα κάθε μέρα που περνάει.

Στο δρόμο για την κάλπη οξύνεται και ο αποπροσανατολισμός. Πάνε να βγάλουν από το κάδρο το γεγονός ότι βρισκόμαστε μέσα σε μια βαθιά συγχρονισμένη παγκόσμια καπιταλιστική κρίση. Κάθε μέρα ανακαλύπτουν κι άλλον ένοχο, αρκεί να μείνουν στο απυρόβλητο οι καπιταλιστές. Χτες πλάσαραν μια έκθεση για τις ευθύνες των γιατρών που δεν κόβουν αποδείξεις και για συνδικαλιστές που σπαταλάνε δημόσιο χρήμα. Ηδη έχουν πλασάρει ότι φταίνε οι εργάτες που πάλεψαν και αύξησαν τους μισθούς τους.

Παράλληλα, εμφανίζουν σαν θύμα τις τράπεζες και τα λοιπά παράσιτα τους καπιταλιστές, προς τους οποίους έχουν ανοίξει διάπλατα τους κρουνούς του δημόσιου χρήματος για να κάνουν, λέει, ανάπτυξη.

Η αστική τάξη ελπίζει ότι ένα σημαντικό μέρος του πληθυσμού δεν έχει ακόμα συνειδητοποιήσει ότι τα μέτρα που παίρνονται κι αυτά που ακολουθούν δεν είναι κάτι πρόσκαιρο. Καλλιεργεί την εντύπωση ότι τα μέτρα είναι μια θυσία που αφού γίνει μετά όλα θα 'ναι μέλι - γάλα. Σχεδιάζει έτσι ένα νέο εγκλωβισμό των λαϊκών στρωμάτων. Σ' αυτό το σχέδιο οι ρόλοι είναι ήδη μοιρασμένοι.

Μια παλιά καραβάνα στα ΝΕΑ, ο Γ. Ρωμαίος, κλαίει για τη χαμένη τιμή της Ενωσης Κέντρου που δεν μπόρεσε να κυβερνήσει αποτελεσματικά τη χώρα μετά το τέλος του εμφυλίου. Και αποδίδει την ευθύνη στο ΚΚΕ για το σύνθημα «τι Παπάγος τι Πλαστήρας».

Ενας άλλος στην ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ γράφει με τρόμο για την αδύναμη κυβέρνηση που θα προκύψει μετά τις εκλογές κι εύχεται να συμβεί κάτι που να επαναφέρει τους ψηφοφόρους στα πρώην μεγάλα κόμματα.

Η απάντηση να 'ναι απόλυτη: Μια αδύναμη αστική κυβέρνηση είναι ευχής έργο για την εργατική τάξη. Μόνο που δε φτάνει. Το κρίσιμο είναι να είναι ισχυρό το εργατικό κίνημα και ισχυρότερο το ΚΚΕ. Ετσι που και η κυβέρνηση να δυσκολεύεται να πάρει μέτρα και το κίνημα να έχει δύναμη να ανοίξει το δρόμο της δικής του προοπτικής.