Θα αναρωτηθεί κανείς και δικαίως ίσως, μα πώς σας ήρθε να ασχοληθείτε κυριακάτικα με την «Ιερά εξέταση;». Στην πραγματικότητα θα νιώσουμε μια αμηχανία, γιατί ξέρουμε ότι δε θα μας πιστέψει αν του απαντήσουμε ότι το ενδιαφέρον μάς προέκυψε εντελώς τυχαία, τουλάχιστον τώρα. Πως εκεί που κάναμε έναν περίπατο στις σελίδες του Ιντερνετ, άσχετοι καθώς είμαστε, κάτι λάθος πληκτρολογήσαμε και ξαφνικά «σκοντάψαμε» πάνω σε ένα κείμενο που μας έκανε εντύπωση. Επειτα διαβάσαμε πολλά. Οταν τα στρατεύματα του Μεγάλου Ναπολέοντα εισέβαλαν στην Ισπανία, δηλαδή στα 1808, ο Πολωνός αξιωματικός, ο συνταγματάρχης Λαμανούσκι άφησε μια γραπτή τρομερή μαρτυρία για τα όσα αντίκρισε ο ίδιος και οι στρατιώτες του στο Μοναστήρι των Δομινικανών στη Μαδρίτη. Αυτοί οι σκληροί άνδρες που είχαν συνηθίσει στην απαίσια μυρουδιά του αθώου αίματος, αυτοί που σκότωναν χιλιάδες συνανθρώπους τους, έμειναν άφωνοι, όταν παρά τα ψέματα και τις αντιδράσεις του ηγουμένου, πως τάχα δεν είχε τίποτε να κρύψει στη Μονή... εκείνος κατέβηκε στα υπόγεια και αντίκρισε ένα φρικτό θέαμα: σκοτεινές υγρές αίθουσες που μέσα ήταν στοιβαγμένοι σαν σκουπίδια άνθρωποι, που είχαν βασανιστεί και υποφέρει όσο δεν περιγράφεται. Ο Λαμανούσκι άδειασε τις φρικτές αίθουσες του ανθρώπινου πόνου με τους γυμνούς, δαρμένους, ματωμένους, τρελαμένους ανθρώπους, τους ελευθέρωσε, και έπειτα τίναξε τη Μονή της ντροπής στον αέρα. Και πολύ καλά έκανε.