Ισως σπάνια ένα κυβερνητικό νομοσχέδιο συγκέντρωσε τόσο καθολική αποδοκιμασία και καταδίκη του λαού και των οργανώσεών του, κομμάτων της αντιπολίτευσης και ειδικών επιστημόνων και παραγόντων του δημόσιου βίου όσο αυτό το επικίνδυνο για τα δημοκρατικά δικαιώματα και τις ελευθερίες νομοσχέδιο, που με τόσο αλάνθαστη πολιτική αίσθηση ο ελληνικός λαός το... βάφτισε από την αρχή «τρομονόμο».

Το μέγεθος και η σημασία των κινδύνων που θα προκύψουν από την εφαρμογή του για τον πολιτικό βίο της χώρας, αν ποτέ καταλήξει να γίνει νόμος, ώθησε έξι από τα πιο έγκριτα μέλη της Νομοπαρασκευαστικής Επιτροπής αυτού του νομοσχεδίου, που είχε επιλέξει και τοποθετήσει ο ίδιος ο υπουργός, να παραιτηθούν. Κι ακόμα, άξια να αναφερθεί είναι η πρωτοβουλία του εισαγγελέα και του αντιπροέδρου του Αρείου Πάγου Παναγ. Δημόπουλου και Γεωργ. Βελλή αντίστοιχα να εκφράσουν κι αυτοί το σκεπτικισμό και τις επιφυλάξεις τους, όπως επαινετικά αναφέρθηκε στην πιο καλή και αποτελεσματική, με μεγάλη συμμετοχή, συγκέντρωση της «Συσπείρωσης για τις λαϊκές ελευθερίες τα δημοκρατικά δικαιώματα και την αλληλεγγύη» της... στο θέατρο «Καρέζη».

Ο υπουργός της Δικαιοσύνης, που ανέλαβε το βάρος της κατάρτισης και παρουσίασης αυτού του νομοσχεδίου, έκανε πολλές εμφανίσεις και ομιλίες καθώς και συνεντεύξεις, ιδίως στην τελευταία φάση της διαμόρφωσής του από το Γενάρη και δώθε, που του χρησίμευσαν και για να σταθμίσει, και ανάλογα να ρυθμίζει, τη δόση του δηλητηρίου και του ναρκωτικού. Και στην ομιλία του στην εκδήλωση της Ενωσης Ελλήνων Ποινικολόγων στην αίθουσα του ΔΣΑ και στη συνέντευξή του στον ΑΝΤ1 ανέπτυξε τη θεωρία ότι όταν ο νομοθέτης βρίσκεται μπροστά στο πρόβλημα να προστατέψει τα δύο κοινωνικά αγαθά, αυτό της δημόσιας τάξης και ασφάλειας των πολιτών και εκείνο των δικαιωμάτων και ελευθεριών τους, πρέπει να προστατεύει εξίσου και τα δύο. Αλλά αν πρέπει να θυσιάσει το ένα από τα δύο, ποτέ δε θα θυσιάσει αυτό της δημόσιας τάξης και ασφάλειας.

Αυτή η παραδοχή, αξιολόγηση και πρακτική, ιδίως από μέλος μιας κυβέρνησης που δε διστάζει να συμμετέχει, με οποιαδήποτε μορφή κατάφασης και συνεισφοράς, στο χτίσιμο της σύγχρονης αυτοκρατορίας του κακού, από το άνοιγμα των συνόρων και την παροχή εδαφών για την εξυπηρέτηση των στρατευμάτων των σιδηρόφρακτων επιδρομέων στη Βαλκανική, που τέλεσαν και τελούν εγκλήματα γενοκτονίας και οικολογικής καταστροφής, μέχρι την παράδοση του λαϊκού μόχθου και των πόρων της χώρας στη λεηλασία των «θεσμικών επενδυτών» αυτή, λοιπόν, η παραδοχή και πρακτική δείχνει ολοκάθαρα ότι η χώρα σπρώχνεται όλο και πιο βαθιά στα δεσμά αυταρχικής εξουσίας. Και ότι σημαντικό κρίκο αυτών των δεσμών αποτελεί και ο «τρομονόμος».

Σε συνέντευξή του (ΤΑ ΝΕΑ, 8/1/01) ο υπουργός της Δικαιοσύνης δήλωσε για το επίμαχο θέμα της εξέτασης του DNA του υπόπτου παρά τη θέλησή του: «Εδώ υπάρχει όχι μόνο το πρόβλημα αν μπορείς να διατάξεις κάποιον να υποβληθεί σε εξέταση, αλλά και πώς θα την εκτελέσεις. Σαν αρνηθεί κάποιος, δεν μπορείς με τη βία να τον εξαναγκάζεις, αυτό θα είναι επέμβαση στην προσωπική του ελευθερία». Τώρα στο νομοσχέδιο (άρθρ. 6) αναφέρεται μόνο ότι το αρμόδιο δικαστικό συμβούλιο μπορεί να διατάξει την ανάλυση του DNA κλπ. χωρίς καμιά αναφορά για το τι θα γίνει αν το «ένα πρόσωπο», όπως χαρακτηρίζει τον υποψήφιο για εξέταση, χωρίς να μεταχειρίζεται τους όρους «ύποπτος» ή «κατηγορούμενος», αρνηθεί να υποβληθεί στην εξέταση. Θα είναι κρατούμενος και θα τον εκβιάσουν στη φυλακή, θα είναι ελεύθερος και θα τον συλλάβουν για να τον εξαναγκάσουν; Παρόμοιο φαινόμενο δεν υπάρχει για μια χαρακτηριστική εικόνα βαρβαρότητας. Εάν αυτό επιτρέπει το... «αντιτρομοκρατικό» τους νομοσχέδιο, τότε είναι σαν να ανοίγει ο δρόμος για τη νομιμοποίηση των βασανιστηρίων, όπως και στη μητρόπολη της δικαιοσύνης του σερίφη, στην οποία, πέρα από τη συνηθισμένη πρακτική της αστυνομικής κυριαρχίας, νομιμοποιείται, όπως αναφέρθηκε τελευταία, η βολή αστυνομικών με υλικό που προκαλεί σύντομη παράλυση του διωκόμενου για την ευκολότερη σύλληψή του, με το δόγμα ότι επιτρέπεται η πρόκληση ελαφρού πόνου («γονιμοποιούμε το ωράριο του Μεγάλου Αδελφού», είπε σε συνέντευξή του ο καθηγητής Γ. Πανούσης). Ωστόσο, ο λαός δεν έχει ανάγκη να εξηγήσει ο ίδιος ο υπουργός τι μεσολάβησε και οι δικές του επιστημονικές και πολιτικές πεποιθήσεις διατυπώθηκαν εντελώς αντίθετα στο νομοσχέδιο, πάλι με τη δική του υπογραφή, έχει αρκετή πείρα και το καταλαβαίνει.