Εχει καταντήσει κουραστικό και απωθητικό το θέαμα των υπουργών - σαμουράι, των υπουργών δηλαδή που βγαίνουν και δηλώνουν «άφοβα» ότι δεν υπολογίζουν το πολιτικό κόστος και δε νοιάζονται αν θα επανεκλεγούν βουλευτές, γιατί πάνω απ' όλα βάζουν τη «σωτηρία της πατρίδας», εννοώντας βέβαια τη σωτηρία της πλουτοκρατίας. Μετά τον υπουργό Εργασίας, Γ. Βρούτση, τη σκυτάλη πήρε ο υπουργός Ανάπτυξης και Ανταγωνιστικότητας, ο οποίος δήλωσε χτες: «Θέλω να πολιτευθώ σα να είναι η τελευταία μου θητεία αγνοώντας το πολιτικό κόστος. Χαρίζω ευχαρίστως τις επόμενες εκλογές σε όποιον θέλει να τις κερδίσει». Αν στόχος του υπουργού είναι να κερδίσει τα εύσημα της πλουτοκρατίας και των ξένων δανειστών για τη γενναιότητά του να πέσει ηρωικά υπέρ των δικών τους «βωμών και εστιών», ασφαλώς τα κατάφερε. Στον «επόμενο τόνο» η Κομισιόν έσπευσε να χαιρετίσει τις «δέκα προτεραιότητες διαρθρωτικών μεταρρυθμίσεων», που ανακοίνωσε χτες ο υπουργός Ανάπτυξης, ως «ένα σαφές μήνυμα της δέσμευσης της ελληνικής κυβέρνησης να επιτύχει την τόσο αναγκαία αναδιάρθρωση της ελληνικής οικονομίας». Ομως, τέτοιοι «γενναίοι» υπουργοί έχουν περάσει πολλοί για να «εξαφανιστούν» στη συνέχεια στην ανυποληψία και την περιφρόνηση του λαού. Αρκεί να θυμηθεί κανείς ποιοι ήταν οι υπουργοί που έλεγαν τα ίδια στην προηγούμενη κυβέρνηση και πού βρίσκονται σήμερα... Αλλά για την τάξη τους, τους κεφαλαιοκράτες που υπηρετούν αυτό δεν είναι πρόβλημα. Αρκεί να γίνεται η δουλειά τους. Αλλωστε, οι «καμένοι υπουργοί» από το πολιτικό κόστος όλο και κάπου αξιοποιούνται από το σύστημα, λόγω των προσφερόμενων υπηρεσιών τους σ' αυτό. Το ζητούμενο όμως για το λαό δεν είναι να ψάχνει και να «ψηφίζει» τον επόμενο άφοβο διαχειριστή των συμφερόντων της πλουτοκρατίας, είτε πρόσωπο είτε κόμμα, αλλά να τους γυρίσει αποφασιστικά τις πλάτες και να βάλει πλώρη για το δικό του «προορισμό», απορρίπτοντας τους εκβιασμούς και τα ιδεολογήματα.