Το 79% του πληθυσμού της Ρωσίας νοσταλγεί το σοσιαλιστικό καθεστώς και τάσσεται υπέρ της επανένωσης των πρώην Σοβιετικών Δημοκρατιών, σύμφωνα με τα αποτελέσματα σφυγμομέτρησης του ιδρύματος «Κοινή Γνώμη», όπως μετέδωσε το πρακτορείο «Ιντερφάξ». Αυτό είναι το αποτέλεσμα σφυγμομέτρησης της κοινής γνώμης στη χώρα που αποτελούσε τη ραχοκοκαλιά της Ενωσης Σοβιετικών Σοσιαλιστικών Δημοκρατιών. Παρά και κόντρα στις σαρωτικές ανατροπές και την τερατώδη προπαγάνδα - πλύση εγκεφάλου του ιμπεριαλισμού και της ντόπιας, εκεί, μαύρης ολιγαρχίας, 10 χρόνια μετά, η συντριπτική πλειοψηφία του λαού της Ρωσίας, το 80% του πληθυσμού, νοσταλγούν τη σοσιαλιστική σοβιετική τους πατρίδα.

Ασφαλώς τα ποσοστά αυτά, 10 χρόνια από τις ανατροπές, υποδηλώνουν, για το ρωσικό λαό, αν όχι ακόμα το τέλος των αυταπατών, τουλάχιστον τη συνειδητοποίηση της ωμής πραγματικότητας και της ανωτερότητας του, προηγούμενου, σοσιαλιστικού συστήματος. Γιατί με την καπιταλιστική παλινόρθωση: Η ανεργία, που οι νεότερες γενιές δεν είχαν καν γνωρίσει, αγγίζει σήμερα, τεράστια ποσοστά του πληθυσμού. Οι συντάξεις και οι μισθοί έχουν υποβαθμιστεί μέχρις εξαθλίωσης, ενώ συνήθως μένουν και απλήρωτοι οι εργαζόμενοι. Ταυτόχρονα, μοναδικές παγκόσμια κατακτήσεις σε κοινωνικές παροχές, δωρεάν υγεία, δωρεάν παιδεία, στέγη για όλους, προστασία της μητρότητας και του παιδιού κλπ. έχουν χαθεί οριστικά. Τώρα επανεμφανίζεται ο αναλφαβητισμός και ο ανορθολογισμός, ενώ τριτοκοσμικές ασθένειες, που είχαν εξαλειφθεί επί σοσιαλισμού, επανεμφανίζονται! Η δυστυχία των λαϊκών μαζών πάει μαζί με τη ληστεία του δημόσιου - κοινωνικού πλούτου που παρήγαγαν στις δεκαετίες της σοσιαλιστικής ανοικοδόμησης των χωρών τους.

Αυτή η οδυνηρή πραγματικότητα έρχεται να ξεσκεπάσει τις αυταπάτες που καλλιεργούνταν συστηματικά με τη φενάκη των, δήθεν, δημοκρατικών ελευθεριών και του καταναλωτισμού των καπιταλιστικών χωρών, της ιμπεριαλιστικής προπαγάνδας προκειμένου να αφοπλιστεί ιδεολογικοπολιτικά η νεολαία των σοσιαλιστικών χωρών, τότε. Ενώ η «παγκοσμιοποιημένη» φτώχεια, η τεράστια όξυνση των αντιθέσεων και των ανισοτήτων και των κινδύνων της νέας ιμπεριαλιστικής τάξης έρχονται να υπογραμμίσουν το νομοτελειακό χαρακτήρα της σοσιαλιστικής επανάστασης. Οτι, δηλαδή, μόνον ο σοσιαλισμός μπορεί να αντιμετωπίσει τα παγκόσμια προβλήματα και σε όφελος των λαών, όταν ο καπιταλισμός δεν μπορεί να υπάρξει παρά μόνο για τα κέρδη των πολυεθνικών μονοπωλίων, με τη ληστεία του κοινωνικού πλούτου, του μόχθου της παγκόσμιας εργατικής τάξης και των λαών, με την ένταση της εκμετάλλευσης.

Η συνειδητοποίηση όλων αυτών από περισσότερους εργαζόμενους, έστω και μέσα από την οδυνηρή εμπειρία, όπως φαίνεται να συμβαίνει με τους λαούς των πρώην σοσιαλιστικών χωρών, δεν αρκεί, ωστόσο. Εκείνο που θα οδηγήσει μια ώρα αρχύτερα στην ανατροπή του καπιταλιστικού βάρβαρου εκμεταλλευτικού συστήματος δεν μπορεί να είναι άλλο παρά η ενεργητική πάλη, η οργανωμένη δράση των μαζών και, πρώτα απ' όλα, της εργατικής τάξης, με την καθοδήγηση της πολιτικής της πρωτοπορίας, των κομμουνιστικών κομμάτων. Και ένας από τους βασικούς παράγοντες για να ενισχυθεί η πάλη για το σοσιαλισμό είναι η ενότητα δράσης των κομμουνιστικών κομμάτων, η κοινή δράση τους με άλλες αριστερές, αντιιμπεριαλιστικές, αντικαπιταλιστικές δυνάμεις, όπως υπογραμμίζει το ΚΚΕ στο ντοκουμέντο για την επικαιρότητα και αναγκαιότητα του σοσιαλισμού, στους «Προβληματισμούς για τους παράγοντες που καθόρισαν την ανατροπή του σοσιαλιστικού συστήματος».