Μια άνευ προηγουμένου κοροϊδία για δεκάδες χιλιάδες θύματα των τραπεζών αποδεικνύεται τελικά η περιβόητη ρύθμιση για τα «πανωτόκια», η οποία ταυτόχρονα επιδιώκεται να αποτελέσει το άλλοθι για νέες παραχωρήσεις προς τους τραπεζίτες. Χτες ανακοινώθηκε το κείμενο της τροπολογίας, που πρόκειται να κατατεθεί στη Βουλή, το οποίο αποτελεί αντικείμενο συμφωνίας κυβέρνσης - τραπεζών και το οποίο περιλαμβάνει ρυθμίσεις που αφήνουν έκθετο και υπόλογο τον ίδιο τον πρωθυπουργό, που πριν λίγες μέρες είχε κάνει λόγο για «τακτοποίηση» εκκρεμοτήτων μιας τουλάχιστον 20ετίας...

Το κυριότερο σημείο ασφαλώς της ρύθμισης δεν είναι αυτό που προβάλλεται εδώ και μέρες και σύμφωνα με το οποίο τα πρόστιμα και οι τόκοι υπερημερίας δεν μπορούν να υπερβαίνουν ένα πολλαπλάσιο του χρέους αλλά το γεγονός ότι:

• Αποκλείονται από οποιαδήποτε «διευκόλυνση» οι δεκάδες χιλιάδες δανειοδοτηθέντες που είχαν ληξιπρόθεσμα χρέη και στη διάρκεια των τελευταίων δεκαετιών δέχτηκαν, υπό το φόβο και τους εκβιασμούς των τραπεζών, να υπογράψουν κάθε είδους ρύθμιση, μέσω της οποίας ουσιαστικά κεφαλαιοποιούνταν «πανωτόκια» δεκάδων εκατομμυρίων δραχμών. Οι ρυθμίσεις, αναφέρεται χαρακτηριστικά στην τροπολογία «δεν επηρεάζουν όσα είτε κρίθηκαν, οποτεδήποτε, τελεσίδικα είτε ρυθμίστηκαν με διάταξη νόμου ή με συμβιβασμό, αναγνώριση χρέους ή άλλη συμφωνία μεταξύ των πιστωτικών ιδρυμάτων και οφειλετών για συμβάσεις δανείων ή πιστώσεων».
• Αποκλείεται οποιαδήπτε περίπτωση επιστροφής, προς τους λεηλατηθέντες πελάτες των τραπεζών, ποσών που αφορούν «πανωτόκια», ανεξάρτητα από το μέγεθος της ληστείας που έχει επιβληθεί. «Καταβληθέντα οποτεδήποτε ποσά, ανεξαρτήτων ύψους (...) δεν αναζητούνται σε καμιά περίπτωση και για καμιά αιτία».

Ενδεικτικό της συναλλαγής που έγινε ανάμεσα στους εκπροσώπους της κυβέρνησης και τους τραπεζίτες είναι το γεγονός ότι ο ελληνικό δημόσιο:

• Αναλαμβάνει την υποχρέωση να καταβάλει στις τράπεζες το σύνολο των ληξιπρόθεσμων οφειλών που αφορούν στεγαστικά δάνεια εργατικής κατοικίας με έκδοση ισόποσων ομολόγων.
• Χορηγεί στις τράπεζες για τρία χρόνια φοροαπαλλαγές για το ποσό των τόκων που πιθανά διαγράφουν από τα λογιστικά τους βιβλία κατά την εφαρμογή της ρύθμισης.

Από εκεί και πέρα, ρύθμιση για τα πανωτόκια μπορεί να θεωρηθεί το γενικό που είχε αναφέρει θριαμβολογώντας ο πρωθυπουργός και το οποίο προβλέπει ότι «η συνολική οφειλή από τόκους σε καθυστέρηση (...) δε δύναται να υπερβεί το πιο κάτω αναφερόμενο πολλαπλάσιο της απαίτησης, όπως αυτή είχε διαμορφωθεί κατά το χρόνο της καταγγελίας της σύμβασης ή (...) από τότε που η απαίτηση κατέστη εν όλω ή εν μέρει ληξιπρόθεσμη» και το οποίο είναι:

• το τετραπλάσιο για περιστατικά που συνέβησαν μέχρι την 31/12/85,
• το τριπλάσιο για περιστατικά που συνέβησαν από το τέλος του 1985 μέχρι την 31/12/90,
• το διπλάσιογια περιπτώσεις από 1/1/ 91 μέχρι και 15/4/1998.

Ανάμεσα στα άλλα η σχετική συμφωνία προβλέπει ακόμα ότι, μέχρι και τις 30 Απρίλη του 2000 οι τράπεζες δε θα λογίζουν τόκους για τη συνολική οφειλή, που θα προκύψει από τη ρύθμιση, ενώ μέχρι τις 31/10/2000 θα σταματήσουν οι διαδικασίες αναγκαστικής εκτέλεσης ( πλειστηριασμοί). Οι τράπεζες απελευθερώνονται από τις δεσμεύσεις αυτές από 1/11/2000.

Οπως σημειώνουμε και παραπάνω στη ρύθμιση δεν υπάγονται οι περιπτώσεις, οι οποίες έχουν ήδη ρυθμιστεί με διατάξεις νόμου ή με συμβιβασμό, αναγνώριση χρέους ή με άλλη συμφωνία μεταξύ των Τραπεζών και των οφειλετών για συμβάσεις δανείων ή πιστώσεων μέχρι τη δημοσίευση της τροπολογίας. Δεν υπάγονται επίσης οφειλές επιχειρήσεων, για τις οποίες έχουν εκδοθεί ατομικές ή γενικές Υπουργικές Αποφάσεις για τη ρύθμισή τους με ειδικούς όρους, καθώς και οφειλές που έχουν υπαχθεί ή διέπονται από διαφόρους νόμους. Εξαιρούνται επίσης δάνεια Νομικών Προσώπων Δημοσίου Δίκαιου και του ΟΑΕ που χορηγήθηκαν με την εγγύηση του ελληνικού δημοσίου.

• Η ρύθμιση προκάλεσε την επικριτική δήλωση του επιτίμου προέδρου της ΝΔ Κωσταντίνου Μητσοτάκη, ο οποίος επισήμανε ότι «δυσκολεύομαι να πιστέψω πως το κείμενο το οποίο περιήλθε στας χείρας μου είναι κείμενο που εκφράζει κυβερνητική άποψη. Είναι προφανές ότι είναι οι θεσεις των τραπεζών και κατά ακραίο τρόπο διατυπωμένες. Εάν, πάντως, αυτή είναι η θέση της κυβερνήσεως, αυτό που έχω να πω είναι ότι πρόκειται περί εμπαιγμού. Είναι ο δεύτερος εμπαιγμός εις βάρος των θυμάτων της τραπεζικής τοκογλυφίας, τον οποίο είμαι βέβαιος ότι δεν μπορεί να ευλογήσει η Βουλή».