Και συνεχίζει παρακάτω ο Φρανσουά Μιτεράν: «... Η περεστρόικα, την οποία έθεσε σε εφαρμογή αμέσως μετά την ανάδειξή του στη θέση του Γενικού Γραμματέα του Κομμουνιστικού Κόμματος της Σοβιετικής Ενωσης, αυτό μαρτυρά. Ο Βαντίμ Ζαγκλάντιν, στενός του σύμβουλος στο Κρεμλίνο, συνοδεία του οποίου είχε επισκεφτεί τη Γαλλία ως ιδιώτης το 1979, και ο οποίος ερχόταν να με δει από καιρού εις καιρόν, είχε επιστήσει την προσοχή μου στην εξαιρετική προσωπικότητα αυτού του τότε ελάχιστα γνωστού πολιτικού ("άνθρωπος ελεύθερος στη σκέψη και την κρίση του" μου είχε πει) και στη θέλησή του να ξεκινήσει μια επανάσταση μέσα στα πλαίσια του νόμου, αν ποτέ εκαλείτο να κυβερνήσει. Ο επιχειρηματίας Ζαν Μπατίστ Ντουμένγκ, κομμουνιστής, υπεύθυνος του Interagra, αξιαγάπητη προσωπικότητα και δεινός γνώστης των απόκρυφων του Κρεμλίνου, μου είχε πει παρόμοια λόγια και είχε προτείνει να δημιουργηθεί μια σχέση μεταξύ Γκορμπατσόφ και εμού. Και ο ένας και ο άλλος πίστευαν πως, αν ο θάνατός του είχε αφήσει το χρονικό περιθώριο, ο Αντρόποφ θα είχε εγκαινιάσει την αλλαγή και δήλωναν βέβαιοι πως ο Γκορμπατσόφ, από τον κύκλο των οικείων του, θα έπαιρνε τη σκυτάλη...».

Και καταλήγει ο Φρανσουά Μιτεράν, ένας από τους πιο συνειδητούς και ορκισμένους εχθρούς του κομμουνιστικού κινήματος: «... Οσο περισσότερο σκέπτομαι αυτές τις στιγμές της Ιστορίας που ζήσαμε, τόσο περισσότερο καταπλήσσομαι με τον όγκο του έργου, της φαντασίας, της ευφυΐας, του θάρρους που επέδειξε ο τελευταίος πολιτικός άνδρας υψηλού επιπέδου που ανέδειξε η Σοβιετική Ενωση, κι όλο και λιγότερο εκπλήσσομαι με την τελική του αποτυχία. Αποτυχία; Ναι, αν εξετάσουμε υπό το πρίσμα της εξουσίας, όχι, αν εξετάσουμε υπό το πρίσμα της Ιστορίας. Διότι όλα ξεκίνησαν στη Μόσχα»...

Περαιτέρω σχολιασμός νομίζουμε περιττεύει...