Μιλώντας για την υπερσυσσώρευση κεφαλαίου, δεν πρέπει να ξεχνάμε την υπερσυσσώρευση πλασματικού κεφαλαίου. Αέρας κοπανιστός δηλαδή, που αναπτύχθηκε μέσα από την καρδιά του κεφαλαίου, από το χρηματιστικό κεφάλαιο. Από τη σύντμηση του βιομηχανικού με το τραπεζικό κεφάλαιο.

Γι' αυτό όταν οι αστοί μιλούν για κρίση του χρηματοπιστωτικού τομέα, πρέπει να εξηγήσουν: πότε αυτός έπαψε να είναι μέρος του βιομηχανικού κεφαλαίου;

*

Πιστωτικά ιδρύματα, χρηματιστήρια κρατάνε στα χέρια τους μια απίστευτη χαρτούρα που δεν αντιστοιχεί στην πραγματική παραγωγή.

Πρόκειται για κεφάλαιο που δεν αντιστοιχεί σε παραγωγική διαδικασία, που έχει μπλοκάρει, που δεν λειτουργεί ως κεφάλαιο, που δεν μπορεί να αποφέρει κέρδη περισσότερα από όσα απέφερε παλιά, άρα τώρα το «κουρεύουν» για να εξασφαλίσουν την νέα κερδοφορία του μετά από 10 - 20 χρόνια.

Το πού θα στηριχθεί η μελλοντική κερδοφορία του σήμερα «κουρεμένου» κεφαλαίου είναι προφανές: Στην «καμπούρα» του λαού. Του λαού με τους μισθούς πείνας, του λαού που εργάζεται με όρους «δουλείας», του λαού του 1,5 εκατομμυρίου ανέργων.

*

Το πλασματικό κεφάλαιο όσο απομακρύνεται από την παραγωγή τόσο μεγαλώνει, όπως η σκιά του ανθρώπου που όσο ο άνθρωπος απομακρύνεται από το φως, τόσο αυτή μεγαλώνει.

Μόνο που σε αντίθεση με τη σκιά, το πλασματικό κεφάλαιο αποτελεί πραγματική απειλή για την ανθρωπότητα.

Και τούτο γιατί η πραγματικότητα είναι ότι ο καπιταλισμός δεν μπορεί να ζήσει χωρίς το πλασματικό κεφάλαιο, στο οποίο έχει προσδώσει πρωτοφανείς και τερατώδεις διαστάσεις, άρα μόνο με τερατώδη εγκλήματα μπορεί αυτό το κεφάλαιο να επιτελέσει το ρόλο του, δηλαδή να αποφέρει κέρδη στους κατόχους του.

Εδώ ακριβώς επιβεβαιώνεται ο Μαρξ που στο «Κεφάλαιο» σημειώνει ότι δεν υπάρχει ρίσκο και έγκλημα που δεν μπορεί να διαπράξει ένας καπιταλιστής όταν του αποφέρει κέρδος 100, 200, 300%.

Υπό αυτή την έννοια σήμερα, στο πλαίσιο του παγκοσμιοποιημένου καπιταλισμού, έχουμε έναν καπιταλισμό περισσότερο επικίνδυνο από ποτέ, λόγω ακριβώς των διαστάσεων που αυτός έχει πάρει.