Σήμερα η πρόσβαση στο Ιντερνετ είναι σχετικά αργή, ακόμα και στις χώρες με υψηλό βαθμό ανάπτυξης του μέσου, όπως οι ΗΠΑ. Βεβαίως, τα ήδη εκτεταμένα δίκτυα οπτικών ινών μπορούν να μεταφέρουν τεράστιες ποσότητες πληροφοριών από τη μια άκρη του κόσμου στην άλλη, μέσα σε κλάσματα του δευτερολέπτου. Το πρόβλημα βρίσκεται στη μεταγωγή από την οπτική ίνα στα κυκλώματα πυριτίου που μεταφέρουν τον ηλεκτρισμό. Οι νόμοι της Φυσικής δεν είναι ευνοϊκοί σε τέτοιες αλλαγές μεταξύ μέσων μετάδοσης.

Ο Γουίλιαμ Γκίλιν, του Πανεπιστημίου του Λονδίνου, ίσως να έχει βρει τρόπο να ξεπεράσει τις σχετικές δυσκολίες. Μέχρι τώρα, οι ερευνητές προσπαθούσαν να αποθέσουν γνωστά ανόργανα φωτοηλεκτρικά υλικά πάνω σε πλακίδια πυριτίου. Αλλά η ατομική δομή αυτών των υλικών είναι ασύμβατη με εκείνη του πυριτίου, με αποτέλεσμα οι συσκευές να σπάνε και να αποτυγχάνουν.

Ο Γκίλιν σκέφτηκε να χρησιμοποιήσει οργανικές διόδους που έχουν ικανότητα εκπομπής φωτός. Αυτές οι οργανικές ουσίες είναι άμορφες και «δένουν» καλά με το πυρίτιο. Το υβρίδιο που σχηματίστηκε δοκιμάστηκε και λειτούργησε θαυμάσια με ένα μόνο ελάττωμα: καταναλώνει υπερβολική ποσότητα ηλεκτρισμού. Αν βρεθεί λύση στο πρόβλημα αυτό, τότε αντί των πολύπλοκων και ακριβών συστημάτων μετάβασης από την οπτική ίνα στο χαλκό θα μπορέσουν να χρησιμοποιηθούν πάμφθηνες συμπαγείς συσκευές. Μέσα σε λίγο χρονικό διάστημα ο καταιγισμός πληροφοριών σημαντικών, ασήμαντων έως και βλαβερών, που βιώνουν οι περισσότεροι άνθρωποι στις ανεπτυγμένες χώρες, ιδιαίτερα οι νέοι, θα φτάσει σε νέα επίπεδα.