Η χτεσινή αναφορά του ΚΚΕ ότι τα περίφημα μέτρα για τους ανέργους που ανακοίνωσε προχτές ο Βενιζέλος δεν είναι άλλο από ανακύκλωση του προβλήματος και μάλιστα έτσι που να προκύπτει και ζημιά για τα λαϊκά στρώματα, επιβεβαιώνονταν παράλληλα μέσα από τα ρεπορτάζ στον αστικό Τύπο που καταγράφουν μια ενιαία πραγματικότητα στο σύνολο των χωρών της ΕΕ. Χιλιάδες παιδιά, με πτυχία ζηλευτά, αξιοποιούνται από ένα κύκλωμα που έχουν στήσει οι ίδιοι οι καπιταλιστές, το κύκλωμα των ΜΚΟ, έτσι που η ανεργία να ανακυκλώνεται και παράλληλα αρμοδιότητες κοινωνικού χαρακτήρα που έπρεπε να ασκεί το κράτος να γίνονται πηγή πλουτισμού για τους καπιταλιστές. Στη χώρα μας μια τέτοια ΜΚΟ, και μάλιστα η μεγαλύτερη ως προς τον αριθμό των εργατών που διακινεί, είναι η ίδια η ΓΣΕΕ, μέσω του περίφημου Ινστιτούτου της που αναδεικνύεται σ' έναν από τους ισχυρότερους σύγχρονους δουλεμπόρους.

Το δεδομένο είναι πως οι καπιταλιστές και η πολιτική τους εκπροσώπηση, είτε αυτή εκφράζεται από την Κομισιόν, είτε από τα κόμματα που κυβερνούν στην κάθε χώρα της ΕΕ, έχουν ενιαία και σταθερή γραμμή: τσακίστε τους εργάτες, δημιουργήστε νέες ευκαιρίες για την κερδοφορία του κεφαλαίου.

Μέσα σ' αυτό το δεδομένο περιβάλλον διεξάγεται και η πολιτική αντιπαράθεση των δυνάμεων που στηρίζουν την ΕΕ με διάφορες παραλλαγές. «Αυτός που δεν κρατιέται» κι «εκείνοι που δεν κρύβονται» αποκαλύπτονται από το κοινό αφεντικό τους, που δικαίως πανηγυρίζει για το ενδεχόμενο αναβίωσης της σοσιαλδημοκρατικής εκδοχής διαχείρισης του καπιταλισμού. Μιας αναβίωσης που θα επιτρέψει στους καπιταλιστές να συνεχίσουν ανεμπόδιστα να κερδίζουν, με το λαό να πιστεύει πως θα έχει «στις 18 σοσιαλισμό» (παλιό σύνθημα του ΠΑΣΟΚ). Σ' αυτό το περιβάλλον η «Αυγή» πανηγυρίζει για τον Μελανσόν. Και κάνει σύγκριση με τον Μάη του '68. Τον Μάη που άφησε πίσω του έναν Κον Μπετίτ, αυτόν που πανηγύριζε για κάθε βόμβα που έπεφτε στη Γιουγκοσλαβία. Από κοντά πανηγυρίζει και το αφεντικό για τους ψήφους που δίνονται σήμερα στον Μελανσόν για να πάνε την επόμενη Κυριακή στον Ολάν. Είναι, όντως, ένα χρήσιμο παράδειγμα για καθέναν που αυτοχαρακτηρίζεται «αριστερός»...

Καιρό τώρα διάφοροι αστοί αναλυτές μιλάνε για «λάθος συνταγή». Κι εκεί που ρωτούσαμε «τι γίνεται», ήρθε χτες το ΔΝΤ να απαντήσει, έτσι που να εισπράξει χειροκρότημα από τον Πρετεντέρη ως τον Κουβέλη που είδαν στο ΔΝΤ την αντινεοφιλελεύθερη δύναμη, η οποία βάζει τα πράγματα στη θέση τους. Τι έχουν να δουν τα μάτια μας ακόμα;

Μέσα στο γενικό χαμό άρχισαν και οι «διαβουλεύσεις» για τις Συλλογικές Συμβάσεις. Με τον Βασιλόπουλο, εκλεκτό στέλεχος του ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ, να δηλώνει στη ΝΕΤ πριν μπει στην αίθουσα της συναλλαγής «πάμε στη διαβούλευση προτείνοντας πάγωμα μισθών». Εδωσε έτσι έμπρακτη απόδειξη του τι σημαίνει «αναδιανομή εισοδημάτων», που παπαγαλίζει κάθε τόσο ο Τσίπρας. Το ρεπορτάζ του «Σκάι», που, για ευνόητους λόγους, παρακολούθησε από κοντά την εξέλιξη, διαπίστωσε ότι ο Βασιλόπουλος και η παρέα του «συμφώνησαν να υπάρχει μηχανισμός ανάσχεσης της ανεξέλεγκτης μείωσης των μισθών» και ότι «οι εργαζόμενοι συζητούν θετικά μια λελογισμένη μείωση μισθών». Η λεζάντα στο θέμα έγραφε: «10% μείωση μισθών ζητούν οι έμποροι, 15% μείωση ζητά η Κομισιόν». Αρα; Νίκη!

Σ' αυτήν την περίπτωση, η γνωστή βρεγμένη σανίδα δεν είναι αποτελεσματική.

Κεντρικός φορέας του οπορτουνισμού ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ, δηλαδή ο φορέας που μεταφέρει την ιδεολογία της αστικής τάξης στο εσωτερικό του εργατικού κινήματος, αργά ή γρήγορα θα έπρεπε να παίξει με καταλυτικό τρόπο το ρόλο του. Ενα ρόλο που δεν περιορίζεται στο φρενάρισμα των οικονομικών διεκδικήσεων των εργαζομένων, αλλά έχει αποστολή να πείσει την εργατική τάξη ότι έχει κοινό συμφέρον με τους καπιταλιστές, ότι πρέπει να τα βρει μαζί τους - ειδικά στον καιρό της κρίσης, ότι τελικά το πρόβλημα δεν είναι αυτές καθαυτές οι καπιταλιστικές σχέσεις παραγωγής, αλλά η δημοκρατική τους διαχείριση, έτσι που όπως έμπρακτα έδειξε ο συνδικαλιστής τους, να θεωρείται νίκη για τους εργάτες, όταν αντί να τους σφάξουν με τον μπαλτά, οι καπιταλιστές χρησιμοποιούν βαμβάκι.

Το γεγονός ότι μια τέτοιου τύπου παρέμβαση του ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ στο θέμα των συμβάσεων καταγράφεται σε μια στιγμή που στο εργατικό κίνημα κρίνεται το αν θα γίνει ένα άλμα μπροστά ή θα υπάρξει παράδοση άνευ όρων στην καπιταλιστική βαρβαρότητα, αναδεικνύει σε ζήτημα πρώτης γραμμής την ένταση της πάλης με τον οπορτουνισμό, ακριβώς έτσι όπως πρέπει να αντιμετωπίζεται κάθε «πέμπτη φάλαγγα».

Η μάχη που έχει μπροστά η εργατική τάξη δεν αφορά μόνο στους συσχετισμούς μέσα στη Βουλή, αλλά κύρια στους συσχετισμούς μέσα στο κίνημα, ώστε να είναι ισχυρότερη η ταξική θέση για την επόμενη μέρα. Απ' αυτή τη σκοπιά η και εκλογική συντριβή του οπορτουνισμού είναι ενίσχυση του ταξικού πόλου στη μάχη με τον αντίπαλο, τα μονοπώλια και την πολιτική τους εξουσία. Οι εκλογές στη συγκεκριμένη φάση της καπιταλιστικής κρίσης βοηθούν στο να αναδειχθεί ακόμα πιο καθαρά το ποιος με ποιον. Οταν οι οπορτουνιστές καθαρά πια αξιώνουν να υποταχτεί το εργατικό κίνημα στις επιδιώξεις του κεφαλαίου, κι εδώ, όπως στη Γαλλία, για τους εργάτες η συσπείρωση στη γραμμή του ΚΚΕ για την ανατροπή είναι μονόδρομος.