«Μικρές έως μηδενικές» είναι οι αυξήσεις στις αντικειμενικές αξίες των ακινήτων που ανακοινώθηκαν προχτές από το υπουργείο Οικονομικών και θα τεθούν σε εφαρμογή από μεθαύριο Δευτέρα 5 Μάρτη. Τη δήλωση αυτή έκανε χτες ο κυβερνητικός εκπρόσωπος Δ. Ρέππας, ο οποίος ισχυρίστηκε πως οι αυξήσεις των αντικειμενικών αξιών «στις περισσότερες περιπτώσεις ανέρχονται στο 20%», επιχειρώντας έτσι να διασκεδάσει τις εντυπώσεις αλλά και τις αντιδράσεις που προκάλεσαν τα δημοσιεύματα των εφημερίδων που αποκάλυπταν ότι οι αυξήσεις φτάνουν μέχρι και 100%. Με τη δήλωση αυτή, ο Δ. Ρέππας, μεταφέροντας τις θέσεις και απόψεις του πρωθυπουργού, προκαλεί τους εργαζόμενους και τα πλατιά λαϊκά στρώματα που είδαν για μια ακόμη φορά να απομακρύνεται το ενδεχόμενο να αποκτήσουν κάποτε δική τους πρώτη κατοικία και να απαλλαγούν από το βραχνά του ενοικίου.

Αναπτύσσοντας την ιδιότυπη συλλογιστική των «εκσυγχρονιστών» του κυβερνώντος κόμματος, ο Δ. Ρέππας, έσπευσε να προσθέσει ότι «οι τιμές που ανακοινώθηκαν βρίσκονται στο 60%-80% κάτω από το ύψος των πραγματικών αξιών που επικρατούν στην αγορά» και ότι οι μεγάλες επιβαρύνσεις αφορούν εκείνους «που μπορούν να επωμιστούν το βάρος». Μια βόλτα στην αγορά και στις λαϊκές συνοικίες καθώς επίσης και μια σύγκριση με την πρωτοκαθιέρωση των αντικειμενικών αξιών, πείθει τον καθένα πως χρόνο με το χρόνο κλείνει η ψαλίδα ανάμεσα στις πραγματικές (εμπορικές) και αντικειμενικές τιμές των ακινήτων. Και προκαλεί εντύπωση το γεγονός, ότι ο κυβερνητικός εκπρόσωπος κάνει συγκρίσεις ανάμεσα στις εμπορικές και αντικειμενικές αξίες, ενώ αποφεύγει να συγκρίνει τη διαφορά ανάμεσα στο ποσοστό αύξησης των αντικειμενικών αξιών με τον πληθωρισμό και τις ονομαστικές αυξήσεις των μισθών ή συντάξεων. Και αποφεύγει να κάνει αυτού του είδους τις συγκρίσεις, γιατί θα αποκαλυφθεί η φοροεισπρακτική λογική που επικράτησε στην κυβέρνηση όταν αποφάσιζε να επιβάλλει αυξήσεις στις αντικειμενικές αξίες, πολύ πάνω και από τον πληθωρισμό και από τις ονομαστικές αυξήσεις των μισθών και συντάξεων.

Η γενικευμένη και βίαιη επίθεση της κυβέρνησης σε βάρος των αναγκών της λαϊκής οικογένειας για αξιοπρεπείς συνθήκες στέγασης έρχεται να υπηρετήσει τις γενικότερες επιλογές του κεφαλαίου για περαιτέρω εμπορευματοποίηση στο χώρο της κατοικίας. Ερχεται ακόμη να διατυμπανίσει τη βίαιη χωροθέτηση των κοινωνικών αναγκών και των κοινωνικών τάξεων στο όνομα μιας κάποιας υποτιθέμενης «αντικειμενικότητας» που σε τελευταία ανάλυση είναι και ρατσιστική και ταξική. Δεν είναι άσχετο το γεγονός ότι το τελευταίο διάστημα οι τράπεζες επιδεικνύουν τεράστιο ενδιαφέρον για το κύκλωμα της «αγοράς κατοικίας» μέσω των λεγόμενων εταιριών «ρίαλ εστέιτ». Ετσι η τελευταία αύξηση των αντικειμενικών αξιών δεν είναι παρά ένα απλό, ίσως και δευτερεύον επεισόδιο, της διαδικασίας εμπορευματοποίησης της κατοικίας που θα ακολουθήσει στα αμέσως επόμενα χρόνια.

Ακόμη δεν είναι άσχετο το γεγονός ότι η επίθεση αυτή εξαπολύεται σε μια συγκυρία όπου οι τραπεζίτες και οι άλλοι «θεσμικοί επενδυτές» βρίσκονται σε αναζήτηση νέων πηγών κερδοφορίας αλλά και τοποθέτησης των κερδών που αποκόμισαν από την καταλήστευση των λαϊκών εισοδημάτων στην περιβόητη Σοφοκλέους. Αλλωστε η μεταφορά κεφαλαίων από το χρηματιστήριο στην «αγορά κατοικίας και γης» είναι ένα φαινόμενο αρκετά συνηθισμένο στις καπιταλιστικές χώρες της Δύσης. Μοντέλο που αξιοποιείται και στην Ελλάδα και θα πάρει ακόμη μεγαλύτερες διαστάσεις και λόγω της Ολυμπιάδας του 2004.

Σε αυτό το πλαίσιο και με αυτό το γνώμονα κινείται η κυβερνητική πολιτική, γεγονός που δεν τους εμποδίζει να διατείνονται ότι εξασφαλίζουν (δήθεν) φτηνότερη στέγη για τα εργαζόμενα νοικοκυριά. Προβάλλουν μάλιστα το σαθρό προσχηματικό και έωλο επιχείρημα της «μείωσης των φορολογικών συντελεστών» για μεταβιβάσεις, γονικές παροχές και κληρονομιές. Οτι έδωσαν από τη μια, το παίρνουν από την άλλη στο πολλαπλάσιο μέσω της τεράστιας αύξησης στις «αντικειμενικές» αξίες των ακινήτων. «Αντικειμενικότητα» που σε ένα ορισμένο βαθμό είναι συνάρτηση της «αντικειμενικότητας» που διαμορφώνει η «αγορά», δηλαδή ο βαθμός της εμπορευματοποίησης.

Οι πίνακες με τις «αντικειμενικές» αξίες αν διαβαστούν με τρόπο διαφορετικό από αυτόν που προβάλλουν οι κυβερνώντες, δείχνουν τη μονοπωλιακή και ταξική διάρθρωση της ελληνικής κοινωνίας. Δείχνουν επίσης, σε κάποιο βαθμό, την εμπορευματοποίηση που συντελέστηκε από το χρόνο των προηγούμενων «αντικειμενικών» τιμών, κατά πόσο δηλαδή άλλαξαν οι συνθήκες αναπαραγωγής του κεφαλαίου και της εργασίας. Οι πηχυαίοι τίτλοι του αστικού Τύπου μπορεί για παράδειγμα να βλέπουν «τεράστιες αυξήσεις στην Εκάλη και μικρές στις σεισμόπληκτες περιοχές», επιχειρώντας έτσι με πλάγιο και δήθεν «αντικειμενικό» τρόπο να αναδείξουν ταυτόχρονα και το... κοινωνικό πρόσωπο των κρατούντων. Την ίδια ώρα, ο κάτοικος της Εκάλης, για παράδειγμα, θα επαίρεται για την επιλογή που έκανε ο ίδιος ή οι πρόγονοί του. Το σεισμόπληκτο σπίτι μπορεί να «ελπίζει» μόνο στην αναγκαία συσσώρευση της εργατικής δύναμης, της μόνης ικανής ν' αλλάξει την κατάσταση. Και βέβαια το λόγο θα πάρει και πάλι το κύκλωμα κατασκευής και εμπορίας που λυμαίνεται αντικειμενικά τις ανάγκες για αξιοπρεπή στέγαση των εργαζόμενων νοικοκυριών...