Μπροστά στις τεράστιες ουρές των τελευταίων ημερών, όπου ηλικιωμένοι άνθρωποι γονατίζουν από την κούραση και την οργή, απαντάνε, χωρίς σεβασμό «οι τράπεζες φταίνε»! Λες και οι τράπεζες νομοθέτησαν, αυτές έδωσαν εντολές, αυτές κάνανε πειράματα πάνω στα κουρασμένα κορμιά των γερόντων. Αυτές μόνες τους. Λες και η κυβέρνηση είναι θεατής στα τεκταινόμενα και μάλιστα θεατής τσαμπατζής για να μην έχει απαιτήσεις!

Και το ρίχνουν άλλοι στο ζεμπέκικο και άλλοι στις πεζοπορίες. Αλλοι τραβάνε τις στροφές τους στους γάμους και τα πανηγύρια και άλλοι περιπατούν στις παραλίες (με την ασφάλεια στο πλάι) χασκογελώντας. Πιστεύουν πως «γίνονται ένα με το λαό», ακούγοντας Τσιτσάνη στα κοσμικά ξενοδοχεία ή χαιρετώντας το πλήθος, που βγήκε για να ξεδώσει με τον καρνάβαλο.

Και ο αγώνας συνεχίζεται - και ολοκληρώνεται - στη Βουλή. «Κάτσε κάτω, ρε» ο ένας. «Εσύ να κάτσεις», ο άλλος. Κουβέντες φιλοσοφημένες, γεμάτες ευγένεια. Κουβέντες που προάγουν και τη δημοκρατία και το ήθος. Κουβέντες αντάξιες αυτών που τις εκστομίζουν! Κουβέντες ωστόσο που τους αποκαλύπτουν, (και τους δυο). Γιατί - και οι δυο - δεν είναι πειστικοί στις διαφωνίες τους. Γιατί οι φάσεις είναι στημένες και ο διαιτητής πληρωμένος. Γιατί φωνάζουν χωρίς να βγαίνει από το στόμα τους ήχος και νόημα.

Και μέσα στο χάος των φωνών και του τίποτα το Σύνταγμα τροποποιείται με εντυπωσιακές συναινέσεις... μένοντας, ωστόσο απελπιστικά το ίδιο και γίνεται - σε πολλές περιπτώσεις - ακόμα χειρότερο. Αυτός που έχει, θα έχει τα ίδια και ακόμα περισσότερα. Αυτός που δεν έχει, θα αναγκαστεί να χάσει ακόμα και τις αυταπάτες του! Τέτοιες - ουσιαστικές - αλλαγές κουβεντιάζονται. Επιστροφή προς τον αυταρχισμό και τον απολυταρχισμό. Τρομονόμοι, εθνικιστικά διατάγματα, εξοπλισμοί, ιδιωτικοποιήσεις, μίζες, παροχές... Μια Ελλάδα να τη λυπάσαι!

Και στη συνέχεια... κάποιοι αναφωνούν - τάχα μου - έκπληκτοι! Οι νέοι δεν εμπιστεύονται την πολιτική. Ο κόσμος παραδόθηκε στο τζόκερ και στα ξυστά. Το έγκλημα πήρε απειλητικές διαστάσεις. Η τέχνη παραδόθηκε στο εμπόριο. Το εμπόριο στην κομπίνα. Το χρηματιστήριο στους απατεώνες. Οι απατεώνες θεσμοθετήθηκαν. Η ζωή, τελικά, άλλαξε... προς το χειρότερο, βέβαια!

Και καλά όλοι ετούτοι, πολιτικοί, κοσμικοί, εργολάβοι, «αθάνατοι» και θνητοί... τη δουλιά τους κάνουν. Μέρος του θεατρικού έργου που παίζουνε είναι η - άθλια - συμπεριφορά τους. Τους βολεύει και βολεύονται παριστάνοντας τους ενεργητικούς και τους διαφωνούντες. Εσύ, όμως φίλε μου, ψηφοφόρε και στήριγμα αυτών των ανθρώπων, θαρρείς πως τελείωσες με την πραγματικότητα, όταν - είτε από κούραση είτε από απογοήτευση - αρνείσαι να την αναγνωρίσεις; Πού νομίζεις, ότι θα πέσουν, τελικά, όλα ετούτα τα βάρη; Η πείρα δε σε δίδαξε, ακόμα, ποιος πληρώνει - πάντα - το λογαριασμό;

Φτάνει, λες, φίλε μου, να ουρλιάζεις και να καταριέσαι στις ουρές; Και μόλις τελειώσει το μαρτύριο, στην άλλη γωνία, να φωνάζεις ΠΑΣΟΚ και Ν. Δημοκρατία; Και πριν καλά καλά τελειώσεις τα συνθήματα να πέφτεις ξανά σε νέο μαρτύριο. Και ξανά ΠΑΣΟΚ και Ν. Δημοκρατία, πάλι εσύ! Συγχώρα με αλλά τους μοιάζεις. Από την πολλή συνάφεια, φοβάμαι, απόκτησες όλα τα ελαττώματά τους. Κινδυνεύεις να γίνεις και εσύ αναξιόπιστος. Να φωνάζεις απελπισμένα και να μην σε πιστεύει κανείς πως πονάς!