Η μεγάλη πλειοψηφία των λαϊκών νοικοκυριών πνίγεται κυριολεκτικά από τραπεζικά δάνεια που δεν μπορεί να αποπληρώσει, οδηγώντας εκατοντάδες χιλιάδες εργαζόμενους, αυτοαπασχολούμενους, φτωχούς αγρότες και κτηνοτρόφους κυριολεκτικά σε απόγνωση. Η εξέλιξη αυτή δεν είναι τυχαία. Είναι απόρροια της κυβερνητικής πολιτικής που ακολουθείται την τελευταία 15ετία, της επίθεσης στα δικαιώματα των εργαζόμενων που κλιμακώνεται με εφαλτήριο την κρίση και το υψηλό χρέος, του καπιταλιστικού δρόμου ανάπτυξης που οδηγεί τα λαϊκά στρώματα σε σχετική και απόλυτη εξαθλίωση.
Από τη μια, η ραγδαία αύξηση του τραπεζικού δανεισμού των λαϊκών οικογενειών δεν ήταν τυχαία. Πραγματοποιήθηκε σε περιόδους άνθισης της καπιταλιστικής οικονομίας και ήταν απαραίτητη για την πρόσκαιρη επικερδή τοποθέτηση των υπερσυσσωρευμένων κεφαλαίων των μονοπωλιακών ομίλων που σε διαφορετική περίπτωση θα λίμναζαν στο τραπεζικό σύστημα. Οδήγησε στη χρονική μετάθεση της κρίσης διογκώνοντας ταυτόχρονα και το βάθος της.
Την ίδια στιγμή, το ολοένα και μειούμενο σε σχετικούς όρους λαϊκό εισόδημα δεν επαρκούσε για την κάλυψη των αναγκών. Ο τραπεζικός δανεισμός εμφανίσθηκε, με την ενεργό συνδρομή της κρατικής πολιτικής, ως ο από μηχανής θεός που κάλυπτε αυτές τις ανάγκες. Η ταχύτατη ανάπτυξη της πίστης υποστηρίχθηκε ποικιλότροπα από την κυβερνητική πολιτική.
Από την άλλη, το σημερινό οικονομικό αδιέξοδο για χιλιάδες δανειολήπτες που δυσκολεύονται και συχνά αδυνατούν να πληρώσουν τις υποχρεώσεις τους από δάνεια, αποτυπώνεται σήμερα στα στοιχεία των τραπεζών με δραματικό τρόπο, όπου εμφανίζονται περισσότερα από 500.000 δάνεια που δεν μπορούν να αποπληρωθούν. Η αδυναμία αποπληρωμής των δανείων από τα λαϊκά στρώματα οφείλεται στη δραστική συρρίκνωση των εισοδημάτων τους, αποτέλεσμα της κρίσης, της ανεργίας και της πολιτικής συρρίκνωσης των εισοδημάτων των εργαζόμενων, στη μετατόπιση του συνόλου σχεδόν της φορολογίας στις πλάτες των εργαζόμενων».