Η κρίση φέρνει πιο έκδηλα στην επιφάνεια τις ενδοκαπιταλιστικές και ενδοϊμπεριαλιστικές συγκρούσεις.

Αλλά, προσοχή:

Ποτέ σ' αυτή τους την αντιπαράθεση οι ιμπεριαλιστές δεν αποσπώνται από το κύριο, δηλαδή από την ενότητά τους απέναντι στα λαϊκά στρώματα.

Επομένως το μόνο «αντίδοτο» για το λαό

απέναντι στην ενότητα των ιμπεριαλιστών

είναι η δική του ενότητα.

Δεν μιλάμε,, φυσικά, για την «ενότητα» των μάταιων φράσεων και των πολιτικών κορυφών, αλλά για την ενότητα της βάσης.

Μιλάμε για την ενότητα των εργατών και των υπόλοιπων καταπιεζόμενων στρωμάτων, όχι στο πλαίσιο κάποιου γενικού «αριστερού» ορίζοντα, αλλά πάνω στο ταξικό έδαφος της πάλης.

Μιλάμε, τελικά, για την ταξική πάλη σε εθνικό επίπεδο, εκεί δηλαδή που ο διεθνισμός παίρνει γήινη υπόσταση και δε μετατρέπεται σε «απόκοσμο» φληνάφημα, με κατεύθυνση τον ένα και μοναδικό «σωτήριο» δρόμο:

Την ανατροπή της εξουσίας των μονοπωλίων.